The Accident

60

Pov Esmay:

We zitten nu al een uur in de lunchroom en ik begin te merken dat Jace tijd rekt. Hij zei een half uur geleden al dat hij me echt naar huis zou brengen maar we zitten hier nogsteeds.

Mijn ouders hebben diverse keren gebeld. Ik heb niet opgenomen en ze een berichtje gestuurd over dat ik nu niet kan bellen maar zo thuis kom en alles uitleg. En toch blijven ze bellen.

"Ehm Jace? Kan je me naar huis brengen? Mijn ouders zijn al niet echt blij..." zeg ik ongemakkelijk.

"Ja, tuurlijk prinses. Eet anders eerst die salade op dan vraag ik daarna de rekening." antwoord Jace.

"Nee ik wil echt nu gaan. Ik heb genoeg salades gehad." zucht ik.

Jace trekt zijn wenkbrauwen op. Hij is het niet gewend dat ik hem hier voor tegen spreek.

We zijn allebei compleet uit ons ritme. Jace besliste alles voor me toen ik hier was, van hoelaat ik ging slapen tot wanneer ik ging douchen en welke kleding ik droeg. Hij maakte mijn eten en bepaalde hoelaat en hoeveel ik zou eten.

Nu ik weer thuis ben bepaal ik al die kleine dingetjes zelf, en Jace heeft niemand meer om die dingen voor te bepalen. Het voelt raar.

"Je moet meer eten prinses. En waarom heb je opeens haast? Heb ik iets verkeerd gezegd?" zegt Jace.

"Ik heb genoeg gegeten en je hebt niets verkeerd gezegd, ik heb gewoon haast omdat mijn ouders echt boos zijn. Ik wil het niet nog erger maken." leg ik uit.

"Blijf gewoon hier. Dan heb je dat probleem niet meer." zegt Jace makkelijk.

O god. Daar gaan we weer.

Jace lijkt maar niet te kunnen begrijpen dat alles niet gelijk weer goed is na 1 keer sorry zeggen. Ik ben blij dat hij heeft uitgelegd hoe het voor hem was en dat ik heb kunnen uitleggen waarom ik weg ben gegaan, nu is alles duidelijk. Maar het is niet gelijk weer zoals het was. 

We hebben normaal kunnen praten zonder beïnvloed te zijn door allerlei emoties dus deze keer zijn er alleen dingen gezegd die we allebei menen. Dat voelt zo goed, er valt letterlijk een last van mijn schouder. Dat nare gevoel als je ruzie met iemand hebt was constant heel sterk aanwezig en dat is nu weg.

Maar alsnog... er knaagt iets. Ik heb het gevoel dat ik Jace hier veel te makkelijk mee weg heb laten komen.

Ik heb hem dan wel nog niet vergeven, maar ik heb me wel door hem laten zoenen en heb hem zelfs terug gezoend.

Oké ik geef toe, dat had ik niet moeten doen.

Het is gewoon moeilijk om je mate te weerstaan. En al helemaal als hij je zo gaat aankijken.

"Esmay? Je kan gewoon bij mij blijven zonder ergens verplicht toe te zijn. Ik bind je echt niet vast aan ons bed." zegt Jace met een halve lach.

Ons?

Heel lichtjes laat Jace onder tafel zijn hand op mijn knie rusten voor hij zijn hand langzaam verder omhoog beweegt.

Tintelingen schieten door me heen. Het laat mijn lichaam ontspannen en verlangen naar meer. De mateband doet zijn werk.

De bekende vlinders zijn gelijk weer aanwezig in mijn buik, ik probeer ze te onderdrukken maar faal al snel. Aan Jace zijn grijns te zien weet hij wat hij met me doet.

Zijn hand zit inmiddels gênant hoog dus ik duw hem snel weg. Ik haal diep en trillerig adem, mijn wangen branden, mijn hart klopt in mijn keel.

Jace legt zijn hand gewoon weer terug op mijn been. Alsof ik een schok krijg schiet ik overeind en schuif mijn stoel naar achteren.