The Accident

7

Pov Jace:

"Serieus? Ik ga 5 minuten weg om die deegbladen voor lasagne te halen en jij laat haar alleen met Daila?" grom ik geïrriteerd.

"Uh ja... is dat erg? Ze zijn vriendinnen en hadden het gezellig dus ik dacht dat ik wel weg kon." zegt Max vertwijfeld.

Ik zucht diep en knijp met mijn vrije hand in mijn neusbrug.

Niet flippen, niet flippen, blijf gewoon adem halen... adem in, adem uit.

Ik weet ook wel dat Max niet verdient dat ik aldoor boos ben maar het lijkt wel alsof al mijn emoties versterkt worden als het om Esmay gaat. Daarom ben ik blij dat mijn stem geïrriteerd klinkt en niet boos wanneer ik weer praat.

"Je zou daar blijven. Daila is een heks die niets kan en heeft geen bovennatuurlijke zintuigen dus merkt het niet snel genoeg als er iets mis is met haar."

Ik loop door de supermarkt en probeer zo snel mogelijk die lasagne-bladen te vinden maar ze zijn natuurlijk nu ik haast heb onvindbaar.

"Er is en gaat niets mis met haar, heb er nou eens vertrouwen in. Het enige wat mis zou kunnen gaan is dat ze een zenuwinzinking krijgt van jou opdringerige gedrag. Je probeert die band te versterken en haar vertrouwen te winnen maar zou je niet beginnen met dat trauma aanpakken?" antwoord Max rustig.

Zo brutaal, zo rustig, zo mijn beste vriend.

Niemand behalve Max zou het aan durven om zich zo te bemoeien met de relatie die ik heb met mijn mate.

"Ik ga echt niet beginnen over haar dode broer en zus! Dan gaat ze huilen."

"Ja en dat noem je het verdriet verwerken. Jezus Jace, ik ben een vampier en dus eigenlijk steen, hoe kan ik het beter weten dan jij?" zucht Max.

Ik kan hem bijna zijn hoofd horen schudden aan de andere kant van de telefoon.

Bijna loop ik het rek met lasagne stuff voorbij.

Snel scan ik het rek en vind wat ik zoek. Ik pak het goede doosje en loop door naar de kassa.

"Pff. Wacht maar tot jij je mate vind, dan zal je smeken om advies." snuif ik.

"Sommige vampiers vinden hun mate pas als ze al 300 jaar zoeken. Dus, over 300 jaar ben ik nogsteeds 21 en heb ik heeeel veel ervaring met relaties."

"Ja... zoals met Daila?"

Ik sta in de rij bij de kassa en iedereen buigt gelijk voor me. Ik glimlach vlug naar ze maar blijf bellen. Even geen zin om sociaal te doen.

Max verslikt zich in zijn eigen speeksel zo te horen. Zo makkelijk komt hij niet van me af, ik blijf rustig wachten tot hij klaar is met stikken.

"Die heeft al een vriendje." zegt hij bitter. "En hoe wist je..?"

"Valt op. Heel erg."

Diep zucht hij.

"Ah joh, er zijn nog heel veel meisjes. Zo lang je van de mijne afblijft mag je ze allemaal hebben." zeg ik.

"Thanks." mompelt hij.

Ik ben bijna aan de beurt dus hang op en laat mijn mobiel in mijn broekzak glijden.

De vrouw achter de kassa slikt nerveus en buigt dan.

"Alfa. Het is een eer om met u te mogen afrekenen." zegt ze.

Een paar mensen kijken geschokt om. Afrekenen heeft 2 betekenissen ja.

"Nee! Excuses, ik bedoelde niet- ik wilde niet..."

Wanhopig valt ze stil.

"Geen probleem. Kan ik nu betalen? Ik heb haast." zeg ik.