The Accident

32

Pov Esmay:

Ik kijk uit het autoraam naar de ondergaande zon.

Heldere oranje, rode en roze strepen kleuren de hemel. Het is zo mooi.

Volgens de radio in Jace zijn auto is het half 9. Voor een zomerdag gaat de zon dan al snel onder.

Maar hij gaat wel langzaam onder, dit kan nog wel een uur duren. In de winter begint het te schemeren en een kwartier later is het helemaal donker.

Een luide ringtone laat me opschrikken. Jace schrok ook en vloekt, waarna hij zich verontschuldigd en zijn telefoon pakt.

Hij wordt al de hele dag gebeld, en iedere keer drukt hij de beller weg of negeert het gewoon. Nu kijkt hij naar de naam en neemt dan op.

"Wat nu weer?" zucht Jace.

Er valt een stilte.

Ik slik en klem me vast aan de deur. Jace weet beter dan wie dan ook waardoor ik dat auto ongeluk heb gekregen, en dat is door een man die zat te bellen en niet oplette.

Met mijn ogen smeek ik hem om op de weg te letten. Hij knikt snel, geeft me een blik die geruststellend bedoelt is, en blijft vervolgens bellen.

Er overlijden jaarlijks zo veel mensen door bellen in het verkeer. Zet je telefoon gewoon op de speaker. Dan kan je hem wegleggen en alsnog bellen.

"Hier heb ik echt geen tijd voor Zack." zegt Jace geïrriteerd en wilt ophangen.

Ik kijk op bij de naam van zijn broertje. Wat Zack ook wilt, hij irriteert Jace er duidelijk mee.

Blijkbaar zegt Zack iets wat de moeite waard is want zijn wenkbrauwen gaan omhoog en hij blijft luisteren.

"Kan je mij er hier uit zetten? Ik ga wel lopen. Ik ben liever niet getuige van nog een ongeluk." zeg ik geïrriteerd.

Jace buigt zich naar me toe en geeft me snel een kus.

"Ik hang zo op, echt waar, 1 moment prinses." zegt hij.

"Ga dan 1 moment aan de kant van de weg staan." zeg ik zuchtend.

Ik krijg alleen een waarschuwende blik terug die me zegt dat hij geen tijd heeft voor een grote mond.

Diep zucht ik en zak onderuit in de stoel. Hij neemt me echt niet serieus.

"Weet je ongeveer hoe laat?" vraagt Jace.

Onbegrijpend kijk ik hem aan. Dan besef ik me dat het natuurlijk voor Zack is bedoelt. Ik ben zo dom.

"Natuurlijk staan er 24 uur per dag bewakers, ik ben niet dom. Ik wil zeker weten dat ik er dan bij kan zijn." antwoord Jace op een vraag die ik niet gehoord heb.

Wat?

Ik spits mijn oren en probeer te horen wat Zack zegt maar ik kan de woorden niet verstaan.

"Ga daar nu weg Zack. Ze komen vanavond deze kant op en dan handel ik het af. Je moet je er buiten houden." beveelt Jace.

"Als je niet nu ophangt en verteld wat er is spring ik gewoon uit de auto." zeg ik.

Jace kijkt me boos aan maar sluit dan zijn gesprek af.

"Je moet daar geen grappen over maken, ik zou gek worden als jij gewond raakt." zegt Jace boos.

"Je beweert dat je gek wordt als ik gewond raak maar vind het geen probleem om te bellen onder het rijden terwijl dat de oorzaak van mijn bijna-dood is. Niet heel logisch." kaats ik terug.

Hij is even stil. Ik bijt op mijn lip. Dat ging wel heel ver. Nu is hij boos, ik heb het weer uitgelokt voor niets.

Jace schud zijn hoofd en kijkt me dan schuldbewust aan.