The Accident

15

Pov Esmay:

De ontmoeting met Zack was vreemd, maar dat kwam vooral door Jace zijn gedrag. Hij wilde heel graag dat ik Zack niet zou ontmoeten en nu wil ik weten waarom want hij lijkt me opzich wel aardig.

Het is inmiddels 10 uur en buiten nogsteeds licht. We zitten allemaal op de banken te praten. Alleen Daila is heel stil.

Voorzichtig maak ik me los uit Jace zijn stevige greep om mijn middel en sta op. Gelijk kijkt hij me bezorgd aan.

"Wat ga je doen lieverd? Voel je je niet goed? Zal ik je naar binnen brengen?" vraagt hij.

Jace maakt al aanstalten om overeind te komen maar ik schud snel mijn hoofd.

"Nee, nee dat is niet nodig. Ik ga alleen even een trui pakken voor Daila en mij. Jullie weerwolven hebben het niet koud maar wij straks wel." zeg ik snel.

"Je hebt het koud! Sorry sorry sorry, ik ga gelijk iets warms voor je halen en-"

"Hoeft niet. Ik ben al onderweg." zeg ik en loop naar de deur.

Het is de bedoeling dat Daila nu aanbied mee te gaan, dan kan ik haar vragen wat er aan de hand is. Ze is nooit zo stil.

Mijn plan werkt gelukkig. "Ik ga wel mee." zegt Daila en staat op.

"Esmay ga nou gewoon zitten. Ik zou voor je zorgen dus ik ga iets voor je halen." protesteert Jace weer.

"Laat nou, het zijn typisch vrouwen. Wij kunnen mooi nog een potje spelen." zegt Max die de voetbal al minstends een halfuur onafgebroken aan het hooghouden is.

Na een aarzelende blik op mij knikt Jace en staat op. Rick en Leroy springen enthousiast overeind.

Alice en Kate hebben al jassen aan, maar alsnog vraag ik of zij ook willen. Het antwoord is nee dus Daila en ik verdwijnen naar binnen.

We zwijgen beiden terwijl we de trappen op lopen. Pas in mijn kamer zucht Daila diep en begint te vertellen wat haar dwars zit.

"O Esmay het is een puinhoop. Ik heb mijn mate gevonden. In dit pack." jammert ze.

Jace heeft me een keer uitgelegd dat het heel goed is als iemand zijn mate vind dus dat je die dan kan feliciteren.

Hij zei ook dat het vaak voorkomt dat iemands mate uit een ander pack komt en dat verhuizen en wisselen van pack dan de enige oplossing is. Daila heeft dus geluk, ze kan hier blijven.

"Gefeliciteerd! Waarom die trieste toon? Het is toch iets goeds?" zeg ik.

Daila laat zich achterover vallen om mijn bed en pakt een kussen die ze tegen haar hoofd drukt.

Ze zegt iets maar ik versta er niets van door dat kussen. Met een diepe zucht loop ik naar haar toe en trek het kussen weg.

"Ik verstond er niets van. Nu herhalen alsjeblieft." zeg ik.

"Nou... ik heb dus mijn mate gevonden, die net nieuw is in dit pack." begint ze. "Niet Mike!" zegt ze snel, bij het zien van mijn geschokte gezicht. "Maar ik heb zegmaar een vriendje, zoals je weet. We hebben al 7 maanden, 2 weken, 3 dagen en een paar uur. Dat wil ik niet zomaar weggooien want ik ben nog verliefd op hem maar... mijn mate is mijn zielsverwant, de ware. Wij zijn voorbestemd."

Ik trek een gezicht en knik ten teken dat ik het snap. Dat is inderdaad moeilijk.

Natuurlijk weet ik niet hoe verliefd ze nog is op haar vriendje maar als ik dit zo hoor is de eerste gedachte die in me opkomt 'accepteer je mate' want... ze zijn gemaakt voor elkaar. Volgens Jace vinden heel veel wolven hun mate niet, Daila is geen wolf en vind hem wel.