The Accident

61

Pov Esmay:

Ik wordt wakker in mijn gewone kleding. Ik ben in slaap gevallen na de... discussie, met mijn ouders en heb zo de hele nacht door geslapen.

Ik wrijf in mijn ogen en ga rechtop zitten. Mijn klok geeft aan dat het 8:30 is.

Normaal gesproken zou ik me nog een keer omdraaien en verder slapen maar zonder Jace gaat dat niet.

Het verbaasd me eigenlijk dat ik de hele nacht door heb kunnen slapen zonder hem. Ik ben niet 1 keer wakker geworden.

Ik stap mijn bed uit en kleed me aan. Daarna was ik mijn gezicht en gebruik wat make-up.

In mijn kamer pak ik mijn telefoon. Terwijl ik mijn berichtjes check loop ik naar beneden.

Het hele huis is dood stil dus ik schrik me dood wanneer ik mijn ouders en zusje aan tafel zie zitten. Marilyn heeft dikke, rode ogen van het huilen. Mijn ouders kijken ongemakkelijk allebei een andere kant op.

"Uhh... goeiemorgen?" zeg ik verbaasd.

Mijn ouders schrikken op. Marilyn blijft zonder enige emotie naar haar bord staren.

"O, daar ben je. Ga snel zitten lieverd, we moeten je iets vertellen. En voor je boos wordt of in discussie gaat; ons besluit staat vast. Dit doen we om ons gezin te redden en om als gezin-"

"WE MOETEN VERHUIZEN NAAR FUCKING FRANKRIJK!" gilt Marilyn opeens.

Ze begint hevig te snikken en verbergt haar gezicht in haar handen.

Frankrijk?!

Maar... en Jace dan? Afstand is moeilijk voor mates en als het gaat om wonen in verschillende landen... dat is toch dodelijk?

En hoe zit het dan met school. Elena en Thom. Daila. Mijn werk. Sport. Vrienden. Familie. Dit huis. Dit dorp.

"Wat?" breng ik alleen uit.

Mijn moeder zucht. "Ja, we gaan verhuizen naar Frankrijk. Over 7 dagen vertrekken we naar ons nieuwe huis en we doen de verkoop van dit huis later vanuit Frankrijk. Maak je geen zorgen over school, je wordt daar ingeschreven en hier uitgeschreven. Je vrienden zie je ook nog wel, Frankrijk is niet de andere kant van de wereld."

Ik ga niet zonder Jace. De mateband laat het niet toe, we zouden allebei ondraaglijke pijn hebben en misschien gaan we zelfs dood. En... ik kan hem niet missen. Niet na alles wat hij voor me gedaan heeft en alles wat we gedeeld hebben.

En nee, Jace, dat betekend niet dat ik je weer vertrouw.

Ugh in wordt echt gek. Ik praat in mijn hoofd tegen mensen, wat ze nooit zullen horen.

"Dit is het beste voor ons gezin. Hier zijn te veel verdrietige herinneringen, er is hier te veel gebeurd. In Frankrijk kunnen we een frisse start maken. Nieuwe mensen, nieuwe omgeving, nieuw huis... Daar kunnen we als gezin samen herstellen." zegt mijn vader rustig.

Ik kijk langzaam van mijn vader naar mijn moeder en dan naar Marilyn. Ze huilt nogsteeds maar laat zich inmiddels troosten door mijn moeder. Zij heeft het al geaccepteerd.

Ik merk nu pas op dat ik nogsteeds sta. Heel langzaam loop ik dichterbij en ga ook aan tafel zitten. Ik schraap mijn keel.

"Ik ga niet mee. Ik begrijp dat jullie willen gaan en respecteer die keuze maar mijn leven is hier." zeg ik na een lange stilte.

"Uhm Esmay, het was geen vraag. Jij gaat ook gewoon mee. Je bent 16 en blijft minimaal tot je 18 bent gewoon bij ons." zegt mijn moeder.

"Wat ik zei was ook geen vraag. Ik blijf hier." zeg ik rustig.