The Accident

30

Pov Esmay:

Nadat ik mijn korte broek had omgeruild voor een lange skinny jeans trok Jace me gelijk mee naar zijn Ferrari.

We zijn onderweg. Het is stil in de auto, maar de stilte is niet vervelend.

Jace stuurt met zijn linkerhand en heeft met zijn rechterhand de mijne vast. Zijn duim wrijft rondjes over de rug van mijn hand.

Hij heeft een zonnebril op gedaan. Zo ziet hij er echt uit als een soort badboy. Ik moet toegeven dat het hem best aantrekkelijk staat.

Ik zou het liefst nu mijn hoofd op zijn schouder leggen en mijn ogen sluiten, maar dat is nu niet heel handig. Inplaats daarvan laat ik mijn gedachtes afdwalen.

Ik wil morgen op bezoek bij Daila. Ik heb geen idee hoe het nu precies met haar gaat en hoe ze precies in het bos terecht is gekomen. Ze kwam van mijn huis en werd 2 dagen later gevonden met een vampierbeet in haar nek.

"Weten de dokters eigenlijk al wanneer Daila wakker wordt?" vraag ik.

Jace kijkt me verbaasd aan omdat ik er zo random over begin.

"Ja, over 2 weken. Inmiddels 12 of misschien 11 dagen." antwoord hij.

"Hoe kunnen ze dat zo precies weten?" vraag ik.

"Ze kunnen haar wakker laten worden wanneer ze willen, ze wordt nu in een soort coma gehouden. Dat is standaard nadat iemand bijna helemaal leeg is gedronken door een vampier. Alleen op deze manier heeft haar lichaam een volledige kans om goed te herstellen." legt Jace uit.

Ik zou willen dat ze nu al wakker wordt. Ik weet niet hoe het er voor haar precies uit ziet, in haar hoofd als het ware, maar bij mij was het een zwarte put. Een gat. En ik had het koud.

Voor ik iets kan zeggen gaat Jace verder.

"Maar Esmay, houd er rekening mee dat dit geen zekerheid geeft. Sommige wolven worden wakker en hebben verder geen schade aan hun lichaam en geest, anderen wel. Daila is een heks dus we hebben ook geen idee hoe dat uitpakt." zegt Jace.

Ik slik moeizaam. Jace zijn duim blijft kalmerende rondjes wrijven over de rug van mijn hand.

Hij bedoelt te zeggen dat als ze wakker wordt ze misschien alsnog niet de oude is en dus ook niet wordt. Daar wil ik niet eens over nadenken.

"Ze is sterk genoeg. Het lukt haar wel." zeg ik zacht.

Jace buigt zich snel naar me toe en drukt een kus op mijn onderlip. Dan richt hij zich snel weer op de weg en neemt een afslag.

"Hmhm." knikt Jace instemmend. "En onkruid vergaat niet..." mompelt hij zacht.

Ik sla op zijn hand en hij grinnikt.

"Grapje prinses, grapje." zegt hij snel.

Ik rol met mijn ogen.

We zijn bij de winkelstraten aangekomen en Jace parkeert de Ferrari op een overvol parkeerterrein.

Ik klik mijn veiligheidsgordel los maar voor ik de deur kan openen doet Jace dat al. Stomverbaasd kijk ik naar de lege bestuurdersstoel en weer terug naar Jace. Ik heb niet eens gemerkt dat hij al was uitgestapt.

Jace steekt zijn hand uit. Snel pak ik die aan en stap uit de auto.

Het is een klein stukje lopen vanaf het parkeerterrein naar de winkelstraten, maar de mensen die we tegenkomen staren ons aan.

Eerst kijken ze naar Jace. Dan naar zijn hand die hij op mijn heup heeft gelegd. Dan kijken ze naar mij. Zo gaat het altijd.

Ik voel me ongemakkelijk door de blikken en probeer heel hard om niet op te vallen.