Achterhoede

09

Hoofdstuk 9

'Mama!' Sem vloog zijn moeder om de hals en knuffelde haar stevig.

'Ik heb je gemist, Semmie,' Liz trok haar zoon dichter tegen zich aan. Ze had hem gemist en het gevoel dat ze hem straks opnieuw ging achterlaten en dus moest missen, liet een verdrietig gevoel achter.

'Wat ruikt het hier lekker, mam,' was ze van mening, terwijl ze de geur van eten wat dieper opsnoof.

'Bedankt, schat. We gaan een overheerlijke lasagne eten, zoals ik die vroeger ook altijd maakte toen je nog thuis woonde.'

'Ik kan nu al niet wachten,' glimlachte ze enthousiast. 'Ik heb jouw kookkunsten gemist. Kan ik helpen in de keuken, mam?'

'Nee, ga genieten van de tijd die je kunt besteden met je zoon, die je een paar dagen niet gezien hebt,' antwoordde Anita.

'Oké, dan ga ik dat doen,' ging Liz akkoord, terwijl ze naar de bank liep en naast Sem ging zitten.

'Is het een beetje gezellig bij opa en oma?' vroeg ze aan Sem.

Het jongetje begon hevig te knikken en kroop dichter tegen Liz aan. 'Maar ik mis jou wel hoor, mama.'

'Dat is goed om te horen,' lachte ze en drukte een kus op zijn voorhoofd.

'Wanneer komt papa terug?' Sem keek haar verdrietig aan.

Er vormde zich een brok in haar keel en hoe hard ze ook probeerde die brok weg te slikken; het lukte haar niet.

Liz ging met haar hand door Sems haar. 'Dat weet ik niet precies, lieverd. Hij slaapt. Mis je hem?'

'Ja,' reageerde hij.

'Het eten is klaar!' riep Anita vanuit de keuken.

'Kom,' Liz pakte Sem zijn hand en zo liepen de twee richting de eettafel.

'Het ziet er goed uit,' complimenteerde ze haar moeder. 'Ik kan niet wachten om aan te vallen.'

'Dan heb je geluk, want dat duurt niet lang meer,' lachte John. 'Hoe gaat het met Morris? Is er al nieuws?'

'Niet zo goed. Ik bedoel: iemand wordt niet zomaar in kunstmatige coma gehouden,' ze deed moeite om zich sterk te houden tegenover haar ouders.

'Ach, lieverd,' John sloot zijn armen om haar heen. 'Het komt vast goed met hem. Morris is sterk en hij gaat hieruit komen.'

'Hoe weet je dat zo zeker? Hij ligt niets voor niets op de IC. Daar is een reden voor,' riep Liz uit, terwijl de tranen over wangen begonnen te stromen.

'Liz, als je zo gaat denken, dan kun je er misschien maar beter vanuit gaan dat Morris doodgaat,' was haar vader van mening. 'Maar het is beter als je optimistisch zal blijven in plaats van te doen alsof hij dood gaat, want ik denk dat wanneer Morris in dezelfde situatie had verkeerd, hij wel de hoop had gehouden.'

'Tot nu toch zijn de artsen niet bepaald optimistisch.'

'Ja, moeten ze dan jou de verkeerde hoop gaan geven en als het uiteindelijk wellicht fout gaat. Hoe zul jij voelen als de artsen jou hebben voorgelogen, terwijl ze wisten dat er een grote kans was dat hij het niet zou redden? Ik denk dat je liever hebt dat je wilt dat de artsen eerlijk tegenover jou zijn.'

'Ik weet gewoon niet wat ik zonder Morris moet doen,' huilde ze.

'Ik ben de afgelopen jaren geen moment gescheiden van hem geweest en nu valt hij opeens weg. Het enige wat ik me maar blijf afvragen, is waarom Morris?'

'Het was gewoon een stom ongeluk, schat,' verzuchtte Anita. 'Hoe vervelend dat ook klinkt; het is niet anders en het gaat ook helaas niet veranderen.'