Achterhoede

10

Hoofdstuk 10

'Liz, je bent er weer!' riep Lara, die haar als collega een warm welkom gaf en Liz in een omhelzing trok.

'Hoe gaat-ie met jou en Morris?'

'Met mij gaat het beter dan met Morris. Ze gaan hem vandaag de kunstmatige coma stopzetten, maar het is nog maar de vraag of hij uit zijn eigen coma komt of niet, dat hebben de artsen op de scans niet kunnen zien, omdat hij eerst in een kunstmatige coma werd gehouden om zijn lichaam de rust te geven om te herstellen die het nodig had,' vertelde ze.

'Jeetje, wat klinkt dat allemaal weer heftig. Ik zou niet graag in jouw schoenen willen staan, en dat meen ik. Ik heb zoveel respect hoe jij ermee omgaat. Je komt over alsof je er heel rustig onder bent, al is dat volgens mij helemaal niet zo, lijkt me.'

'Thuis ben ik een wrak. Ik moet mezelf echt toespreken om goed voor mezelf te zorgen, want ik wil niet dat Sem een moeder heeft die zichzelf gaat verwaarlozen,' zei Liz zachtjes.

'Maar Sem is toch bij je ouders?' Lara staarde haar met opgetrokken wenkbrauwen en grote ogen aan.

'Ja, maar ik ga natuurlijk langs en ik wil er ook voor hem kunnen zijn. Ik bedoel: vanaf het ene op andere moment is zijn vader uit zijn leven verdwenen. Gelukkig pakken kinderen snel dingen op en gaan de er meestal goed mee om.'

'Schat, je moet jezelf geen hoge druk opleggen dat je er voor Jan en allemaal moet zijn. Het belangrijkste is nu dat jij aan jezelf moet denken en tot jezelf moet komen,' reageerde Lara.

'Bedankt, Laar. Ja, ik zal wat meer op mezelf letten. Maak je om mij geen zorgen. Ik red me wel. Goed, ik maar eens aan de stapel met werk beginnen.'

'Kijk wat lukt. Ik zal even een kopje koffie voor je gaan halen, want je ziet er uit alsof je dat goed kunt gebruiken.'

Ze begon zich op het werk te richten en terwijl Liz aan het verdiepen was, zette Lara de bak koffie voor haar neer.

'Thanks, Laar.' Ze schonk haar een glimlach.

'You are welcome.'

Liz kon zich totaal niet concentreren op haar werk en zuchtte luid. Morris bleef maar door haar hoofd spoken.

Na ruim een uur zonder concentratie zuchtte ze opnieuw luid.

'Lukt het?' Renée keek haar met een vragende blik aan, en zag ook in dat ze er op dit moment niks van bakte.

'Om eerlijk te zien: het gaat helemaal niet.'

'Liz, ga gewoon lekker naar huis. Ik snap goed dat je je werk graag weer wilt oppakken, maar op deze manier gaat dat natuurlijk niet lukken. Zou ik met je meelopen naar Lara en de situatie uitleggen, zodat je uit kunt rusten en dit vreselijke nieuws kunt verwerken?' stelde Renée voor.

Ze knikte. 'Als ik mijn spullen hier heb opgeruimd.'

'Het gaat dus niet?' was het eerste wat Lara concludeerde, toen ze Renée en Liz aan zag komen.

'Nee, het gaat gewoon niet. Hoe harder ik probeer, hoe minder het gaat.'

'Ik dacht al dat het geen goed idee was om te gaan werken. Ik wil je dan ook vragen om het écht te pas terug te komen wanneer je eraan toe bent,' deelde Lara met een strenge blik mee. 'En beloof me dat jij je daaraan gaat houden, want ik stuur je anders gewoon weer terug naar huis.'

'Ja, mam,' grapte Liz.

'Ik maak geen grapje, Liz. Ik meen het.'

'Ja, dat snap ik,' ze zag dat haar leidinggevende het meende wat ze zei.

'Goed, ga naar huis en rust uit. Ik zou graag van de week even langskomen, als je dat ook goed vindt,' meldde ze.

'Ja, is prima. Laat wel weten wanneer, want ik moet dan genoeg in huis hebben,' glimlachte ze.

'Misschien is het voor jou makkelijker als je bij mij komt eten,' peinsde Lara.

'Wat jij wilt,' verzuchtte Liz.

'Dus, wat dacht je van vrijdagavond half zes?'

'Zie je dan,' ging ze akkoord, terwijl ze haar tas over mijn schouder deed.

-

'En? Is de poging om Morris uit zijn kunstmatige coma te halen gelukt?' vroeg Liz aan Thomas. Rianne was nergens te bekennen.

'Rianne is nu bij hem. Ik kon het niet aanzien, maar volgens mij is het nog niet gelukt. Anders had ik hier allang op de gang zien komen en dan was ze erg vrolijk geweest, vermoed ik.'

'Mag ik er ook bij zijn, denk je?'

Ze zag dat Thomas aan het peinzen was na haar vraag.

'Ik heb de verpleegkundige horen zeggen dat alleen de directe familie erbij mag zijn en aangezien jij en Morris niet getrouwd zijn, kan het zijn dat ze moeilijk kunnen gaan doen.'

Nadat Thomas dat had gezegd, kwam Rianne – met een gezicht dat op onweer stond – de gang op, waarop ze al kon opmaken dat het niet gelukt was.

Liz moest me sterk houden om niet in tranen uit te barsten.

'Ik denk dat ik maar naar huis ga,' deelde ze mee en stond op. 'Fijne dag verder.'

Eenmaal de Intensive Care af begonnen de tranen over haar wangen te lopen alsof het een waterval was.

'Houd je sterk, Liz,' sprak ze haarzelf toe. Maar hoe harder ze probeerde tegen de tranen te vechten, hoe erger de tranen gingen stromen.

Ze was blij toen ze eindelijk het ziekenhuis uit was en op de fiets kon stappen om zo snel mogelijk richting het appartement te kunnen.

Onderweg besloot Liz om toch het plan te wijzigen en richting haar ouderlijk huis te gaan.

'Hé, lieverd,' Anita keek verrast toen haar dochter voor de deur stond, maar toen ze haar betraande gezicht zag, viel ze Liz gelijk in de armen.

'Wat is er gebeurd? Is het mis met Morris?' Meteen kreeg ze door haar moeder een vragenvuur op zich afgevuurd.

'Ja, nou nee,' snikte ze. 'Ik weet het ergens ook niet.'

'Wat is er dan?' bleef ze doorvragen.

'Ze hebben Morris geprobeerd uit de kunstmatige coma te halen, maar dat is niet gelukt. Het lukt vaker niet de allereerste keer, maar zorgt ervoor dat ik me zorgen begin te maken. Ik had in eerste instantie de hoop dat Morris uit de kunstmatige coma zou komen, maar wellicht is het zo dat hij niet uit zijn eigen coma komt.'

'Lieverdje, toch,' Anita wreef kalmerend over haar rug, maar het hielp niet om haar tranen tegen te houden.

'Mama!' Liz herkende de opgewekte stem van Sem.

Hij rende op zijn moeder af en voor ze het wist, had ze haar zoon aan haar been hangen.

'Waarom is mama verdrietig?' zei het jeugdige, gebroken stemmetje.

'Het gaat niet zo goed met papa,' reageerde haar moeder.

Ze keek haar dankbaar aan.

Meteen betrok Sems gezicht. 'Wat is er met papa?'

'Zoals je weet, ligt papa in het ziekenhuis,' begon Anita te vertellen. 'En is dat omdat hij...'

Langzaam viel haar moeders stem weg. Liz was in haar eigen wereld. Haar wereld van verdriet.

'Mama! Mama! Weet je wie ik vandaag tegenkwam?' begon Sem enthousiast te roepen.

'Nou,' ze slikte en deed een poging om de val van tranen te stoppen, maar het was tevergeefs.

'Donny van de Beek!'

Een kleine glimlach vormde zich op haar lippen. Waarom ze glimlachte bij zijn naam, kon ze zich niet een, twee, drie bedenken.

Kwam het door de naam? Of misschien doordat ze met hem wat had gedronken?

'Sem was nogal teleurgesteld in je,' lachte Anita.

Za trok haar wenkbrauwen op en richtte zich op Sem. 'Hoezo was je teleurgesteld in me, lieverd?'