Achterhoede

26

Hoofdstuk 26

Chagrijnig liep Liz de volgende ochtend de keuken in. Ze had de halve nacht wakker gelegen, en maar een paar uurtje slaap gehad. Ze baalde er enorm van toen dan ook haar wekker ging om haar wakker te maken om naar haar werk te gaan.

Na hun ruzie aan tafel bij het avondeten, was ze woedend op de fiets gestapt richting haar eigen huis en had ze niks meer van Donny vernomen. Eigenlijk had ze haar telefoon ook niet meer aangeraakt nadat ze hem in haar tas had gestapt om op de fiets te stappen.

Toen ze haar telefoon uit haar tas vandaan haalde, leek het wel alsof er een bom ontploft was qua meldingen die ze had gekregen. Zowel van Donny als van Mikky.

Tien gemiste oproepen van Donny van de Beek was de melding die verscheen op haar mobiel.

Mikky Kiemeny:
Ik hoorde het van Frenk.. Mag ik morgen langskomen of wil je naar mij toekomen? Xx

Donny van de Beek:
Liz, het spijt me zo erg! Kunnen we alsjeblieft praten?

Donny van de Beek:
Reageer in ieder geval iets, Lizje. Alsjeblieft!!

Donny van de Beek:
Echt honderdduizend maal sorry! Ik voel me er zo stom over...

Donny van de Beek:
Liz, ik hou van je en ik haat ruzie. Ik wil er echt alles aan doen om het goed te maken!

Ze zuchtte. Ze was echt boos op hem. Hoe kon hij nou van haar verwachten dat ze een relatie van vijf jaar op zomaar zij zou kon zetten?

-

'Heb je wel geslapen?' Bezorgd stond Lara naast Liz haar bureau. Het was Lara zeker opgevallen dat haar collega veel vaker naar het koffiezetapparaat was gelopen deze ochtend dan normaal gesproken.

'Ja, maar niet veel. Paar uurtjes, denk ik.'

'En hoe komt dat?' Lara sloeg haar armen over elkaar heen en keek Liz streng aan.

'Ik weet het niet,' loog ze, terwijl ze vervolgens naar haar voeten keek.

'Liz, ik weet dat je me de waarheid niet vertelt, dus lieg niet tegen me! Daar houd ik niet van en dat weet dondersgoed.'

'Donny en ik hadden ruzie gisteravond en het bleef zich maar door mijn hoofd afspelen.'

'Wat vervelend, maar iedere relatie heeft zo wel eens zijn dieptepunten. Maar dat gebeurt en komt altijd weer goed.'

'En dat is het hem dus; we hebben nog geen relatie. Donny begon gisteren over dat hij mij wilde voorstellen aan zijn familie, hij zag aan me dat ik het niet wilde en werd boos. Nou ja, en toen werd ik ook boos,' vertelde Liz.

'Heb je hem al gesproken?'

Ze schudde haar hoofd van nee.

'Ga met hem praten, Liz,' adviseerde Lara. 'Ontwijk hem niet, want daar wordt het uiteindelijk alleen maar moeilijker van. Beloof je me dat?'

'Jaja, Laar. Ik zal erover nadenken.'

-

Liz glimlachte toen Mikky opendeed.

'Hey,' glimlachte de blondine terug. 'Fijn dat je er bent! Kom binnen. Kon je het een beetje vinden?'

'Ja, ik had gewoon Google Maps aangezet,' lachte ze.

'Wat wil je drinken?'

'Doe maar wat fris, alsjeblieft.'

'Komt eraan,' Mikky liep de keuken in en kwam even later terug met twee glazen. Liz had inmiddels al plaats genomen aan de keukentafel.

'Ik weet niet of je het wilt, maar Donny komt hier vanavond eten en Frenkie en ik dachten misschien dat jij het leuk vond om ook te blijven,' ze hoorde de aarzeling in Mikky's stem.

Liz liet de woorden tot zich bezinken. Wilde ze dit wel al? Wilde ze wel al met Donny praten, of doen alsof er voor niets aan de hand was?

Aan de andere kant was het ook zeker niet goed om langer dan nodig was ruzie te hebben.

'Je hoeft nu nog niet te beslissen, hè!'

'Ik denk er nog even over na inderdaad,' knikte ze.

-

'Frenkie appt me net dat ze over een kwartiertje zijn.'

Ze was er na ruim twee nog steeds niet uit of ze bleef eten met Donny erbij of dat ze naar huis ging en de confrontatie uit de weg ging.

'Ik denk dat het beter zou zijn als jij en Don het uitpraten,' meende Mikky en ze keek Liz aan. 'Hoe langer dit tussen jullie duurt, hoe meer spanning er zich tussen jullie komt.'

'Je hebt gelijk. Ik moet niet zo kinderachtig doen en gewoon blijven. Dan praten Donny en ik het – hopelijk – uit.'

'Precies,' glimlachte Mikky. 'Ik ben blij dat je blijft.'

En inderdaad, een kwartier later ging de deur open en als eerst verscheen de blonde kop van Frenkie om de deur. Donny volgde na zijn teamgenoot.

'Hey, Liz!' Frenkie liep op haar af en omhelsde haar stevig.

'Goed dat je bent gebleven,' fluisterde hij in haar oor. 'Echt heel fijn.'

'Hai,' zei Donny, toen hij voor haar stond.

'Hoi.'

'Zullen we buiten even gaan wandelen?'

'Ehm.. ja, is goed.'

'Oké, laten we maar direct gaan dan,' besloot Donny, 'over zo'n drie kwartier gaat het regenen.'

Liz gunde Mikky nog een laatste blik voordat ze gang inliep en haar jas van de kapstok haalde. En het duurde niet lang voordat de twee buiten stonden.

'Ik wil beginnen met dat het me echt ontzettend spijt, Liz. Ik had nooit zo mogen doen en ik begrijp je. Echt waar.'

'Oké, fijn.' Liz knikte. Ze zag aan Donny dat hij oprecht was.

'Ik heb je gemist,' Donny trok haar in een knuffel en ze snoof zijn geur op.

'Zullen we maar weer teruggaan?' stelde hij voor.

'Ja, Frenkie en Mikky zullen zich wel afvragen waarom het zolang duurt.'

-

'Het was heerlijk,' glimlachte Liz naar Mikky.

'Ja, ik heb lekker gekookt, hè?' grapte Frenkie – die helemaal niks had gedaan aan het eten. Zijn opmerking leverde hem in een por in zijn zij op van Mikky.

Ze moest lachen. Die twee leken zo gelukkig met elkaar. Een leven zonder zorgen. Geen zorgen om rond te komen of om Sem. Liz was er stikjaloers op.

'Hoe gaat het eigenlijk met je zoontje? Sem heette hij toch? En met Morris?' vroeg Frenkie.

Ze verslikte zich bijna in haar slok water. Als ze het ergens moeilijk vond om het over te hebben, was dat Morris wel.

Maar Frenkie leek niks op te merken en bleef Liz aanstaren, wachtend op een antwoord.

'Frenk, misschien kunnen we het beter ergens anders over hebben,' zei Mikky.

'Nee, het is prima. Met Sem gaat het, voor zover ik weet, goed. En Morris, ja. De situatie is ongewijzigd. Nog steeds in coma en geen duidelijkheid.'

'Jeetje, wat erg. Ik heb zoveel respect voor jou, hoe je alles oppakt. Ik hoop dat het goedkomt met Morris. Voor jou, maar ook zeker voor Sem. Dat jongetje verdient een vader.'

'Tja, het leven gaat door, hè!' verzuchtte Liz en keek weg. 'Maar gelukkig voetbalt Donny af en toe met hem, wat hij geweldig vindt. En mijn vader is er natuurlijk ook. Dan heeft hij toch nog een soort van vaderfiguren waar hij zich aan kan optrekken.'

Ze voelde dat Donny bemoedigend een hand op haar knie legde en Liz moest moeite doen om de tranen binnen te houden. Ze wilde niet huilen. Niet hier met Frenkie en Mikky om haar heen. Ze wilde aan hen laten zien dat ze sterk was.

'Gaat het wel?' merkte Mikky haar verdriet op.

'Hé, kom eens hier,' Mikky sloeg haar armen om haar heen.