Achterhoede

21

Hoofdstuk 21

Inmiddels was er alweer een maand omgevlogen. Liz was rustig aan begonnen haar werk op te pakken en werkte dan ook halve dagen.

De situatie rondom Morris was onveranderd; hij lag nog steeds in coma. Hij was stabiel, maar of hij uit zijn coma zou komen, was de grote vraag. Die onzekerheid bleef ze met zich meedragen.

Thomas en Rianne hadden haar uitgenodigd om bij hen te komen eten deze avond. Liz ging er lopend heen, want dat was slechts een kwartiertje. Eigenlijk had ze in eerste de fiets willen pakken, maar besloot uiteindelijk toch dat ze wel wat meer beweging kon gebruiken.

Met een hardere klap dan bedoeld was, sloot ze de deur achter zich en drukte haar oortjes dieper in haar oor. De muziek maakte het lopen een stuk aangenamer.

-

'Hé, Liz,' Rianne was degene die de deur voor haar open deed. De wallen onder haar ogen waren abnormaal. Het was natuurlijk hartstikke logisch, want haar zoon lag in coma. Maar toch moest ze er langzaam aan mee dealen – dat deed Liz immers ook. Of deed in ieder geval een poging. Het leven ging door. Hoe graag ze ook gewild had dat het op sommige momenten stil lag.

'Hoe gaat met je?' vroeg Liz, nadat ze haar begroet had.

'Mwah,' Rianne haalde haar schouders op. 'Ik slaap amper, maar het leven gaat door, hè! En met jou?'

'Wel oké, ik mis Morris ontzettend.'

'Wat leuk je te zien,' ze werd warm onthaald door Thomas. Hij zag er, in tegenstelling tot zijn vrouw, een stuk beter uit.

'Wat wil je drinken?' vroeg Rianne, die haar met een vragende blik aankeek.

'Doe maar een glas water, alsjeblieft.'

Liz keek om zich heen. Ze was hier al zo vaak over de vloer gekomen. Zeker vroeger, voordat Morris en zij gingen samenwonen. Het voelde als een tweede thuis en ze was er ook altijd welkom.

'Raad eens wat we gaan eten,' zei Rianne, terwijl ze het glas water voor Liz op tafel neerzette.

'Iets met pasta, gok ik.' Ze gniffelde.

Thomas en Rianne hielden ontzettend van pasta en Morris had er ook een grote liefde voor, waarvan Liz vermoedde dat hij die over had genomen van zijn ouders. Als ze hier at, was het dan ook geen grote verrassing wat ze ging eten.

'Pasta pesto,' riep Thomas vanuit de keuken.

Liz moest even slikken. Het was Morris' zijn lievelingseten geweest.

'Gaat het?' Rianne zag haar een beetje wit wegtrekken.

'Ehm.. ja,' knikte ze vlug. 'Het is alleen dat ik er wat moeite mee heb.'

Rianne legde bemoedigend kort haar hand op haar schouder. 'Dat snap ik en het is ook lastig, dat kan ik niet ontkennen.'

-

Het weer was volledig omgeslagen. Waar de zon scheen toen Liz aankwam, had die nu plaats moeten maken voor bewolking en waarschijnlijk later in de avond ook regen.

Helaas kwam de regen sneller dan ze had gedacht en ze trok de capuchon over haar hoofd.

'Liz was het toch?' hoorde ze naast zich.

Liz keek op en zag een auto naast haar rijden met een open raampje.

Ze herkende de jongen als Vaclav, de beste vriend van Donny.

'Ja,' antwoordde ze zachtjes.

'Stap snel in voordat je doorweekt wordt,' glimlachte hij.

Liz liep naar de auto en nam plaats op de bijrijdersstoel.