Achterhoede

12

Hoofdstuk 12

'Nou, hier is het dan,' meldde Liz aan Donny en hij had geluk, want hij kon de auto voor de deur kwijt.

'Als je wilt, mag je wel even binnenkomen, hoor. Maar ik begrijp het ook als je liever naar huis wilt gaan.'

'Ik ben nieuwsgierig hoe jullie appartement eruit ziet. Bovendien heb ik morgen pas 's middags training, dus het kan,' glimlachte Donny, toen ze samen uitstapten.

Ze stak de sleutel in het slot. 'Zoals ik al zei, moet je er echt niet te veel van verwachten. Het is heel klein.'

'Klein is niet per definitie slecht,' Donny haalde nonchalant zijn schouders op. 'Het kan juist schattig zijn of knus, wat het appartement dan weer onwijs gezellig kan maken.'

'Welkom.'

'Het is hier knus,' reageerde Donny meteen enthousiast. 'Wauw, wat woon je leuk, Liz.'

'Wat mij part mag je best met me ruilen,' ze lachte zachtjes.

Donny grinnikte. 'Het is dat ik sinds een half jaar in een ontzettend fijn appartement hier in Amsterdam woon, maar anders had ik het wel geweten.'

'Wil je wat drinken? Ik heb bier, sap, wijn. Noem het maar op.'

'Doe maar een sapje, alsjeblieft,' knikte Donny, terwijl hij achter haar aanliep richting de keuken.

'Komt eraan.'

Nadat Liz beide glazen had gevuld met sap, overhandigde ze er één Donny.

'Thanks.'

-

'Goed, ik ga maar eens richting huis, denk ik,' Donny stond op van de bank.

'Ja, dat begrijp ik.' En ze volgde zijn voorbeeld.

'Nogmaals wil ik je bedanken voor de ontzettend leuke dag,' glimlachte Liz.

'Ik vond het ook heel gezellig met jou en Sem,' reageerde Donny, terwijl hij haar in een knuffel trok, die langer duurde dan ze had verwacht.

'Slaap lekker, Lizje. En niet te veel lopen piekeren over Morris, hè!'

'Dankjewel, jij ook. Ik ga mijn best doen,' antwoordde ze. .

'Tot snel,' Donny drukte een laatste kus op Liz' wang en voor ze het wist, was hij de deur al uit. .

Ze zwaaiden nog en vervolgens deed ze de deur dicht.

Eerlijk gezegd miste ze hem nu al. Zijn aanwezigheid had haar een zorgeloze dag bezorgd. Zelfs toen Morris niet in het ziekenhuis lag, hadden ze hun zorgen. En meestal gingen die zorgen over geld. Zouden we rondkomen deze maand? Hadden we genoeg geld om boodschappen te kopen? Konden we de huur betalen?

Die vragen stelden ze elkaar elke maand opnieuw en tot noch toe was het ons iedere maand net op het nippertje gelukt.

-

'Hey,' begroette Liz Thomas die volgende ochtend. Hij staarde naar de witte ziekenhuismuur. 'Is er nieuws?'

'Hoi,' ze merkte pas zijn betraande ogen op toen hij haar aankeek. 'Helaas is er nieuws, ja. Morris ligt in coma en ze kunnen niet voorspellen of hij daar ooit uit zal gaan komen.'

Direct begonnen de tranen over de wangen van Liz te stromen.

Dit mocht niet waar zijn. Was het echt geen droom waar ze zich in bevond?

Het waren de eerste twee zinnen die door haar hoofs schoten.

'Nee, nee, nee. Dit kan niet, dit mag niet. Wat moet Sem zonder vader? Of met een vader die nooit meer wakker zal worden?'