Achterhoede

38

Ik was gisteren helemaal vergeten om te uploaden, dus sorry daarvoor! Een heel fijn weekend! Xx

Hoofdstuk 38

'Kun je niet slapen?' Met een slaperig gezicht kwam Donny de woonkamer in. Het was half vijf en hij was blijkbaar ook wakker geworden. Liz zat al een ruim een uur op de bank.

'Ik ben al tweeënhalf uur klaarwakker,' zuchtte Liz. 'Ik heb je toch niet wakker gemaakt, hè?'

Donny schudde zijn hoofd. 'Nee, ik werd uit mezelf wakker, maar toen ik merkte dat je niet naast me lag, maakte ik me zorgen en ben ik naar je op zoek gegaan.'

'Waarom kun je niet slapen, Lizje?' Donny plofte naast haar neer.

'Morris en het gesprek. Ik blijf er maar over nadenken. En elke keer als ik ook maar ergens anders aan probeer te denken, lukt het niet. Ik ben zo bang, Don.'

'Ik snap het, Liz. Maar het heeft geen zin om dan uit bed te gaan. Daar word je alleen maar wakkerder van, en daar val je moeilijker van in slaap.'

'Ik weet het. Maar ik was zo klaar met wakker liggen.'

Donny kuste haar voorhoofd.

'Kom,' Hij stak zijn hand uit, waarna Liz zijn hand aannam en hij haar van de bank aftrok. 'We gaan slapen, want dat hebben we allebei nodig. Helemaal jij.'

'Ja,' zuchtte ze en liep achter Donny aan naar de slaapkamer, 'je hebt gelijk, Don.'

Terwijl ze naast hem in bed ging liggen, voelde ze zijn arm om haar middel.

'Slaap lekker,' Donny drukte een kus op Liz' haren. 'Of probeer het in ieder geval.'

'Jij ook, Don.'

-

'Hey,' glimlachte Liz, toen ze Morris zijn kamer binnenstapte. De zenuwen gierden door haar lichaam. Ze wilde hem geen pijn doen. Na haar werk was ze meteen naar het ziekenhuis gefietst.

'Hé,' hij glimlachte hij breeduit naar haar.

Ze drukte een kus op zijn wang, waarna ze op de stoel naast zijn bed ging zitten.

'Ik ben blij dat je weer terug bent,' zei Morris. 'Hoe was het in Barcelona?'

'Heel leuk,' antwoordde Liz, 'we hebben het stadion van Barcelona bezocht, hebben gechilld aan het strand en de stad een beetje verkend.'

Morris knikte, maar ze zag de pijn in zijn ogen.

'En hoe was het hier de afgelopen dagen?' vroeg ze.

'Niet zo heel bijzonder. Maar met de fysiotherapie gaat het wel steeds beter. Ik heb gisteren voor het eerst zelfstandig een paar meter gelopen.'

'Wow, echt! Ik ben heel trots op je, Mor!' Liz glimlachte. 'Dat is zulk goed nieuws!'

'Ik weet het,' lachte Morris. 'Ik mag hopelijk snel het ziekenhuis verlaten en naar een revalidatiecentrum als het zo doorgaat. Of in ieder geval naar een andere afdeling.'

'Je ziet er moe uit,' vond Morris. 'Is er iets wat ik moet weten?'

'Ik heb niet zo goed geslapen,' antwoordde Liz.

'Waarom heb je niet goed geslapen?' vroeg hij door.

'I-ik eh,' stamelde ze. 'Ik moet moet je iets vertellen.'

'D-Donny en ik,' begon Liz, maar ze kwam niet meer uit haar woorden doordat ze in tranen uitbarstte.

'Hé, rustig maar,' zei Morris. 'Vertel het maar.'