itiraf | bxb

beş

mkaalitiraf: Sana erkek olduğumu düşündüren şey nedir?

Fakehsp000: Öyle olduğunu umuyorum diyelim.

mkaalitiraf: Erkek olduğumu, itirafın bana ait olduğunu ve itirafın doğru olduğunu umuyorsun. 

mkaalitiraf: Sence de biraz fazla kurgu değil mi?

Fakehsp000: 6.hissim kuvvetlidir.

Gözlerimi telefondan çekip elinde telefonla sırıtan Dilara'ya baktım. 

"Fake hesap 000 ne lan? Daha yaratıcı bir şey bulamadın mı?"

"Ha?" Transtan çıkmış gibi bana bakınca masadan kalktım ve yanına gittim. O olduğunu sanmıştım fakat ne dediğimi bilmiyor gibiydi.

Telefonuna uzanıp ne yaptığına bakacakken kapı kilidinin açılma sesiyle geri çekildim.

Annemler gelmiş olmalıydı.

Odadan çıkıp onları karşılamaya gittim. Bavulları kapının yanına bırakan babam yüzüme bile bakmadan salona ilerledi. Arkasında kalan anneme gülümseyerek baktım.

Tehditkar, tedbirli biraz sinirli aynı zamanda emin adımlarla içeri girdi. Arkasından kapıyı kapattım ve ona kollarımı açtım. Beni geri çevirmeden sarıldı, ancak uzun sürmedi. Rahatsızlığını yabancı birine sarılır gibi beni saran kollardan anlamıştım.

Beni süzen bakışlardan ne yapmaya çalıştığımı anlamaya çalıştığını görebiliyordum.

Ancak bir şey yaptığım yoktu. Onlara karşı nasılsam öyle olacaktım, sonuçta annem ile babam, değil mi?

Benim eşcinsel olduğumu öğrendiklerinde yaşadığımız ufak çaplı bir tartışmadan sonra bir gün bile beklemeden memleketimize gitmişlerdi ve üç ay sonra ilk defa dönüyorlardı.

Özlemiştim, biraz.

Her ne kadar onlara karşı başta sinirli olsam da daha sonra oturup sakin kafayla düşünüp, onları böyle kabul etmem gerektiğinin farkına vardım.

Homofobik olmak zordu. Onları zor bir süreç bekliyordu. Anlayış göstermek gerekli tabii...

Annem de salona geçince boş koridorda Dilara gözüktü. "Ben gideyim yavaştan, sizinkiler de gelmiş."

Kafamı sallayıp onu onayladıktan sonra salona tam girmeden kafasını soktu.

"Hoşgeldiniz." Samimiyetsiz sesi kulaklarıma dolduğunda gülmeden edemedim, Dilara da sinirliydi onlara.

Salondan çıkıp ayakkabılarına giydi ve bana öpücük atıp evden çıktı.

Bugün kafası dalgın gibiydi biraz, Ali'ye sövme seansı da yapmamıştı. Bir şeyler ters gidiyordu ama ben onu sonra hallederdim.

Derin bir nefes alarak salona girdim ve tekli koltuklardan birine oturdum.

İkisinde telefonlarına gömülmüş bir şeyler kurcalıyordu, gençlik bitmiş.

"Nasıldı oralar? Babaannemler iyiler miydi?"

Babam eğdiği kafasını kaldırmadan bana bir bakış attı.

Ortam yine sessizleşince sesli bir nefes verdim. "Eskisi gibi iletişim kurabilen bir aile olmak istiyorum sadece. Benimle konuşursanız 'hastalık' kapmazsınız."

Sessizlik.

"Ben her zaman neysem hâla o kişiyim. Değişmedim, hastalıklı değilim, kaçık değilim, ben kendimim yalnızca."

Sessizlik.

"Bakın zor bir süreçten geçiyoruz, siz fobiksiniz ben eşcinsel. Ben çok denedim, tamam mı? Sizi hayal kırıklığına uğratmak istemedim, tek çocuğum sonuçta. Ama olmuyor, ben buyum, değişemem."

Biraz daha sessizlik.

"Ama siz değişebilirsiniz. En azından benim gibi deneyin, tamam mı? Eğer beni kabullenemezseniz giderim zaten."

Daha çok sessizlik.

"Ergenim, eşcinselim. Bu ikisi bir felaket yaratabilir, size kaba olabiliyorum, biliyorum. Hepsi ergenlikten, çocukluktan. Siz de benimle çocuk olmayın."

Beni süzen iki çift göz, ancak hâlâ süregelen sessizlik.

Eh, en azından denemiştim. Daha fazla uğraşmanın bir mantığı yoktu.

Bu evde daha fazla duramazdım.