A Woman Called Lucy Horan Ft. One Direction {VOLTOOID ✔️}

Part Fifty-Six

P.o.v. Lucy
Ik lig alweer in het ziekenhuis. Voor mijn gevoel ben ik hier net weg, maar nu ben ik alweer terug. Het enige verschil is dat ik geen nep leven hoef te lijden. Nu ben ik weer gewoon mezelf. Of nou ja... mezelf? Ik heb al uren niks uit kunnen brengen. Mijn hoofd stroomt over van gedachtes, maar mijn mond laat niks naar buiten komen. Niet nadat Jay zichzelf voor onze ogen zijn eigen leven ontnam. Ik had nooit verwacht dat hij dat zou doen... Ik zag dat hij in paniek raakte, maar ik was eigenlijk bang dat hij mijn leven zou afnemen. Gelukkig deed hij dat niet. Maar om nou te zeggen dat ik blij ben dat hij die van zichzelf heeft afgenomen...

Niall zit bij me op bed. Hij heeft al de hele tijd mijn hand vast en streelt met zijn duim de rug van mijn hand. Ik weet dat hij het vreselijk vindt dat ik niks zeg, maar ik kan er niks aan doen. Het lijkt wel of ik niet meer weet hoe ik moet praten. 'Luce, you need to eat something' zegt hij voorzichtig. Eten? Oja, dat heb ik ook al even niet meer gedaan. Ik kijk naar het dienblad op het tafeltje dat boven mijn benen hangt. Op het dienblad staart een bord met lasagne en een glas melk. Ik staar naar het bord lasagne. Ik heb zo'n honger... Maar het hele leven lijkt veel moeilijker te gaan dan voorheen. Hoe langer ik naar de lasagne staar, hoe meer herinneringen ik oproep. Ik weet nog dat Jay lasagne voor me maakte. Hij is een verschrikkelijke kok, maar zijn lasagne was niet slecht! De week erna heb ik de lasagne gemaakt en die smaakte, in zijn woorden, honderd keer beter dan de zijne. 

Ik schrik op uit mijn gedachten als Niall zijn hand op mijn wang legt. Ik kijk hem aan en zie de bezorgdheid in zijn ogen. 'Baby, do you want me to help you?' vraagt hij lief. Ik schud mijn hoofd, want de woorden die ik wil zeggen, komen er toch niet uit. Ik went me weer tot het bord, maar weer blijf ik er enkel naar staren. Niall staat op. 'Okay, you know what? Let's eat another time' stelt hij voor. Hij draait het tafeltje weg. Ik kijk hem aan, zonder enkele emotie, want ik weet ook niet meer hoe ik dat moet doen. Niall glimlacht lief en verplaatst me naar de ene helft van het bed. Ik heb geen idee wat hij aan het doen is, maar ik laat hem zijn gang gaan. Niall legt de dekens netjes over me heen en komt dan naast me op het bed liggen. Hij slaat zijn armen om me heen en houdt me stevig vast. 'What if I'll sing a song for you?' stelt hij dan voor. Ik kijk hem kort aan en knik zachtjes. Nialls glimlach wordt breder en hij begint te zingen. 'Oh, there she goes again. Every morning it's the same. You walk on by my house, I wanna call out your name. I wanna tell you how beautiful you are from where I'm standing, you got me thinking what we could because, I keep craving, craving, you don't know it but its'true. Can't get my mouth to say the words they want to say to you. This is typical of love. Can't wait anymore, I won't wait. I need to tell you how I feel when I see us together forever..' Ik ben even in verwarring als ik me realiseer dat dit niet zijn eigen nummer is, maar die van Shawn. Vanaf het begin dat dit nummer uit kwam, ben ik er verliefd op. Het is een heel lief en gevoelig nummer wat me meteen raakte toen ik het voor het eerst hoorde. Volgens mij heb ik Niall dat nooit verteld, of wel? 'In my dreams you're with me. We'll be everything I want us to be and from there, who knows? Maybe this will be the night that we kiss for the first time. Or is that just me and my imagination?'. Ik glimlach breed. Ook Nialls prachtige stem past bij dit nummer. Ik voel hoe hij onder het zingen met zijn vingers door mijn haren streelt. Ik sluit met een glimlach mijn ogen en zak langzaam in een diepe slaap...

'When you feel your love's been taken, when you know there's something missing in the dark, we're barely hanging on. Then you rest your head upon my chest, and you feel like there ain't nothing left. I'm afraid that what we had is gone... Then I think of the start, and it echoes a spark. And I remember the magic electricity. Then I look in my heart, there's a light in the dark. Still a flicker of hope that you first gave to me. That I wanna keep. Please don't leave... Please don't leave' hoor ik Nialls prachtige stem zingen. Ik open mijn ogen en knipper een paar keer om ze te laten wennen aan het licht. 'Good morning, beautiful' zegt Niall. Hij zet een zoen op mijn voorhoofd en gaat met zijn vingers door mijn haren heen. Ik glimlach kort naar hem. 'Hey' breng ik met moeite uit, 'did you keep singing songs when I fell asleep?'. Nialls glimlach groeit, 'no, I haven't. I slept for a moment as well'. 'How are you feeling?' vraagt hij. Ik schraap kort mijn keel. 'I'm feeling better' zeg ik. Niall zet nog een zoen op mijn hoofd. 'I'm glad to hear that' zegt hij, 'are you ready to go home?'. Ik kijk hem verbaast aan. 'Am I allowed to?' vraag ik. Niall knikt trots. 'You are doing fine. The doctor said you have a really strong body' zegt hij met een knipoog. Ik voel dat ik begin te blozen. 'But we already knew that, right' lacht hij. Ik lach met hem mee. Ik voel me oprecht gelukkig, ondanks dat ik me nog lang niet de oude voel.