A Woman Called Lucy Horan Ft. One Direction {VOLTOOID ✔️}

Part Sixty-Four

P.o.v. Lucy
Ik zit met mijn moeder en Ruben op de bank in de woonkamer. We kijken gezamenlijk een film om de stilte in het huis op te vullen. Volgens mij kijkt niemand echt naar de film, maar het werkt wel tegen de stilte. Ik heb ondertussen nog altijd mijn zwarte jurkje aan. Ik had totaal geen zin om me om te kleden, dat doe ik vanavond wel weer.

We schrikken allemaal op als de deurbel gaat. Mijn moeder staat op en loopt naar de deur. Ik probeer me weer te concentreren op de film, maar merk al snel dat ik er totaal niet in geïnteresseerd ben. Ik hoor de voordeur open gaan en het lijkt wel of ik mijn moeder hoor schrikken. 'Oh, hello' zegt ze. 'Hello, am I interupting?' hoor ik een welbekend Iers accent vragen. Ik kijk verbaast op en zie dat Ruben hetzelfde doet. 'No, you're not. Come in' hoor ik mijn moeder zeggen. Ik zie dat Ruben meteen boos wordt. 'I am really sorry for you' hoor ik hem zeggen. 'Thank you' zegt mijn moeder. Ik kijk op als ik zie dat Niall en mijn moeder de woonkamer in komen. Zijn ogen zoeken meteen die van mij en voor een moment kijken we elkaar recht aan. 'Hi, I am really sorry for you' zegt hij. Zijn ogen laten de mijne niet meer los. Er verschijnt een klein glimlachje op mijn gezicht en ik zie dat dat bij Niall dezelfde reactie geeft. 'Yeah, thanks. Can you go now?' vraagt Ruben boos. De glimlach op Nialls gezicht verdwijnt. Onze ogen laten elkaar eindelijk los en hij kijkt om naar Ruben. 'Ruben, niet zo boos' corrigeert mijn moeder hem. Ik krijg even de kans om Niall te bekijken. Hij ziet er goed uit... Hij heeft een donkerblauw overhemd aan met een spijkerbroek eronder. Zijn haar zit netjes in de gel. Niall kijkt mij weer aan en zodra hij zich beseft dat hij me zojuist heeft betrapt op het staren naar hem, zie ik dat zijn wangen een beetje rood worden. Ik kijk weg en voel dat mijn wangen ook beginnen te gloeien.

'Echt waar Luce?' vraagt Ruben boos. Ik kijk op en kijk hem onschuldig aan. 'Stuur hem alsjeblieft weg!' zegt hij boos. De glimlach verdwijnt van mijn gezicht en ik schraap mijn keel. 'Nee' zeg ik. Ruben trekt een wenkbrauw op. 'Nee? Moet ik je eraan herinneren wat hij je heeft aangedaan?' vraagt hij. 'Moet ik je eraan herinneren dat we getrouwd zijn?' vraag ik. Ruben kijkt weg en houdt verder zijn mond. Ik sta op en kijk Niall aan. 'Let's just go somewhere quiet' stel ik voor. Niall knikt en glimlacht kort. Ik ga voorop naar boven en loop mijn kamer in. Niall volgt me op de voet. Ik laat hem voor mijn kamer in en sluit de deur achter me. Ik lijk een blik van teleurstelling te zien in zijn ogen zodra hij ziet dat mijn One Direction posters weg zijn. 'You removed them?' vraagt hij met een glimlachje. Ik ga op mijn bed zitten en kijk hem aan. 'Yes I did. It felt weird' zeg ik eerlijk. Zijn glimlach verdwijnt en hij kijkt me serieus aan. 'How are you doing?' vraagt hij serieus. Ik zucht diep voordat ik antwoord geef. 'I'm doing okay' zeg ik. Niall komt naast me op mijn bed zitten. 'You can be honest with me, you know' zegt hij. Ik glimlach kort. 'Okay, you got me. I'm doing really bad' zucht ik dan. 'How was the funeral?' vraagt hij. Ik zucht kort. 'It was okay. I cried in front of everyone...' zeg ik. Niall kijkt me met een warme glimlach aan. 'Yeah, I thought it would be wrong for me to go...' zegt hij eerlijk. 'Yeah, it would be a little weird to see each other for the first time again at a funeral' zeg ik. Niall knikt. 'That's what I thought' zegt hij. Ik slik even en kijk hem dan aan. 'How are you doing?' vraag ik hem. 'I am doing okay. I'm trying to keep myself busy' zegt hij. Ik knik begrijpelijk. 'Was the funeral like you wanted it to be?' vraagt hij dan. Ik denk kort na, maar knik dan. 'It was bigger than I thought it would be' zeg ik. Niall kijkt naar zijn handen. Ik hoor hem zacht iets zeggen, maar ik kan hem niet verstaan, en kijk hem verbaast aan. 'What did you say?' vraag ik met een glimlachje. Niall kijkt op en kijkt me onschuldig aan. 'I said: that's what she said' zegt hij. Ik schiet in de lach. De hele dag heb ik alleen maar de behoefte gehad om te huilen en voor het eerst in dagen schiet ik oprecht in de lach. Nialls gezicht bloeit op en hij lacht met me mee.

'I really needed that' zeg ik als we uitgelachen zijn. Niall glimlacht breed naar mij. 'I guess you haven't laughed like that for a while' zegt hij. 'That's right. It was all very sad and serious' zeg ik. Niall draait zich naar me om en kijkt me met een uitdagende blik aan. 'I guess you really need this...' zegt hij. Even weet ik niet wat hij bedoelt, maar dan begint hij me te kietelen. Ik gil het uit van het lachen. 'Stohop!' roep ik lachend. Niall gaat maar door. 'Niall! James! Horan!' roep ik tussen het lachen door. 'What's the magic word?' vraagt hij ook lachend. 'Please!' roep ik meteen. Niall lacht en schudt zijn hoofd. 'Nope' lacht hij. Ik buig naar hem toe en geef hem een duw. Hij valt van het bed af en valt met zijn rug op de grond. Ik ga op zijn borst zitten met een been aan elke kant en pak zijn polsen vast. Ik druk zijn polsen naast zijn hoofd op de grond en kijk hem aan. Het valt me nu pas op hoe dicht onze gezichten bij elkaar zijn. De glimlach verdwijnt van Nialls gezicht en ik zie zijn wangen gloeien. Mijn glimlach verdwijnt ook en ik voel ook mijn wangen gloeien.