A Woman Called Lucy Horan Ft. One Direction {VOLTOOID ✔️}

Part Sixty-Three

P.o.v. Lucy
Ik sta in mijn kamer en bekijk mezelf in de spiegel. Ik heb een zwart jurkje aan die tot boven mijn knieën rijkt. Vandaag is de begrafenis van mijn vader en ik ben er niet klaar voor. De afgelopen dagen hebben we gezamenlijk de begrafenis voorbereid. Alles is tot de puntjes uitgewerkt, maar ondanks dat ben ik er niet klaar voor. Ik moet straks voor een volle kerk een verhaal vertellen over mijn vader, maar ik kan het niet. Ik wil dolgraag de hele wereld vertellen wat hij voor me betekende en wat voor persoon hij was, maar ik weet zeker dat ik ga huilen zodra ik voor de microfoon sta. Ruben komt mijn kamer binnen. Hij heeft een mooi zwart overhemd aan met een zwarte broek eronder. Zijn ogen zijn rood en ik zie de opgedroogde tranen op zijn wangen zitten. 'Luce...' begint hij. Zijn stem breekt meteen en hij schraapt zijn keel voordat hij verder gaat. 'Ik durf niet' zegt hij zacht. Ik glimlach kort en loop naar hem toe. Ik omhels hem en hou hem stevig vast. 'We gaan dit samen doen, Ruub' zeg ik, 'beeld je maar in dat je alles alleen tegen hem zegt'. Ruben zucht diep. 'Alleen tegen hem?' vraagt hij verward. 'Ja, beeld je in dat de kerk leeg is, op pap na. Dat hij in het midden van de kerk staat en naar je luistert' zeg ik. We laten elkaar los en kijken elkaar aan. Ruben glimlacht zwak. 'Blijf je bij me staan?' vraagt hij dan bang. Ik glimlach en knik. 'Tuurlijk. We doen dit samen' zeg ik.

Een paar uur later sta ik met Ruben aan een statafel. De mis is afgelopen en we hebben zojuist mijn vader begraven op de begraafplaats achter de kerk. Nu staan we met iedereen die is gekomen in een zaaltje. Er staan een aantal statafels en lagere tafels met stoelen. Er wordt zachte muziek afgespeeld, maar die valt bijna niet te horen door al het gepraat wat te horen is in de zaal.

Ik kijk op als de broer van mijn moeder bij Ruben en mij komt staan. 'Jullie hebben beide mooi gesproken' zegt hij. Ik glimlach dankbaar naar hem terwijl ik er aan terugdenk. Ruben was heel moedig en heeft een heel mooi verhaal over pap verteld, maar bij mij kwam het er moeilijker uit. Uiteindelijk ben ik in tranen uitgebarsten en heeft Ruben mijn verhaal voor me afgemaakt. Het verbaasde me enorm hoe moedig hij was. In plaats van dat ik hem als grote zus steunde, steunde hij mij alsof hij mijn grote broer is. Zo voelt het ook wel... Als het er op aankomt is hij de moedige grote broer en ben ik het kleine zusje.

'Ik weet zeker dat jullie vader het heeft gehoord en dat hij het prachtig vond' gaat mijn oom verder. 'Dankjewel' bedank ik hem. Hij legt kort zijn hand op mijn schouder en loopt dan weg. Ruben zucht diep en kijkt de zaal rond. 'Ik ken de helft van deze mensen niet eens' concludeert hij. Ik lach kort, 'ik ook niet'. 'Lucy?' hoor ik achter me. Ik draai me om en ben even verbaast als ik daar Daniëlle zie staan. Daniëlle was jaren lang mijn buurmeisje waar ik heel lang mee optrok. We waren net als zusjes tot ze verhuisde naar de andere kant van het land. 'Daan!' zeg ik blij. We slaan elkaar in de armen. 'Dit is zo lang geleden' zegt ze als we elkaar los laten. Ik bekijk haar kort. Ze heeft een lange zwarte jurk aan die tot de grond komt en haar blonde haren heeft ze in een knot op haar hoofd gebonden. 'Dit is zeker lang geleden' zeg ik, 'hoe is het met je?'. Daniëlle glimlacht breed. 'Het gaat goed. Weet je nog Martin?' vraagt ze. Ik denk terug, maar er gaat geen belletje rinkelen. 'Die jongen van groep acht waar ik zo smoor verliefd op was?' vraagt ze dan. Dan schiet het me weer te binnen. In de laatste klas van de basisschool kwam er een nieuwe jongen in onze klas. Hij kwam vanuit Marokko en was enorm gespierd, voor die leeftijd dan. Ik weet nog goed dat Daniëlle vanaf dag één stapel gek op hem was en zei dat ze met hem wilde trouwen en oud wilde worden. 'Martin uit Marokko?' vraag ik voor de zekerheid. Daniëlle knikt enthousiast. 'Ja, die ken ik nog!' zeg ik. 'Weet je nog dat ik altijd zei dat ik met hem wilde trouwen?' vraagt ze dan. Ik knik. 'Nou...' ze steekt haar hand naar me uit. Meteen zie ik een zilveren ring om haar vinger met een blauw diamantje erin. Mijn mond valt open en ik kijk haar met grote ogen aan. 'Nietwaar! Met Martin?' vraag ik verrast. Daniëlle knikt enthousiast. 'We zijn echt getrouwd' lacht ze. 'Gefeliciteerd!' zeg ik blij. Ik sla mijn armen om haar heen en houd haar kort vast. 'Maar ik hoorde dat jij ook getrouwd bent, nietwaar?' vraagt ze. Ik glimlach kort en knik. 'Jazeker' zeg ik. 'Dus, waar is hij?' vraagt ze. Ik zucht diep. 'Hij kon niet komen' verzin ik snel. Ik heb geen zin om haar uit te leggen dat we een time-out hebben genomen. 'Wat jammer... Hij is dus wel een druk persoon, of niet?' vraagt ze. Ik glimlach breed, 'Ja zeker! Qua werk en qua karakter'. Daniëlle lacht. 'Dat zal wel ja. Ik zag je al wel met zo iemand thuis komen, ja' lacht ze.

De rest van de dag verloopt snel. Ik heb een praatje gemaakt met verschillende familieleden om mezelf bezig te houden. Ik merkte enorm dat als ik even niks aan het doen was, ik alleen maar wilde huilen. Daarom heb ik zo veel mogelijk mezelf bezig gehouden. Ook vroegen veel mensen naar Niall... Ik heb bijna niemand verteld wat er echt aan de hand was en heb maar gewoon gezegd dat hij niet kon komen omdat hij het te druk had. Ik kreeg daarop verschillende reacties dat hij iets moet over hebben voor familie en zeker voor een begrafenis, maar die heb ik een beetje weggewuifd. Ik heb totaal geen behoefte aan mensen die hun mening geven over mijn relatie met Niall. Het is ingewikkeld, vooral momenteel, maar het is mijn relatie, niet die van hen.