End Up Here 》Irwin & Hood

Proloog.

Ø Ashton point of view

Verveeld staarde ik om me heen. Ik wist dat ik me eigenlijk niet mocht vervelen, want op dit moment was mijn leven meer dan geweldig. Toen de jongens me hadden gevraagd om te drummen in een band, had ik nooit verwacht dat we zo ver zouden komen. Dat mensen ons echt goed zouden vinden en dat we uiteindelijk zelfs op mochten treden met één van de bekendste boybands van dit moment. Daardoor hadden we zoveel kunnen bereiken, maar ooit was het allemaal zo simpel begonnen, misschien ook wel uit verveling, omdat we niks beters hadden te doen. Misschien ook wel omdat we niks beter hadden willen doen. Huiswerk was nou niet boeiend genoeg geweest om onze tijd aan te verspillen.

Nu zat ik in de kleedkamer, een paar uur voor de show. Normaal gingen we wel de stad in om even rond te kijken, maar de laatste tijd ging het gewoon niet meer. Met alle social media en dat soort dingen, werd het binnen een paar seconden bekend waar we waren en eerlijk gezegd was het niet heel erg fijn om tussen allemaal gillende meisjes te staan. Praten met fans was geweldig, zeker als ze daardoor een geweldige dag zouden krijgen, maar toch. Praten was iets anders dan gillen en huilen. Dat huilen was ook niks, want ik vond het jammer als iemand huilde terwijl ik voor haar stond! Dat had ik vandaag ook willen vermijden, dus was ik hier gebleven, samen met Calum, Luke en Micheal. Al waren ze alle drie nu ergens en ik had geen idee waar. Als ik steeds bij zou moeten houden waar iedereen was, dan zou ik veel te lang bezig zijn.

Ik opende mijn Facebook app, die nog ingelogd stond op ons gezamenlijk account. Iets wat heel erg leuk was, maar we konden nooit echt praten met de fans. Zij wel tegen ons en natuurlijk lazen we de reacties ook wel, al stonden er soms echt rare dingen tussen. Zelfs huwelijksaanzoeken! Misschien dat ieder ander het leuk vond, maar in mijn ogen was het gewoon vreemd. Zeker omdat ik mezelf niet zag als een speciaal iemand. Ik was gewoon Ashton, net zoals de rest ook maar gewoon jongens waren. We hadden heel erg veel geluk gehad dat we dit mochten doen, dat we de kans hadden gekregen om onze muziek aan de rest van de wereld kunnen laten zien, maar dat was ook echt hetgeen geweest wat ons had geholpen. Geluk. We hadden misschien wel goede muziek, maar als ik nu terug zou kijken naar de covers, dan zouden we het er allemaal over eens zijn dat het niet echt het meest geweldige stukje muziek ooit was, maar in die tijd hadden we een leuke tijd gehad en hadden we er echt van genoten om muziek te maken.

Ik logde het account uit en keek naar de witte letters die aan me vroegen of ik met een ander account in wilde loggen. Ergens was dat nog geen gek idee. Gewoon voor de lol, dan was ik weer een tijdje bezig. Ik zou er niets meer mee gaan doen, dat zou dom zijn, maar het was wel grappig. Zeker als er random mensen zouden zijn die me toe zouden voegen. Al wilde ik me ook niet voordoen als een ander, zeker niet als mensen echt tegen me zouden gaan praten. Ik had het vaak genoeg gezien op tv en het was gewoon belachelijk dat er mensen waren die anderen zo voor de gek zouden houden, alleen maar omdat ze zich verveelden. Zoiets zou ik ook gewoon niet kunnen doen.

Ik klikte op de knop “registreren” en keek naar de velden die tevoorschijn kwamen. Mijn naam en achternaam, hmm… Dat was toch wel moeilijk om te bedenken. Ik moest een naam hebben die absoluut niet op die van mij zou lijken. Dominic, dat klonk nog wel. Nu alleen nog een achternaam, daarvoor koos ik Anderson. Er waren zoveel mensen die zo heetten.

Ik vulde de rest ook in, wat bestond uit mijn e-mail, of ik een man was en wanneer ik geboren was. Een paar klikjes en het nieuwe account was een feit. Natuurlijk zou ik het wel goed aan moeten kleden. Dus ik had een profielfoto nodig, maar als ik er één van internet zou nemen, zou dat niet heel erg opvallen? Als het er eentje was die bekend was in ieder geval wel, maar wat maakte het ook uit? Het was niet zo dat ik dit account echt zou gaan gebruiken. Het was maar iets wat ik uit verveling had gecreëerd en meer zou ik er niet mee gaan doen.

‘Hé Ash!’ Ik keek op toen ik de bekende stem van Calum hoorde en glimlachte. ‘Hey,’ begroette ik hem, waarna ik me weer op mijn mobiel richtte.

‘Micheal wilde een filmpje maken, doe je mee?’

‘Yeah, ik kom zo. Ik wil even dit af maken.’ Ik keek naar het account en voegde vervolgens een foto toe die ik had op gezocht. Ik had geen idee wie de jongen was, maar hij zag er totaal anders uit dan dat ik dat deed. Zwarte haren en lichtblauwe ogen. Ergens was het wel grappig. Ik stopte mijn mobiel in de zak van mijn broek en kwam overeind.

‘Wat was je aan het doen?’ vroeg Calum nieuwsgierig, waarop ik me schouders ophaalde. ‘Gewoon, iets tegen de verveling.’