End Up Here 》Irwin & Hood

#33

Ø Skylar point of view.

Dit was echt een ramp. Of misschien ook niet? Over heel veel dingen zat ik niet na te denken, ik deed eerder dingen. Mensen zeggen altijd: ‘Eerst denken, dan doen.’ Maar ik deed juist het tegenovergestelde. Nu zat ik in een taxi met een knuffelbeer tegen me aangedrukt in de armen van Ashton. Dat deed ik zonder erbij na te denken en nu zit ik er juist over in. Ook over onze zoen in het openbaar. Alle mensen konden ons zien en juist op dat moment was er paparazzi die het moest vast leggen. Het kon toch niet nóg slechter, toch?

Ja, dat kon. Eenmaal wanneer ik thuis kwam, zou de hel los barsten, want ik verwacht niet dat Jay stil kan blijven zitten thuis. Hij moest mij velen malen slechter laten voelen, hij zal er alles aan doen om het schuldgevoel erger te maken. De schuld zit al aan me te vreten, dus ik hoopte niet dat hij dat het verdubbelen.

‘Oh really?’ glimlachte ik kleintjes. Dat maakte het inderdaad een stukje beter. Ik ging gewoon de rest van 5 Seconds of Summer ontmoeten! Dat kunnen niet veel meisjes zeggen, al helemaal niet dat ze samen met één van de jongens hadden gezoend, naar de kermis waren gegaan, weer hadden gezoend en in een taxi zaten.

Maar nog altijd zat ik na te denken over Jay. Ik verborg mijn hoofd in zijn shirt en zuchtte zachtjes. Alles was ineens tien keer ingewikkelder toen Dominic tegen me begon te praten en ik zweer het je, ik neem dit alles niet kwalijk. Maar dingen konden anders lopen. Dingen als naar Australië gaan. Niet dat ik in de armen van Ashton Irwin kut vind, nee, het is verschrikkelijk fijn met zulke sterke armen om je heen. Het laat je weten dat je veilig bent en niemand je iets aan kan doen. Niet nu.

‘Ashton,’ mompelde ik in zijn shirt. Ik voelde zijn greep rond mijn heupen voor een moment verstrakken, alsof hij schrok van mijn plotselinge woorden. Ik wist dat mijn woorden warmte bliezen, dus misschien lag het daar aan.

Ik voelde hem een klein beetje verschuiven en hij drukte een kusje op mijn hoofd. ‘Hm?’ zei hij toen en ik voelde hoe zijn lichaam met hem mee deed.

Mijn hoofd richtte zich omhoog, richting Ashton zijn ogen, die op mij lagen. Ze waren een niet heldere kleur groen, wat een beetje aan mezelf deed denken. Ik heb nooit echt speciale ogen gehad, ze waren gewoon saai groen met een beetje blauw. Die van Avalynne waren blauw, echt, blauw. Het was apart, want ze had van zichzelf donker haar. Jongens complimenteerden haar daar ook vrij vaak op, niet dat ze mij geen complimentjes gaven, maar niet op mijn ogen. God, waarom zat ik ineens af te dwalen naar bepaalde oogkleuren?

Ik plakte een fake glimlach op mijn gezicht. Ik wilde niet dat Ashton over Jay en mij in zat. Niet nu tenminste. ‘Oh my god, ik ga gewoon de andere twee jongens van 5SOS ontmoeten, geez! En dit is allemaal zo raar, om in jouw armen te leggen. Oh my god, oh my god,’ herhaalde ik en ik kwam een beetje overeind. Voordat ik het wist, gingen mijn mondhoeken weer omlaag en sloeg ik mezelf op het voorhoofd. ‘Zei ik dat echt?’ kreunde ik zacht en mijn hand gleed naar beneden, naar mijn mond. Ik klonk als mezelf, als een fan girl. En ik had mezelf nog zó beloofd om niet te gaan fan girlen wanneer ik ze ontmoette. Oké, ja, dat had ik al gedaan toen ze voor onze hotelkamer stonden, maar dat was anders. Dingen gingen gewoon enorm snel, oké?

Ik zag Ashton zijn mondhoeken omhoog krullen, totdat hij in lachen uitbarstte. Mijn wenkbrauwen gingen verontwaardigd omhoog vanwege deze onverwachte reactie. Ik sloeg mijn armen om de knuffelbeer en legde mijn kin op de schouder ervan. ‘Beledig mij niet, ik ben nog altijd een fan weet je,’ zei ik met een pruillipje. Ashton leunde voorover en nam mij in zijn armen, maar hij zat nog altijd zachtjes te lachen. ‘Awh, babe toch, ’t is schattig. Ik lach je heus niet uit,’ zei hij en hij wreef over mijn arm zo ver het kon, aangezien er een gigantische knuffelbeer tussen ons in zat. Ik rolde met mijn ogen en zuchtte. Ergens was ik wel opgelucht, dat hij mij niet op die manier uitlachte. Want ik weet dat hij me uit lachte, ook al zei hij van niet.

‘Hmmpf.’ Ik legde mijn hoofd weer op zijn schouder en zette de knuffelbeer naast me neer.

‘Zijn we er bijna?’ vroeg ik.

‘We zijn er bijna,’ voelde ik Ashton knikken.

 +        +        +        +        +        +

 Ø Calum point of view.

Wanneer haar hoofd op mijn schouder belandde, kon mijn geluk niet meer op. Ik was de gelukkigste man – of jongen? – op aarde. Met zo’n fantastisch iemand in je armen kan je dag gewoon niet meer stuk. Vooral na alle leugens en teleurstellingen was dit perfect.

Vraag me niet hoe ik het doe, maar ik kan van wild en lustig naar rustig en kalm gaan. Het is een soort van gewoonte die ik mezelf heb aangeleerd tijden het touren. Op het podium was ik altijd vrolijk en enthousiast, maar achter het podium was ik lui en kalm.

Ik deinsde een beetje achteruit en drukte mijn lippen weer op die van Avalynne. Ze voelden fantastisch, onze lippen pasten gewoon in elkaar. Mijn hart begon sneller te bonzen en mijn wangen werden warm. Ik kreeg het altijd warmer bij intieme momenten en dat was echt een verschrikkelijk nadeel van mezelf vond ik. Meisjes vonden het altijd wel wat schattigs hebben, maar ik vond het nogal beschamend.

Ik voelde haar lippen in een kleine glimlach veranderen, dus ik trok terug en stak mijn tong uit naar haar. ‘Niet lachen, ik schaam me voor deze eigenschap,’ zei ik en ik wreef over mijn wangen, alsof dat de roodheid weg veegde. Ik zuchtte en stond op, maar niet voordat ik Avalynne haar hand pakte. ‘Let’s go, het is maar tien minuutjes lopen en met een wandeling is niets mis volgens mij,’ knikte ik en ik trok haar elegant omhoog. Avalynne knikte en ik leidde haar weer naar buiten, via de voordeur. Ik deed de voordeur achter me op slot en pakte haar hand weer.

Onze wandeling ging snel en in stilte, wat eigenlijk best fijn was. Volgens mij zat Avalynne ook diep na te denken over bepaalde dingen, net zoals ik.

‘En nu?’ vroeg ze plots vanuit het niets. Ik keek op en fronste. ‘En nu wat?’ Ik begreep de vraag waarschijnlijk niet, want er hing een aangename stilte en ineens begon Avalynne te vragen.

‘Wat gebeurt er nu… met ons?’ vroeg ze zachtjes, maar luid genoeg zodat ik het kon horen. Ik sloeg mijn ogen neer en zuchtte, voordat ik haar naar me toetrok. ‘Ik denk dat we het aan de wereld moeten vertellen. Fans zullen hart-gebroken zijn, fans zullen je haten voor het afpakken van hun Calum, maar die laatste fans moet je gewoon negeren. Ze vinden het ontzettend oneerlijk ben ik bang, dat jij het meisje van mijn dromen bent en niet zij. Maar je moet je er niks van aantrekken.’ Oh god, ik dwaal weer af. ‘Maar ik denk, dat ik je nu kan benoemen als mijn vriendin na anderhalve maand, I guess?’ zei ik toen schouderophalend en ik trok haar tegen me aan. Ik legde mijn arm slapjes op haar schouder en stond even stil.

Momenteel stonden we in het park, waar weinig mensen waren. De vogeltjes floten vrolijk op de achtergrond en het water van de fontein kletterde zachtjes op het water van de vijver. Kinderen waren zacht te horen, want ze speelden in de speeltuin die een stukje verderop was. Alles leek zo vreedzaam, zo rustig.

Er zat nog altijd wel iets te steken in me. De woorden die Avalynne zo onzeker zei over het ‘ik hou van je’ gedoe. Ze dacht dat ze ook van me hield en vervolgens zei ze dat ze het wel zeker wist. Het was verwarrend, maar begrijpelijk. Ik zuchtte en keek haar diep in de ogen aan.

‘Ik zei net wel dat ik je tot mijn vriendin kon benoemen, maar…’ ik onderbrak mezelf en sloot mijn ogen, voordat ik mijn armen rond haar middel legde en haar heupen zich tegen mij drukte. Mijn ogen schoten open en ze werden groot. ‘Oh my god, niet doen, otherwise you’ll turn me on. Damn,’ fluisterde ik bibberig en onze lippen vonden elkaar wederom weer.  Wat ik eerst wilde zeggen, was ik compleet vergeten vreemd genoeg.