End Up Here 》Irwin & Hood

#35

Ø Skylar point of view.

Mijn maag maakte rondjes, van de zenuwen maar ook van geluk. Dit was het dan. Dit was het moment dat ik de rest van mijn favoriete band zal ontmoeten. Ik had de twee eikels al ontmoet en nu kwamen de twee andere Engelen. Ja, ik noemden ze Engelen en Ashton en Calum tegelijkertijd ook eikels. Goed begrepen. Toen ik uit de taxi stapte, verstarde ik even. Stond ik nu voor Michael Clifford zijn huis? Waren Luke Hemmings en Michael Clifford daarbinnen? Waarom deed ik zo gespannen, terwijl ik bij Ashton zo relaxed was? Misschien had Ashton gelijk en moest ik gewoon ontspannen.

Ashton dwong me om zijn beanie op te houden, dus gaf ik op en liet ik hem zijn beanie weer bij mij op zetten. Het was een warme beanie, al helemaal met dit zonnige weer. Maar als Ashton het wilde, dan moest ik er maar naar luisteren.

De deur ging open en ik werd ineens aan de grond genageld. De bekende stem van Michael klonk op de achtergrond, terwijl Luke naar buiten kwam rennen als een klein kind. Hij was in allerlei filmpjes nogal kinderachtig en ik lachte er ook altijd om, maar nu ik dit in realiteit zag en ik enorm nerveus was, had ik niet eens de kracht om te lachen. Ashton had niets in de gaten en gooide mijn knuffel naar Luke, zodat hij afgeleid was en Ashton mij naar binnen sleurde. Mijn benen voelden als pudding, maar ik was nog in staat om ze stevig te houden zodat ik kon staan.

Luke nam plaats op de leren stoel en Michael lag lang uit op de bank. 'Guys. Ik wil jullie voorstellen aan Skylar. Ik wilde eigenlijk wachten op Calum, maar oké,' zei Ashton met zijn hand nog altijd in de mijne. Ik kreeg het ineens héél erg warm en ik wist niet of het aan de kamertemperatuur lag of het feit dat ik met drie jongens van 5SOS in één kamer stond. Zal ik de enige zijn die zich zo zou voelen of zouden er meer meisjes zijn die dezelfde reactie hadden?

Ik zwaaide met mijn vrije hand wat zwakjes naar de twee jongens en ik had er meteen spijt van. 'Hi,' zei ik zacht, waardoor ik me nog meer schaamde. Ik had ten eerste: niet zo kleintjes moeten zwaaien en ten tweede: niet zo zacht moeten praten. Dus ik schraapte mijn keel en zei: 'Hé, ik ben dus Skylar en ben voor twee weken in Australië met mijn vriendin. Plus, ik ben echt een echt een enorme fan van jullie en jullie muziek.' Dat klonk toch best helder voor mijn gevoel, al klonk het wanhopig. Waar maakte ik me eigenlijk druk om? Het waren doodgewone jongens die nou eenmaal te gekke muziek maakte, wereldberoemd waren, miljoenen meisjes aan hun voeten hadden en - ik zal het zeker niet ontkennen - enorm aantrekkelijk waren.

Michael kwam overeind en zijn ogen vielen meteen op onze handen, die nog altijd in elkaar lagen. Ik trok mijn hand terug en beet op mijn onderlip. Ashton dacht daar anders over en pakte mijn hand weer. Ik wist niet wat hij dacht, maar ik snapte het in ieder geval niet. Ik keek naar hem op en fronste even, voordat ik weer naar Luke en Michael keek.

Luke sprong vrolijk overeind en liep op me af. Mijn ogen werden groot en mijn mond ging een beetje open. 'Hi, ik ben Luke,' zei hij en hij stak zijn rechterhand naar me uit. Michael kwam ernaast staan en stak zijn linkerhand uit. 'En ik ben Michael,' zei hij glimlachend. Ik snapte hun gekruiste handen in de eerste instantie niet, zoals ik veel dingen niet snapte, maar ineens viel het kwartjes toen ze naar beide mijn handen keken. Ik rolde flauw met mijn ogen en er verscheen een zenuwachtige glimlach op me gezicht. Ik haalde toen uiteindelijk mijn hand uit die van Ashton en legde mijn rechterhand in die van Luke en mijn linkerhand in die van Michael. Ze schudde beide mijn handen, terwijl ik me een beetje liet mee schudden. Stelletje doofs.

'Ik... Dat weet ik,' zei ik terwijl ik mijn handen terugtrok en ik mijn broekzakken stak. Ze knikten en ik hoorde Ashton naast me zuchten. Waarschijnlijk vond hij ze een stelletje sukkels, want hij was de oudste van de band.

'Wil je wat drinken?' vroeg Michael en hij liep al naar de keuken zonder een antwoord af te wachten. Ik keek op naar Ashton, die zijn schouders ophaalde. 'Eh... heb je jus d'orange?' zei ik wat luider, aangezien hij nu een stukje verderop stond. Het was een nogal open huis, want het had een open keuken en de deur van de hal naar de woonkamer was er dus niet.