End Up Here 》Irwin & Hood

#1

(Foto aan de zijkant of als je op je mobiel zit, aan het begin, zijn de twee meisjes. :-))

Ø Skylar point of view.

Een over verhitte laptop lag op mijn schoot, maar het kon me weinig schelen. Avalynne zat tegenover mij, op haar bureaustoel met haar mobiel in haar handen. Ik zelf zat op Facebook, op onze eigen pagina om precies te zijn. We waren beste vriendinnen en maakten nogal veel mee, dus die plaatsten we op onze pagina omdat we niks beters te doen hadden.

‘Wat doe je?’ vroeg Avalynne aan mij. Ik haalde mijn schouders op. ‘Gewoon even op Facebook rondkijken. Wist je dat Brooke en Glenn uit elkaar waren?’ vroeg ik haar. Het populairste stel van school dat uit elkaar was na een ruzie. Ik schudde mijn hoofd lachend. Niemand had het verwacht, ze waren immers al drie jaar aan het daten.

‘Oh, is dat zo?’ vroeg Avalynne en ze stond op van de stoel om plaats te nemen naast mij, op haar bed. Ik schoof de laptop een stukje opzij, zodat we beiden de status van Brooke konden lezen.

‘’Eindelijk van die loser af. Het werd tijd. ;)’’

‘Echt, wat een harteloos mens is dat,’ lachte ik en keek naar hoeveel mensen dit leuk vonden. 156, dat was nogal wat. Ik besloot om door te scrollen en kwam uit op Glenn die weer met tientallen mensen bevriend was geworden.

‘Oh my god, wie is dat?’ fluisterde ik en klikte op iemand zijn profiel foto, eronder stond ‘Dominic Anderson’. Ik fronste en dacht na. Ik kende niemand die zo heette, misschien iemand van de lagere klassen maar dat kon moeilijk waar zijn. Er zaten weinig tot geen mensen op school met Anderson als achternaam.

Ik kwam terecht op een nogal lege Facebook pagina, maar er was genoeg informatie om de benodigde dingen te weten, zoals dat hij in Sidney woonde en hij twintig jaar was. Ook studeerde hij muziek geschiedenis en was hij single. Ik fronste en keek naar Avalynne, die ook mee zat te kijken. ‘Waarom zit je op zijn profiel te kijken?’ vroeg ze en ze keek op naar mij. Ik haalde mijn schouders op en zei: ‘Glenn was vrienden met hem geworden en ik ken hem niet. Hij ziet er niet verkeerd uit.’

Avalynne glimlachte en wees naar zijn plaatsnaam. ‘Sydney?’ las ze verontwaardigd op, ‘waarom zou Glenn vrienden zijn geworden met iemand uit Sydney?’ Ik beet op mijn lip om mijn lach binnen te houden.

Avalynne en ik waren als jaren beste vriendinnen en we waren altijd samen. Nog nooit een grote ruzie gehad, meestal waren het alleen maar discussies. Iedere dag deden we wel wat anders, gewoon omdat we graag op avontuur gingen en we altijd wel iets nieuws wilden doen. Onze vriendschap was zeldzaam, niet veel mensen konden zeggen dat ze zo’n band hadden.

De muisknop zweefde rond het vriendschapsverzoek knopje. Ik keek opzij, naar mijn vriendin. Haar wenkbrauwen gingen omhoog en ze keek naar het scherm.

‘Zal ik…?’ Ik maakte mijn zin niets eens af, want Avalynne drukte op de knop waarmee je een verzoek stuurde. Ik rolde met mijn ogen en glimlachte toen. ‘Zal ik wat drinken pakken?’ vroeg ik en stond op, voordat ik het stof van mijn kleren afklopte. Het album van 5 Seconds of Summer speelde zachtjes op de achtergrond, volgens mij was dit English Love Affair. Zachtjes begon ik mee te zingen, terwijl Avalynne de laptop pakte en iets anders deed.

‘Ja, sinas please,’ mompelde ze. Haar blik leek wel vast geketend aan het beeldscherm. Ik zuchtte en liep haar kamer uit, om tegen haar broer op te botsen. ‘Oh, hé,’ zei ik zachtjes en liep langs hem heen richting de trap. ‘Hé Skylar,’ zei hij en hij liep grijnzend langs mij de trap af. Noemde hij zojuist mijn naam? Begroette hij mij nou net? Hij zei bijna nóóit iets tegen mee, meestal was het een knikje of een schamper lachje wanneer Avalynne en ik iets idioots deden.

Mijn ogen werden groot en ik stond abrupt stil. Dave daarentegen liep op zijn gemakje de trap af, voordat hij naar boven keek en mijn ogen vond. Hij fronste, maar liep uiteindelijk gewoon door.

Mijn mond stond open om iets te zeggen, maar wat moest ik zeggen? Het was niet alsof het een wereldwonder was dat hij tegen mij sprak. Ik deed mijn mond dicht en liet de trap verder af, om wat te drinken te pakken voor ons.

+        +        +        +        +        +

Ø Calum point of view.

‘Wat is je favoriete film?’ sprak ik in de camera voor één van Michaels filmpjes op Instagram. Michael drukte op pauze en grijnsde, voordat hij naar Luke liep en hem liet verder spelen. ‘Bambi,’ articuleerde hij duidelijk en begon toen te lachen. Michael kon het ook niet inhouden, maar drukte net op tijd op pauze. Ashton duwde Luke aan de kant, waardoor Michael weer op play drukte.

‘Frozen! Let it go, let it go!’ begon Ashton te zingen, terwijl hij weg danste en het liedje verder zong. Michael begon nu nog harder te lachen maar drukte toch weer op pauze, voordat hij naar mij rende en de voorcamera op mij richtte, met hem erbij. We hadden dezelfde favoriete film. Ik vond het nogal knap dat hij het zich herinnerde. ‘Drie, twee, één,’ fluisterde Michael voordat hij weer op het play knopje drukte. ‘Transformers: Age of Extincintion,’ zeiden we op ons aller laagst. Ik kneep mijn ogen dicht en stak mijn tong uit, voordat het filmpje zichzelf stopte.

Michael ging op de bank zitten en wij sprongen erbij. Samen bekeken we het hilarische filmpje waar we ons allemaal belachelijk gedroegen.

Het was weer één van die dagen dat we ons allemaal zaten te vervelen, vlak voor de show. Dus besloot Michael om vragen te beantwoorden via filmpjes om op Instagram te plaatsen. ‘Guys, zo is het wel genoeg,’ grinnikte ik en plofte neer op de andere leren bank. Ashton ging naast mij zitten en we pakten beide tegelijkertijd onze telefoon uit ons zakken. Ik opende Flappy Bird – wat ik nog altijd niet had verwijderd – en startte weer met mijn missie om Luke zijn record te verbreken, wat 367 was. Ik ben nog maar bij 254, wat me al heel veel tijd had gekost.

Vanuit mijn ooghoeken zag ik Ashton op Facebook zitten. Hij zat breed te grijnzen. Meestal was hij degene die op Facebook en ander social media zat. Hij hield nou eenmaal veel van onze fans, dat liet hij altijd wel merken bij signeersessies en optredens.

‘Wat doe je?’ vroeg ik toch maar en schoof wat dichter op hem, totdat onze schouders elkaar aanraakten. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder, zodat ik nog wat beter mee kon kijken. Hij stond op het punt om een verzoek te accepteren, maar vergrendelde toen zijn mobiel. ‘Niks,’ siste hij en schoof wat verder van me af, waardoor ik zijdelings op de bank viel. ‘Nou zeg,’ mompelde ik, ‘zeker weer iets tegen die verveling die je niet ook al had.’ Hij zuchtte en rolde met zijn ogen, voordat hij weer terug keek naar zijn mobiel. Ik zag nog net hoe hij een verzoek accepteerde. Ik fronste en zuchtte. Ik legde mijn hoofd terug op de bank en deed mijn ogen even dicht.