End Up Here 》Irwin & Hood

#24

Ø Avalynne point of view.

Hij had voor me gezongen. Voor ieder ander was het waarschijnlijk een achterlijk liedje geweest, met woorden die niet bij elkaar hoorden, maar het waren allemaal dingen waar we het over hadden gehad en zijn stem had zo mooi geklonken. Zo zachtjes en puur. Ik kon niet geloven dat hij hier was, met zijn gitaar en al. Het was duidelijk dat hij al een hele tijd rond had gelopen, want het zand plakte aan zijn benen en zijn donkere haren waren nat geworden van het zweet. Hij was een heel strand af gelopen, voor míj. Niet voor iemand anders, voor mij, want hij had duidelijk iets te zeggen. Al had hij dat vooral al gedaan met het liedje. Het speet hem en dat had hij me verteld in het liedje, maar de woorden die hij uiteindelijk uit had gesproken, bleven het meeste in mijn hoofd hangen. Hij voelde iets voor me. Hij voelde echt iets  voor mij. Eindelijk kreeg ik te horen wat ik had willen horen, maar ik had het willen horen van Leo. Ik had hem willen zien typen dat hij me leuk vond, maar nu was het Calum die naast me zat en me vertelde dat hij iets voor me voelde. Ik had eerst een hele tijd woedend naar hem gekeken, waarbij de zonnebril heel handig van pas was gekomen, maar nu hij die woorden uit had gesproken, had ik het gevoel dat de tranen me dichterbij stonden dan het lachen en eigenlijk wilde ik hem gewoon heel goed vastnemen en hem vertellen dat het helemaal niets meer uitmaakte, al hoorde het wel uit te maken! Het hoorde uit te maken dat hij anderhalve maand tegen me had gelogen! Maar hij had het al zelf gezegd: er was weinig gelogen. Elk woord wat hij had getypt, was waar geweest. De gevoelens waren echt, heel erg echt zelfs.

Voorzichtig haalde ik mijn zonnebril aan de kant. Ik beet twijfelend op mijn lip en keek naar Calum, wie zich duidelijk alles behalve goed voelde. Misschien was mijn zwijgen wel als een soort afwijzing voor hem en eigenlijk zou het dat ook moeten zijn, maar ik kon het gewoon niet. Niet nu ik zijn liedje had gehoord, hoe dom het misschien ook had geklonken. Het was speciaal voor mij geweest en ik had toch de jongen voor me willen hebben die die woorden naar me had geschreven? Diezelfde jongen had ze nu voor me gezongen en zat nu voor me, afgewezen en gekwetst en ik zag zelfs dat zijn ogen langzaam volliepen met tranen.

‘God, Calum,’ fluisterde ik zachtjes. Voorzichtig sloeg ik mijn armen om hem heen en begroef ik mijn gezicht in zijn hals. Ik voelde hoe hij zijn gespierde, getatoeëerde armen stevig rond mijn middel sloeg en toen hield ik het zelf ook niet meer. Tranen welden op in mijn ogen en ik liet ze maar gewoon lopen. Ik was gekwetst en ergens voelde ik me nog steeds zo, maar ik had het niet aan hem willen laten zien. Ik had hem willen laten denken dat ik woedend was, maar een deel van me voelde zich ook vreselijk opgelicht. Hij bleef degene die tegen me had gelogen, maar ik kon hem nu ook niet negeren nu hij voor mijn neus zat, met een gitaar en een zelfgeschreven liedje. Met een excuus en ik wilde dat excuus maar al te graag accepteren. Niet omdat hij Calum Hood was, maar omdat het dezelfde jongen was die alle woorden naar me had geschreven. Omdat ik nu wist dat hij die niet had gelogen.

‘Je haat me niet?’ hoorde ik hem zachtjes vragen, waarop ik gelijk mijn hoofd schudde. Hoe kon ik iemand zoals hem nou haten? Ik was misschien boos geweest en ergens woedde dat nog steeds door me heen. Er waren nog steeds zoveel vragen en die zou hij allemaal moeten beantwoorden, maar op dit moment zaten we hier beide met tranen in onze ogen en eigenlijk vond ik het nog erger dat ik hem aan het huilen had gemaakt.

‘D-dat doe ik niet,’ wist ik zachtjes uit te brengen. Zijn hand gleed zachtjes over mijn rug, troostend. Ik had geen idee of er mensen om ons heen waren, of ze naar ons keken. Misschien wel. Misschien hadden ze wel door wie hier zat, maar dat maakte me helemaal niets uit.

‘Ava, je hebt geen idee hoe blij je me maakt met die woorden,’ prevelde hij zachtjes.  Ik schudde kort mijn hoofd, ik had inderdaad geen idee. Ik voelde me op dit moment alles behalve blij. Ik had ook geen idee hoe ik me moest voelen. Het enige wat ik wilde was dat hij me niet los zou laten. Dat we hier gewoon voor de rest van de dag samen zouden zitten, alsof de tijd stil zou staan.

+        +        +        +        +        +

Ø Ashton point of view.

Natuurlijk wilde ze antwoorden. Dat was immers de hele reden dat ze hier was gekomen. Ze was hier niet gekomen voor een knuffel en een handtekening en iets in me zei me dat ze dat ook helemaal niet wilde. Ze zag er zo kwestbaar uit op dit moment, hoe ze tegenover me zat en toch had ze een sterke blik in haar ogen gehad toen ze me had gevraagd waarom. Het antwoord was daarentegen zo stom dat ik het niet durfde te geven. Ik durfde haar niet uit te leggen wat er allemaal was gebeurd, maar ik wist dat ik haar antwoorden verschuldigd was. Niet alleen aan haar, ook aan Avalynne, maar als het goed was, zou die nu bij Calum zijn. Al was Bondi Beach verschrikkelijk groot en kon ze overal liggen. Ik hoopte maar dat hij haar zou vinden en dat hij iets voor haar zou kunnen zingen voordat ze de gitaar in de zee zou gooien, want ergens leek me ze dat nog wel iets voor haar.

Ik keek op van het uitzicht buiten toen ze weer mijn naam noemde en ik knikte. ‘Je verdient ook antwoorden,’ beaamde ik zachtjes. Ze verdiende het om op elke vraag een goed antwoord te krijgen, zelfs als ik die niet eens zou weten. Ik vouwde mijn handen samen en begon te spelen met mijn eigen vingers, terwijl ik nadacht over mijn woorden. Ik wilde haar niet kwetsen, maar dat had ik al gedaan. Het was ook nooit de bedoeling geweest om me echt voor te doen als iemand anders, maar het was nu wel gebeurd en dat kon ik ook niet ontkennen.

‘Ik heb het profiel gemaakt omdat ik me verveelde. Dat was eigenlijk de enige reden. Ik verveelde me en ik wilde zien hoeveel mensen me uit het niets een vriendschapsverzoek zouden sturen. Er kwamen er steeds meer bij en uiteindelijk kwamen jij en Avalynne met jullie gezamenlijke account bij dat van mij, of Dominic, terecht. Toen jullie een foto wilde van Calum, moest hij ook wel een account maken en zo is het eigenlijk begonnen,’ legde ik zachtjes uit, terwijl ik mijn ogen weer neersloeg. Ik durfde Skylar niet aan te kijken. Ik schaamde me dood. Ik had iets heel ergs gedaan, al was het ergste dat er nu twee geweldige meisjes waren gekwetst.

‘Waarom negeerden jullie ons niet gewoon? Jullie hadden niet met ons hoeven blijven praten,’ vroeg ze, terwijl ze haar drinken pakte en er een paar slokken van nam. Ik zuchtte en wreef met mijn hand over mijn voorhoofd. ‘Dat hadden we inderdaad moeten doen, maar het was zo fijn om eens met iemand te kunnen praten zonder dat diegene door had dat wij het waren. Zeker toen we er achter kwamen dat jullie fan waren.  Jullie hadden geen idee van wie wij waren. Aan de ene kant was dat geweldig, maar aan de andere kant voelde het zo slecht. We houden van onze fans, allemaal en nu hebben we er twee ongelooflijk veel pijn gedaan en ik weet niet hoe we dat kunnen oplossen.’

Ik pakte mijn eigen drinken en nam er een slok van, omdat mijn keel nu behoorlijk droog werd. Ik keek op naar Skylar, wie me aankeek met haar prachtige ogen. Ik had nooit gedacht dat ze ook echt zo prachtig zou zijn in het echt. Op foto’s probeerde je toch vaak iets te verbergen, iets op te leuken, maar Skylar was nog mooier dan op de foto’s. Haar haren waren sluik, maar ze vielen perfect rond haar gezicht. Geen wonder dat ze een vriend had. Een vriend waar ze nu ruzie mee had door míj. ‘Het spijt me trouwens ook heel erg veel van Jay. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik hem goed genoeg voor je vind, maar ik wilde je nooit ongelukkig maken en al helemaal niet op deze manier.’

Dit keer was zij degene die haar mond hield. Ze bleef naar me staren en uiteindelijk keek ze naar beneden, naar haar gelakte nagels. Ik had er nu alles voor over om haar hand even vast te houden. Om haar misschien zelfs te knuffelen, maar dat zou ze vast niet toelaten.

‘Zeg alsjeblieft iets,’ verzuchtte ik. Ik boog me iets over de tafel heen en pakte voorzichtig haar hand, zodat ik die in de mijne kon sluiten. ‘Ik wil echt heel graag weten wat er op dit moment door je heen gaat.’ Volgens mij probeerde ze zich alles te laten bezinken, maar ik wilde weten wat ze dacht. Of ze me probeerde te begrijpen, of dat ze woedend zou zijn, net zoals Avalynne. Ik kende haar al anderhalve maand, maar ik kon nog steeds niet voorspellen wat ze zou zeggen.