End Up Here 》Irwin & Hood

#47 (Cavalynne)

Ø Calum point of view.

Mijn armen gleden om de middel van Avalynne terwijl ik mijn kin op haar schouder legde. De boot wiebelde een beetje heen en weer, maar ik was er al gewend aan geraakt. We zaten nu een kwartiertje op de boot richting de walvissen, wij, met zijn tweeën. Spijtig genoeg bleef Skylar in haar eentje in het hotel, aangezien ze totaal geen zin had in activiteiten vandaag, na het incident met Jay. Begrijpelijk, ik snap hoe ze zich voelde. Schuldig, héél erg schuldig zelfs. Net zoals ik me enorm schuldig voelde tegenover Avalynne voor het maanden liegen over mijn ware ik. Avalynne heeft het me gelukkig vergeven, net zoals Skylar Ashton had vergeven. Alleen zat het bij hun een beetje ingewikkelder dan bij ons.

Bij ons ging alles zo snel, zo gladjes, zonder problemen en dat verbaasde me, want ik was degene die altijd problemen veroorzaakte.

‘Hm, heb ik je toch kunnen overhalen. Ik heb het bij Sky geprobeerd, maar ze stond erop om in het hotel te blijven en ze was blij dat jij meekon,’ zei Avalynne en ze keek een beetje opzij, zodat ze een kus op mijn wang kon drukken. Een kleine glimlach speelde op mijn gezicht en trok me terug. ‘Ik weet ook niet hoe het je is gelukt. Normaal ben ik niet zo snel over te halen,’ gaf ik toe en ik grijnsde.

Avalynne zuchtte en ze ging op een stoel zitten. Ik ging naast haar zitten en haalde een hand door mijn haar, maar dat had weinig zin, want de harde wind haalde het weer door de war. Ik grimaste en stopte mijn handen in de zakken van het vest. ‘Wanneer komen die walvissen, oh mijn god,’ mompelde ze naast me en ik lachte. ‘Je schrikt ze af,’ grapte ik en mijn ogen werden groot. Als ik het kon, had ik dat teruggenomen.

Zoals ik verwachtte, draaide Avalynne haar gezicht naar mij toe en stuurde ze me een dodelijke blik. ‘Eikel,’ schold ze en ze sloeg me speels op mijn bovenarm. Mijn gezicht betrok zogenaamd van de pijn en ik schreeuwde. Daarna greep ik als een dramaqueen naar mijn arm en leunde ik voorover. Weer hoorde ik Avalynne naast me zuchten. ‘Niet grappig,’ zei ze, maar vlak daarna hoorde ik gegiechel. Ik kwam fronsend overeind en keek haar vragend aan. ‘Oké, misschien een beetje,’ giechelde ze en ze sloeg haar hand voor mond.

Ik perste mijn lippen op elkaar en keek naar haar hand, die voor haar mond zat. Zo te zien had ze het in de gaten, want ze haalde haar hand weg. Ik leunde voorzichtig voorover en drukte mijn lippen op die van Avalynne. Ik sloot mijn ogen en wachtte op een reactie, die snel daarna al kwam. Haar handen legde ze op mijn wangen en ik schoof wat dichterbij. Net op dat moment nam de boot een bocht naar rechts en gingen alle mensen aan boord naar links leunen. Ik verloor grip en mijn lippen lieten die van haar los. ‘Woah!’

Het volgende moment lag ik samen met Avalynne op de grond en handen we elkaars handen vast. Vol ongeloof keek ik haar aan, alsof ik niet kon begrijpen wat er zojuist was gebeurd. Ineens begonnen we keihard te lachen en stond ik op, zodat ik haar omhoog kon helpen. Nog steeds lachend klopte we onze kleren af en keken we elkaar aan. ‘Idioot,’ lachte ze. Ik liet een pruillipje verschijnen. ‘Hé! Unfair, de boot nam ineens een bocht naar rechts,’ fronste ik en ik ging weer zitten. Avalynne ging in plaats van op de stoel naast me, op mijn schoot zitten. Ze wist hoe erg ik daar niet tegen kon, het was mijn zwakke plek. En dan bedoel ik echt, de allerzwakste plek.

Avalynne rolde met haar ogen en ze begon me weer te zoenen. Ik grijnsde en legde mijn handen op haar heupen. ‘Beter zoeken we een plekje,’ stelde ik zachtjes tijdens het zoenen voor. Ze trok haar neus op. ‘En de walvissen dan?’ Toen ze dat zei, kon ik het niet laten om mijn hoofd achterover te gooien van het lachen. ‘Walvissen? Walvissen zijn niet zo knap als mij. En ik weet dat je liever mij wil,’ daagde ik haar uit en ik wiebelde wederom weer eens met mijn wenkbrauwen. Het was een tick geworden en ik wist ook niet hoe ik er van af moest komen. Volgens mij had Ashton het mij aangeleerd. Sukkel.