End Up Here 》Irwin & Hood

#51

Ø Skylar point of view.

Ik sloeg mijn ogen neer toen Ashton de garage verliet en op de één of andere manier voelde ik me schuldig. Misschien moest ik me dat ook wel voelen, ik had dagen niet van me laten horen, heb me merendeels in de hotelkamer opgesloten en ben alleen afgezonderd in de stad. De blik die we deelden voordat het lied begon, brak me zo wat. Hij leek zo droevig en ik keek hem ook droevig aan. Zo ver ik dat kon dan, want ik heb me niet volledig opengesteld aan Ashton toen we elkaar hadden ontmoet.

Gefrustreerd ging ik een aantal keren door mijn haren, terwijl ik moest toekijken hoe Calum en Avalynne zaten te kleffen. Michael en Luke leken diep in gesprek en stuurden een paar geïrriteerde richting de twee kleffe mensen. Eigenlijk stoorde ik me er weinig aan, ik was gewoon enorm blij voor Avalynne dat ze eindelijk iemand had gevonden waarvoor ze altijd al iets had. Zoals bij haar vlinders rond dwarrelden in haar buik bij Calum, draaide mijn maag rondjes wanneer ik in de buurt van Ashton was. En officieel was dat fout, want ik had Jay. Maar aan de waterval van woorden te zien een week terug, in het kleine cafeetje met Ashton, leek ik niet meer iets te zien in Jay. Ik had vaak genoeg herhaald dat ik niet bij Jay wilde zijn, maar ik had het lef gewoon niet om dat recht in zijn eigen gezicht te zeggen. Daar schaamde ik me nog het meest voor, dat ik dat niet durfde.

Ik haalde mijn mobiel uit mijn zak en ontgrendelde het scherm, maar ik deed niets. Ik wist niets te doen, ik durfde geen zet te maken. Daarom liet ik mijn mobiel op de bank liggen, in vertrouwen natuurlijk, en stond ik op.

Terwijl ik langs een knuffelend paar liep, trok ik het meisje weg en nam ik haar minstens vijf meter van de jongen vandaan. Avalynne keek me vragend en verstoord aan, wat begrijpelijk was, maar ik had een soort advies/tips nodig nu ik na een week tegen Ashton ga praten. 'Lafaard,' ging er door mijn hoofd heen. Ik beet op mijn onderlip en meteen veranderde de blik van Avalynne naar doodserieus en ergens ook bezorgd. 'Je wilt met hem praten, is het niet?' gokte ze juist en ik knikte kleintjes.

Mijn beste vriendin zuchtte zachtjes en ze keek eventjes naar de grond, nadenkend over wat ze wilde zeggen. Toen ze me weer aankeek, leken er lichtjes op te branden in haar ogen. Ze nam diep adem en perste haar lippen op elkaar, met een kleine glimlach. 'Ik zou zeggen... dat Jay verleden tijd is. Wij weten beide dat het sowieso niet goed gaat aflopen. En trouwens, Ashton en jij zouden heel erg schattig zijn samen.'

Dat laatste fluisterde ze in mijn oor en door haar begon mijn hart sneller kloppen. Ergens wilde ik heel hard huilen omdat ze wederom weer gelijk had, maar ik wilde niet huilen. Ik wilde lachen omdat ze gelijk had, want die woorden deden me goed. Een glimlach doorbrak op mijn uitgeputte gezicht en ik knikte hevig, voordat ik haar een stevige omhelzing gaf. 'Thanks,' mompelde ik en ik drukte een snelle kus op haar wang. Vervolgens liep ik zelfverzekerd naar de deur, om mijn zoektocht naar Ashton te beginnen. Als het goed was, zou hij nu bijna klaar zijn met naar de WC gaan, dus dan...

Ik stopte abrupt toen ik Ashton op de grond zag zitten en mijn hart brak in miljoenen stukjes... alweer. Ik grimaste toen hij niet eens opkeek bij het horen van voetstappen, dus raapte ik al mijn moed bijeen en nam ik langzaam en voorzichtig plaats naast Ashton. Voor ons hing een spiegel, waarin ik keek. Hij keek er ook in en onze blikken kruisten, wat mij kleintjes deed glimlachen. Als een soort spel ging hij ook glimlachen. Zijn kuiltjes kwamen tevoorschijn door het brede glimlachen, wat mij deed smelten. Al mijn woorden waren kwijt, of nee, er schoten honderden woorden te binnen, maar niet in de juiste volgorde. Niet in mijn volgorde.

Ik schraapte mijn keel, maar bleef nog altijd naar hem kijken. 'Weet je, toen ik je voor het eerst zag, viel ik voor je als een blok. Met name door die verdomd, schattige kuiltjes, Irwin,' zei ik en ik liet mijn tanden tijdens mijn grijns zien. Zijn wangetjes werden een lichte tint rood, waardoor ik begon te lachen. 'Heb ik je nou zojuist laten blozen?' vroeg ik domweg en ik kantelde mijn hoofd uitdagend naar links. Ashton bolde zijn wangen alsof dat zou helpen en keek vanuit zijn ooghoeken direct naar mij. Ik volgde zijn voorbeeld en keek hem ook niet meer via de spiegel aan. 'Je hebt het weer eens geflikt,' zei hij zonder enige twijfel. Ik glimlachte nog altijd met mijn tanden bloot, maar wist niets meer te zeggen.