End Up Here 》Irwin & Hood

#21

Ø Skylar point of view.

Ik lag daar in stilte, ineens was de rust weer wedergekeerd. Maar dat maakte mij niet tot rust. Ik had knallende ruzie met Jay om deze Dominic en natuurlijk moest het bedrog zijn. Als ik hem vertel dat het Ashton Irwin was van mijn favoriete band, dan wordt hij woest. Echt, hij kon serieus het vliegtuig naar Sydney nemen en hem helemaal verrot slaan

Ik legde mijn handen voor mijn ogen en probeerde de tranen binnen te houden. Waarom zou ik eigenlijk gaan huilen? Verdient hij mijn tranen? Ik haalde bibberig adem en haalde mijn kussen erbij, om daar mijn gezicht in te planten. Voordat de jongens weggingen, hadden ze nog pogingen gedaan om tegen ons te praten, maar Avalynne duwde hard een deur in een hun gezicht en begon nog enkele dingen te schreeuwen.

‘Stelletje klootzakken. Jezus!’ hoorde ik Avalynne zeggen, maar ik zweeg nog altijd. Ik wist even niets te zeggen, ik was echt sprakeloos. Ik werd nooit zo snel emotioneel, aangezien ik iedere dag wel een opstootje heb met Jay. Ik weet nooit echt hoe ik die ik moet handelen, dus het handigste wat er dan in me opkwam was weggaan. Zoals wat ik net ook deed. Ik weet dat weglopen van mijn problemen niet de beste oplossing is, maar aangezien ik dan meteen word geconfronteerd met het probleem, weet ik niet meteen iets.

Mijn mobiel trilde tegelijkertijd met die van Avalynne. ‘Niet. Beantwoorden,’ commandeerde Avalynne. Een flauwe glimlach verscheen er op mijn gezicht, ook al kon ze dat niet zien. Ik vond het altijd wel lief als Ava mij beschermde tegen het ‘kwaad’. Maar ik kon het niet laten om het berichtje te bekijken, wat tamelijk lang was.

Na lang wikken en wegen besloot ik om een kort berichtje terug te sturen. Ik wilde het in het echt horen, ik wilde geen lang bericht. Ik wilde een lang gesprek en al mijn vragen beantwoord hebben.

‘Ashton. Kunnen we ergens afspreken? x Sky’

Ik twijfelde over de ‘x’ maar ik verstuurde hem toch. Ik kon me de jongens al helemaal voorstellen wanneer ze mijn berichtje zouden krijgen. Maar ze moesten er niet blij mee zijn, want ik was gekwetst en kwaad. Al liet ik die kwade kant niet zien, ik was het wel. Meestal was het Ava die dan kwaad werd, maar Ava liet ook niet vaak haar gekwetste kant zien, hoewel ik wel wist dat die er was.

Ik stond op en hield mijn mobiel vast in mijn handen om naar Avalynne haar bed te lopen, waar zij op leg. Ik liet me naast haar neerploffen en probeerde oogcontact te maken. Wanneer ik die had, pruilde ik mijn onderlip waarna zij hetzelfde deed. Ik kon een kleine glimlach niet onderdrukken, aangezien zij één van de weinige lichtpuntjes in mijn leven was. Dominic was dat voorheen ook, maar dat was verleden tijd. Hij was een duister lichtje als je het mij kon vragen.

‘I feel sad,’ zei ik toen en ik sloeg mijn ogen neer.

‘I feel angry,’ zei Avalynne toen. Ik liet een grinnik los en keek haar toen weer aan. ‘Bedankt dat je ze wegstuurde,’ zei ik en ik meende het. Ook al wilde ik graag dingen bespreken met Ashton, zo net wilde ik ze even niet meer zien. Ik voelde me verraden. Ik maakte mijn relatie met Jay bijna kapot door Ashton, die ook nog eens tegen mij loog.

Ava knikte en glimlachte toen ook kleintjes. ‘Geen dank. Ik wil die twee echt nooit meer zien, en dan vooral niet Calum.’

Ik fronste en zei: ‘Maar ik blijf nog wel naar ze luisteren. Luke en Michael hebben niets verkeerds gedaan.’ Avalynne dacht even na en haalde haar schouders op. ‘Ze konden Ashton en Calum tegenhouden, maar dat hebben ze niet gedaan,’ zei ze. Ik zuchtte. ‘Wat nou als Luke en Michael er helemaal niets van wisten?’ sprak ik toen en mijn stem werd een beetje hees.

‘Laat het maar gewoon gaan,’ grinnikte ze en ze kwam overeind. ‘Zullen we nog naar Bondi Beach of wil je de stad ingaan?' vroeg ze toen.

Ik dacht diep na. In de stad leek me handiger om af te spreken met Ashton, in een rustig cafeetje of zoiets. Maar ik moest dan wel alleen zijn.