End Up Here 》Irwin & Hood

#18

Ø Avalynne point of view.

Afwachtend staarde ik naar mijn mobiel. Misschien had ik het berichtje ook wel niet moeten sturen. Leo had immers al duidelijk gemaakt dat hij het te druk had om me, of ons, te zien, maar dat sloeg toch nergens op? We waren er twee weken! Al waren het maar een paar minuutjes, ik wilde hem gewoon zien. Daar had ik toch ook wel het recht op? Ik was dan niet speciaal voor hem hierheen gekomen, maar we waren niet voor niets naar Sydney gegaan! We hadden ook naar Perth kunnen gaan, of Brisbane! Overal, maar we waren in Sydney en Leo was hier ook. We hadden nog wel gepraat en vaak was het heel erg gezellig, maar het was gewoon anders sinds hij had gezegd dat we gewoon vrienden waren. Ik had geen idee gehad hoe het voelde om in die situatie te zitten, maar nu wist ik het maar al te goed en ik vond het verschrikkelijk. Leo was gewoon zo lief! Hij bracht altijd een glimlach op mijn gezicht, zelfs als hij iets doms stuurde als “okay”, bracht hij nog een glimlach op mijn gezicht. Zo’n gestoorde, verliefde glimlach. Vaak kreeg ik ook nog een berichtje als hij weer wakker werd. Meestal noemde hij me dan een schaapje, een slapend schaapje. Hij klonk zo schattig dat ik gewoon niets anders wilde dan hem vasthouden en even knuffelen, maar hij wilde het niet.

‘Ava, kom op,’ hoorde ik Sky zeggen. ‘We gaan het niet allemaal laten verpesten door een paar sukkels die ons niet willen ontmoeten. Dat is dan lekker hun probleem. Wij gaan koala’s knuffelen.’ Ik grinnikte zachtjes en knikte. Ze had me net ook al een goede speech gegeven, maar na dat berichtje voelde ik me gewoon weer even down. Al zou ik daar toch iets aan moeten doen. Ik pakte de bak met salade die ik had gekregen en prikte er wat in met mijn vork, voordat ik er een hap van nam.

‘Waar gaan we ook alweer allemaal heen?’ vroeg Skylar. We waren een paar dagen geleden begonnen met de dingen op te schrijven waar we heen wilden en toen had ik er een soort dagschema van gemaakt. Niet dat we het precies zouden moeten volgen, maar wel wat we wanneer zouden kunnen doen. Het was alleen moeilijk geweest om rekening te houden met de jongens, als ze eventueel nog iets zouden willen doen.

Ik pakte mijn rugzak en haalde daar het schrift uit, waar ik het schema in had gemaakt. ‘Vandaag gaan we naar het hotel, wat logisch is. Bijkomen van de vlucht en zo. Als we niet moe zijn, kunnen we eventueel nog naar Bondi Beach, anders doen we dat later. Morgen kunnen we naar de dierentuin, waar ik al kaartjes voor heb besteld en in de avond kunnen we op excursie naar de Blue Mountains, als we niet te moe zijn. Oh, en we kunnen overmorgen meegaan om walvissen te zoeken.’ Dat waren toch een beetje de dingen die we hadden willen doen. De trip met de boot voor de walvissen stond al vast, omdat we daarvoor hadden moeten reserveren, maar de rest konden we nog een beetje omgooien. We zouden eventueel ook nog naar het Opera House kunnen gaan, maar dat was meer iets om een foto van te nemen en weer door te lopen.

Ik zag mijn mobiel oplichten en pakte hem gelijk. ‘Leo heeft een berichtje gestuurd!’ Natuurlijk zou het kunnen zijn dat hij zou zeggen dat hij echt niet af kon spreken, maar toen ik het berichtje opende, staarde ik vol ongeloof naar de letters.

 ‘Eigenlijk verdienen jullie dat wel! In welk hotel zitten jullie? Dan kunnen we over een uurtje wel langskomen, als jullie dat oké vinden.’

 ‘Ava, wat staat er?’ Skylar boog zich voorover, om te kunnen kijken wat Leo had gestuurd. ‘Ze willen met ons afspreken!’ Ik kon het gewoon niet geloven. Ze hadden de afgelopen tijd zo raar gedaan en nu wilden ze dat toch!

‘Nou, waar wachten we dan nog op? We nemen het eten gewoon mee en we gaan naar het hotel! Zeg jij maar waar we zitten en dat ze kunnen komen.’ Skylar stond al op om een zakje te vragen voor het eten, terwijl ik nog steeds niet besefte wat er op mijn schermpje stond. Ze wilden ons wel zien! Leo wilde me wel zien!