His Wedding Planner (MNEBACP's Sequel)

Happier

Thirty Eight: Happier

"Hi, Queen!"

Agad akong nilapitan ni Marcus at binalot ng mahigpit niyang yakap. Halos hindi pa maiproseso ng utak ko na nandito nga talaga siya. He's really here!

"Oh my god!", I exclaimed nang tuluyan na akong makabawi. "Why are you here?!"

"Paying my Queen a visit..."

Ramdam kong halos nasa amin na ni Marcus ang atensyon ng buong miyembro ng team ko.

Niña, Alura and Feliz look really stunned.

"Continue with what you are doing. We'll just get inside", naiilang kong utos sa kanila saka ako kumalas sa yakap ni Marcus at kinaladkad siya papasok ng opisina ko.

Pagkasara ko ng pinto ay agad kong hinarap si Marcus.

"Oh my god, you're really here!"

Mabilis ko siyang sinugod ng mahigpit na yakap.

"Yes, Queen...", natatawa niyang tugon habang yakap din ako.

Bigla na lang akong naiyak kaya bigla ring nataranta si Marcus.

"Holy shit, is something wrong? Why are you crying, huh?", nag aalala niyang tanong habang sinusubukang patahanin ako.

Damn this guy. Sobrang namiss ko siya.

"I missed you...", I answered in between my sobs.

Pakiramdam ko ay para akong bata na sa wakas ay nakahanap din ng kakampi. I miss how I used to hug Marcus when I am down or upset. At dahil na rin siguro sa hindi ko inaasahang pupuntahan niya ako rito, kaya ako naiyak. This guy. Mahilig talaga ako nitong biglain.

"Sobrang namiss din kita...", aniya kasabay ng mas lalong paghigpit ng yakap ko sa kanya.

Aaminin ko, these past couple of months had been hard for me. It's just so hard to act tough when all you wanted is to suddenly break down because you can no longer fulfill the act of being strong.

And maybe having someone whom you can lean on and pour all your frustrations is what we need after being alone in the battle that we're fighting for a long time.

"Kelan ka babalik ng Pilipinas? Hmm?", he softly carressed my hair.

Magkayakap pa rin kami.

I burried my face on his broad chest. "Not that question—again...", natatawa kong saad.

Magkasing kulit talaga sila ni Keith.

Bahagyang kumalas ng yakap si Marcus sa akin saka niya sinalubong ang aking mga tingin. His deep black orbs were properly set on mine.

"You really are good at avoiding things, Olivia Valentine", aniya.

I nodded. "I know, King. Believe me, I know."

"So how have you been here?", tanong sa akin ni Marcus pagkaupo na pagkaupo namin sa loob ng pastry shop kung saan ko siya dinala.

Actually this pastry shop where I brought him is where I actually always buy bread or dessert bago ako tuluyang umuwi sa apartment ko pagkatapos ng mahabang araw ko sa opisina.

La Pastesseria—the name of the Pastry shop, was neatly written on the glassed wall outside the shop.

Pagkatapos naming saglit na makapag usap sa opisina kanina ay agad ko siyang inayang pumunta rito.

"I'm doing perfectly fine here, Marcus... Ikaw? Kamusta ang pag aaral mo?"

He flustered a skosh smile dahilan para lumabas ang maliit niyang dimple sa kaliwang side ng pisngi niya. Haven't I mentioned that he actually has a dimple?