Forbidden love (Complete)✔️

Chapter 4

Multimedia:jin

Kate's POV

HAWAK-KAMAY kaming naglalakad sa tabi nang dagat, kapag bored kami rito kami pumupunta. Bukas aalis na ako tapos iiwan ko na siya, lahat nang pangako ko sa kanya mawawala bigla 'yon.

"Kate.."

"Hm?"

"Don't leave me, okay." Napatigil ako sa sinabi niya.

"O-oo.."

"Hindi ko alam ang gagawin ko pag iniwan mo 'ko, alam ko one week pa lng tayong magkakilala pero parang naghuhulog na ang loob ko sayo." Hindi niya ako deserve, iiwan ko na nga siya bukas.

"Thank you.."

"For what?" Tanung niya.

"For feeling me im important, and im special to you, ikaw lng ang nakilala kung nakita ang halaga ko." Sabi ko.

"Your always, welcome."

"Basta, thank you."

"Don't mention it."

Totoo ang sinasabi ko siya lang ang taong kilala ko na pinakita sa'kin na mahalaga ako sa kanya, my mom and my dad is not like that. They're just seen me in a far, at sasaya sila kung naghihirap ako. Importante lng sa kanila ang kaptid kung si kc.

SHT! Napanaginipan ko na naman ang usapan namin ni taehyung three years ago. Ohsht! Tapos ngayon nagkita na naman kami, panu kung itanung niya bakit ko siya iniwan no'n? Wala akong maisasagot.

Napatingin ako sa pinto nang cabin ko may nagbubuzz. Pagbukas ko, nakita ko si taehyung prenteng nakahilig siya sa bamba nang binto ko.

"T-taehyung.."

"Have lunch with me?" Nakangiting sabi niya.

"A-ahhh?"

"Have lunch to me, kate. We're talking a lot of things, you know." Then he wink at me.

"Sorry, i have a things to do.." sabi ko.

"Pagbigyan mo na ako." Pilit niya sa'kin.

"Sorry---ayyyy!" Nabigla ako nang pangkuhin niya ako at dinala sa golf cart niya.

"Don't testing my patient, kate! Pagsinabi kung maglulunch tayo, maglulunch tayo! May atraso kapa sa'kin, you. Fucking. Leave. Me. Three. Years. Ago." Sa huling salita niya may halong diin.

Kaya hindi na lng ako nagsalita, wala akong laban sa isang 'to. Tska tama siya, iniwan ko siya. Kasalanan ko naman.

"Three years is like hellish! Akala mo madali lang 'yon?! Halos tuwing linggo bumabalik ako sa islang 'to baka sana makita ka or what?! Sabi mo hindi mo 'ko iiwan, sabi mo dito ka lng sa tabi ko! Pero nasan ka nang kailangan kita ha?!" Do'n na dumaluslos ang mga luha ko.

"I-i dind't... Mean to---"

"You dind't? Pero nagawa mo na, kaya ngayon sisingilin kita sa lahat nang pangakong binitawan mo last three years ago!" Hanggang tango lng ang nagawa ko.

Nakarating kami sa isa sa restaurant dito sa isla joncy, naalala ko ang lugar na 'to. Dito kami kumain ni taehyung no'n. At same table pa.

"Manager  kate.." sabi nang waitress sa'kin.

"Just give our menu, he want to eat." Sabi ko.

"Yes po, ma'am.."

"Kakain ka din kate.." diin sabi niya.

"Yeah."

"Just give me a coffe and sandwich." Then kinuha ko ang phone ko sa pocket ko.

"No! Give her a one bowl of soup." Argh! Sino ba ang lalaking 'to?! Makapagdecide sa mga bagay na dapat ako ang gagawa?

"Yes sir."

Tumalima naman 'yon waitress, naiwan kami ni taehyung na tahimik. Walang nagsasalita isa man samin, ako nagfafacebook lng.

"Speak up!"

"Don't shout at me!' Wag kang umastang alam mo ang nangyari sa'kin the last three years ago! So, shut the fuck up your mounth!" Then tumayo ako at iniwan siya do'n.

Wala siyang alam! Wala siyang alam sa nangyari sa'kin nitong nakalipas na three years, my life is so miserable! My life is like hellish! And im down, so down! Ohmygod! Bakit ako umiiyak? Ohmygod! No! This is not me!

Napatigil ako kakaiyak nang may yumakap sa'kin mula sa likod, the scent. I know this scent.

"T-taehyung.."

"I'm sorry if i shout at you, im just carried away, im miss you so much. Kaya nasigawan kita." Mas lalo akong naiyak sa mga pinagsasabi niya.

"Don't say that." Sabi ko.

"I need to say this, im really sorry kate. Please forgive me." Sabi na naman niya.

"Wala na 'yon, nasigawan din naman kita kanina e." Sabi ko habang pinapahid ang luha.

"So, kwento mo sa'kin, anung nangyari sayo this last three years?" Tanung niya.

"A lots of things."

"Like?"

"Nagtrabaho ako sa kompanya nang pamilya ko na mahigit three years, pero hindi ko alam na ang sariling kapatid ko pa pala ang sisira sa'kin. Alam mo taehyung, tama ka three years is like hellish. Hindi ako masaya  kasi iniwan kita no'n. I don't have a choice but to leave this island. I'm miserable at the same time im in pain and im down." Ayoko nang pagusapan 'yon.

"I'm sorry."

"Wala kang kasalanan." Sabi ko.

Wala naman talaga siyang kasalanan e, wala siyang alam sa pinagdaanan ko. At lalong wala siyang kasalanan bakit nangyari sa'kin 'yon?

Hayyy...

Bakit ba ganito ang buhay ko? Bakit ang gulo? Bakit masyadong magulo? Fuck it!