Covered With Fame

53.Bölüm

Merhaba ^^ Sanırım ben bu bölümü sevdim, en azından anlatımi fena değil diyebilirim. Yani bana öyle geliyor ama takdir sizin tabii :D

Bu arada, 61.Bölüm final olacak arkadaşlar :(

Seviliyorsunuz! xx

Kendime engel olamadığım zamanlar genelde beni pişman edecek olaylara itiyordu ama sanırım bu sefer bir istisnayla karşı karşıyaydım. Öyle olmasını umdum çünkü uzun zamandan beri ilk defa kendimden taviz veriyordum.

Arabayı birkaç manevrada park ettikten sonra başımı direksiyona dayadım ve hala vaz geçme hakkım olduğunu kendime hatırlattım. Düşündüğüm her saniye beni fikrimden soğuturken kendimden de soğumaya başladığımı hissettim. Böyle olmasına izin vermemeliydim, ikimizin de canının yanacağını bile bile o gün orada Tyler'ın beni anlık bile olsa öpmesine izin vermeden bana kıskançlık dolu gözlerle bakan sevgilimin yanına gitmeliydim. Hamlem bu olsaydı eğer yardım turlarını çok daha kolay atlatırdım, kendimi daha güçlü hissederdim. Belki benimle olması onun için de iyi olurdu. Ah, belki de ben sadece kendimi kandırıyor ve öyle olacağına inanmak istiyordum. Evet, bana seni özledim diye mesaj atmış olabilirdi ama belki sarhoştu? Belki çocuklardan biri aramız düzelsin diye yapmıştı? Bunu onunla konuşmadan bilemezdim, bu yüzden konuşmaya gelmiştim. Şu anki halime bakılırsa konuşmaya gitmeye çalışıyorum demek daha doğru olurdu. Bunu yapmalıydım, sonuçta mesajına cevap vermemek gibi bir akıllılık (!) yapmıştım, sonrasında ise aklım gün boyu onda kalmıştı. Gün mü dedim? Onu hafta yapalım.

Ani bir cesaretle konuşmam gerektiğine karar verdim ve hızla arabadan indim. Arabayı kilitledikten sonra dolgu topuklarımın zeminde bıraktığı yumuşak ses eşliğinde kapının önüne kadar geldim. Çok saçma görüneceğini düşündüğüm için kafam da olduğunu son anda hatırladığım güneş gözlüğünü çıkarıp çantamın içindeki kabına koydun. Hazır olduğuma inanan aklım, kalbime de bu düşünceyi empoze etmek için derin bir nefes almamı sağladı. Zile bastığımda ise artık geri dönmek için çok geç olduğunu farkına varıp beklemeye başladım.

Bir süre içeriden ses gelmeyince zili bir kez daha çaldım ve arkamda çıkıntı olarak kalan duvara yaslandım. Hala ses gelmeyince bir kez daha bastım ve aynı zamanda çantamı açarak arabaya bindiğimde kazara bulduğum, etiketinde 'Zayn'in Evi/Amerika'  yazan anahtarı çıkardım. Bunu yaptığıma inanamıyorum, sonuçta şu an müsait olmayabilir, duştan yeni çıkmış veya çıkmak üzere olabilir. Onu yarı çıplak şekilde görsem çok utanırım ama kendimi avutmak için de başına bir şey gelmiş olabileceği düşüncesini kenarda saklıyorum.

Anahtarı deliğe sokup çevirdikten sonra bir kez kilitlenmiş eve rahatça girdim ve kapıyı ardımdan kapatarak aynı şekilde, bir kere kilitledim. Arkamı döndüğümde ise gördüğüm manzara ağzımın açık kalmasına neden oldu.

Bunu yapmış olamazdı, değil mi? Bu kadar içmiş olamazdı? Yani bir insan nasıl bu kadar şişeyi bir araya toplayabilirdi ki? Zayn'in barlarda içtiği az miktarı hatırlayıp önümde duran şişelerle karşılaştırdığımda bunlar çok fazlaydı.

İleri doğru birkaç adım atarken ister istemez birkaç kez ayakkabımın ucuyla şişeleri dürtüp ses çıkmasına neden olmuştum. Bunu umursamadan yoluma devam ettim ve ilerideki tekli koltuğa oturarak ayakkabımı çıkardım. Çıplak ayaklarımla kalktığımda merdivene kadar olan yürüme mesafesinde çok şişe olmadığını görmek gülümseme neden olmuştu. Aslında şimdi fark ediyordum da, şişe sayısı çoktu evet ama gözümde devleşmesini sağlayan kırık olmalarıydı. Bir sürü sağlam ve kırık cam şişelerden sonra onun halini merak etmiştim. Zarar görmüş olma ihtimaliyse, kalbimi bir sızının ele geçirmesine neden olmuştu. Ona gittikçe yaklaştığımı hissettiğim için hızlanan kalbim, birde ona zarar gelmiş olma ihtimalini göze almış ve yerinde sıçramaya başlamıştı. Adımlarımı hızlandırırken üst kata varmıştım ve hangi odanın ona ait olduğunu düşünüyordum. Bir tanesi hariç hepsinin kapısı kapalıydı, açık olanda olmalıydı. Kim evde yalnızken kapısını kapatırdı ki? Ah, tabii ki de ömrünün son dört yılını otellerde geçiren biri.