Parting Ways

Kabanata 51-1

Kabanata 51-1

Reality

"Good afternoon, Ma'am, Sir. Welcome to Yusay Mansion!" bungad ng tatlong babae.

May mga babaeng pare-pareho ang uniporme ang sumalubong sa amin sa loob. They greeted their guesses in polite and lively manner. Kahit 'yong medyo batang care taker ay kinaibigan ni Vein.

Nang makaapak kami sa mismong sahig ng Mansion na gawa raw sa Molave at Narra ay namangha ako ng husto. Tiningala ko pa ang nagtataasang kisame ng mansion na halos ilang daang taong gulang na at halos wala na ring mga gamit na naroon.

Some ladies there are explaining some historical story about the Mansion. As Iloilo City was said to have many heritage Mansion and it was also said that the whole city has 240 heritage houses. Napa-wow ako sa triviang 'yon. Kung ganoon ang yaman pala ng lungsod na 'to.

"Thirty are mansions, including this Yusay-Consing Mansion or others call Molo Mansion," paliwanag ng babae.

Napatango ako dahil sa paghanga. Humiwalay na ang ibang kasamahan namin upang matignan pa kung ano ang nasa loob. Naiwan kami nila Tita, Lucas at Dannsen na nakikinig sa babae habang nag-iikot sa Mansion.

"Well, because of gracious past of Iloilo," komento ni Tita sabay tango.

"Yes, Ma'am. Ganoon po kayaman ang mga Ilonngo noon," sabi ng babae roon.

Nagkwento pa siya ng kung ano-ano ngunit hindi na ako halos nakapakinig dahil sa mga nakikita sa loob ng Mansion. Mayroong souvenirs doon sa unang palapag at ang pangalawa naman ay halos wala ng mga gamit talaga. It was said that the owner save their antiques before they abandoned the Mansion.

Sinabihan din kami ng taga bantay doon na may mga souvenirs at mga pampasalubong na tinitinda sa likurang bahagi ng Mansion. Tama 'yon para may maiuwi ako kela Lola.

Luminga-linga lamang ako sa paligid at dinama ang bakasyong iyon. Puro tunog ng kamera ang aking narinig at mga sigawan ng mga kaibigan. Ilang beses na rin sila nasuway pero panay pa rin ang ingay nila.

They take pictures since earlier and I wondered if their memory still not full. Ako ay hindi ako halos kumukuha ng litrato dahil mas gusto kong mata mismo ang nakakakita. Mas maganda kasing alalahanin ang mga memoryang nadama mo talaga at naisapuso kesa sa mga litrato.

There are memories that are not found in picture frames or albums. Others are restored in our heart that brings you in tears as you cherish it all. Walang mas gagandang pakiramdam kung ang mata mismo ang nakasaksi. One shot is enough for good memories.

"Ela!" tawag nila.

Nagkukumpulan sila sa isang sulok upang makapa-picture. Ngumiti ako at lumapit sa kanila. Nasa tabi ko si Lucas nang pumwesto pero nagtaka ako nang hindi nakita si Dannsen sa grupo namin. Hinanap kaagad siya ng aking mata.

I smiled when they start taking pictures. Halos hila-hila ako ni Andrei sa kung saang sulok ng Mansion at panay ang kuha nga litrato.

"We're graduating next year! So, sulitin na natin talaga 'to habang kumpleto pa tayo!" she said.

"Kaya nga," sabi ko.

Ngumiti kaming pareho para sa isang selfie. Pati si Lucas ay hinila ko para makisali sa aming dalawa. We genuinely give the camera our brightest smile before Andrei taps the shot button.

Hindi ako magkandaugaga nang hindi makita si Dannsen sa loob ng Mansion. Siguro nasa souvenirs 'yon sa labas? O nasa second floor with Jace?

Hinigit ulit ako ni Andrei sa may sala ng Mansion at nakikalikot sa mga antiques na naroon. There's a wood wall clock sa gitna ng dingding kung saan hindi na sakto ang pagpatak ng mahabang nagtuturo. It's old at medyo inaanay na ang ilang bahagi.