Bir Kadın; Yandı, düştü, yaktı...
Duvarları vardı Kadının aşılamayacak, kırılamayacak duvarlar...
Ayakta kalmaya zorlanan bir beden fakat yaralıydı kadın. Yüreği perişan, vücudu cayır cayır yanan bir kadın...
Yanmış bir beden güvenebilecek miydi b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2. Bölüm: "Zaman." (20 Ekim 2019- İstanbul)
"Zaman su gibi akıp geçti. Güneş battı, yerini karanlık aldı. Mevsimler bir yaprak gibi oradan oraya süzüldü.
Fakat değişmeyen bir şey vardı, o da yıllardır kalbimde bitip tükenmeyen acı..."
♥️ ♥️ ♥️
Aradan yıllar geçti. Zaman su gibi akıp geçti. Zaman, her şeyin ilacı derler. Fakat bu bir aldatmacaydı. Zaman hiçbir şeyin ilacı değildi. Eğer ki, zaman her şeyi alıp yok etseydi yüreğim cayır cayır yanmazdı. Yaşarken ölmeyi tatmazdım. Ölmeden kara toprağa girmezdi bedenim.
Yaşayan bir ölü gibiydim. Yaşıyordum belki fakat yaşadığıma dair belirti gösteremiyordum. Nefes almak bile zor geliyordu. Sanki, sanki anneme ihanet ediyormuşum gibi hissediyordum. Ve bu öyle bir acı ki, her saniyemde ölmüyormuşum gibi defalarca hatta binlerce kez ölüyordum.
Ölmek kelimesini bile bilmiyorken, şimdi anlamının ne kadar acı verici olduğunu anlıyorum. Ne kadar zalim olduğunu, o kelimenin gerçek olduğunu şimdi daha iyi anlıyorum.
Bugün yaşıyorduk, hatta yarın da yaşıyorduk fakat diğer gün yaşayabileceğimizin temenini kim verebilir, kim söyleyebilir yaşayacağımızı?
Hiç kimse.
Çünkü; biz ölmek için doğduk. Önce bu acımasız dünyaya gözlerimizi açıyoruz, büyüyoruz, yaşlanıyoruz en son da ölüyoruz.
Kimisi doğmadan ölüyordu, Kimisi bebek iken, Kimisi çocuk iken, Kimisi gençken, Ve hatta kimisi kadınken, Ölüyorduk.
Biz acımasız dünyanın içindeki, dünyadan bile daha fazla acımasız olan yaratıklarıydık.
Bizim gibi olmayanları; kanımızla, hareketlerimiz ile ve yahut bakışlarımız ile zehirliyorduk.
Bu yüzden yaşamaktan nefret ettim. Bana bu hayatı yaşatanlardan da nefret ettim. En önemlisi annemi benden alan bu dünyadan da ölesiye nefret ettim.
Şimdi o nefreti vücumda büyüttüğüm kadar büyüttüm ve kendimden bir canavar yarattım.
En cesur insanlar, kaybedecekleri bir şey olmayanlardır.
Ve,
En korkusuz insanlar,en büyük korkularıyla yapayalnız yüzleşmiş insanlardır.
