Bir Kadın; Yandı, düştü, yaktı...
Duvarları vardı Kadının aşılamayacak, kırılamayacak duvarlar...
Ayakta kalmaya zorlanan bir beden fakat yaralıydı kadın. Yüreği perişan, vücudu cayır cayır yanan bir kadın...
Yanmış bir beden güvenebilecek miydi b...
(Not: Aslında bu sil baştan yazarak düzenlenmiş bir bölüm değildi. '1.K olmuşuz' adlı kısa bir açıklama bölümüydü. Fakat ben bunu silip, 15. Bölüme dönüştürdüm. ^^)
Keyifli okumalar! :*)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
15. Bölüm: "Kar Küresi."
"Üşüyorsan sarıl, yüreğinin acısını bana yükle..."
♥ ♥ ♥
Geçmiş; bana yara bırakan kötü anılarım ile doluydu. Öyledir ki, zihnim bile bana acımıştı. Çoğu anılarım silinmişti. Belki diyorum, anılarım silinmese nasıl hissederdim? Daha kötü mü olurdum, ya da şuan ki halimden daha iyi bir halde mi olurdum bilmiyorum.
Belki de anılarımın gitmesinin bir sebebi vardı, belki benim için en iyisiydi. Hatırlamak için kendimi zorlamıyordum ama bir yanım öyle çok istiyordu ki hatırlamak... Sonunda neler olacağından korkuyordum. Daha beter olmaktan, tekrar yıkılmaktan korkuyordum. Zihnimin bana oynadığı oyunlar, gördüğüm kabuslar ve şimdi onların yanında rüyalarımı süsleyen yeşil gözlü adam.
Neden onun gözlerine bakarken bu denli kendimi garip hissediyordum? Yeşil gözleri bir bataklık gibiydi, insanın baktıkça bakası geliyordu ama sonuçlarını hesap edemiyordu, ardından nasıl battığını fark edemiyordu. Kaan'dan nefret etmiştim, ona öfke duymuştum ama şimdi hiçbiri yoktu.
Ona karşı adını koyamadığım bir bağ vardı. Ne kadar uzağa gitsem de yine kendimi onun yanında buluyordum. Kaçmak istediğim her an yeşil gözlerini görüyordum.
Kaçamadığımdan mı ya da kaçmak istemediğimden mi bilmiyorum ama şunu biliyordum ki çok güzel hissettiriyordu. Kendimi artık bu kocaman dünyada yalnız hissetmiyordum. Kendimi karanlıkta hissetmiyordum. Hayatımda bu kadar güzel hissetmemiştim. Hissediyordum işte, bütün duyguları hissediyordum.
Anne, kalbim hissediyormuş... Biliyor musun kalbim hissediyor çok güzel hemde...
"Fulya, iyi misin?"
İyi miyim bilmiyorum ama Kaan, hissediyorum.
Başımı camdan kaldırıp yanıma döndüm. Onun bana kaygıyla bakan yeşil gözlerine baktım. Birkaç saat önce aramızda geçen konuşmaların hepsini çok iyi hatırlıyordum.
Ne demişti; 'Hisset... Ağladığın zaman kalbimin ne kadar acıdığını hisset...'
Ardından göğsünde ağlamam, dakikalar boyunca yerimizden kıpırdamadan öylece durmuştuk. Bana hiçbir şey sormadı, neden demedi, ne oldu demedi. Sadece sarıldı, saçlarımı okşadı ardından bana elini uzatıp arabaya binmeme yardımcı oldu ve saatlerce tek kelime bile konuşmadık.
