Bir Kadın; Yandı, düştü, yaktı...
Duvarları vardı Kadının aşılamayacak, kırılamayacak duvarlar...
Ayakta kalmaya zorlanan bir beden fakat yaralıydı kadın. Yüreği perişan, vücudu cayır cayır yanan bir kadın...
Yanmış bir beden güvenebilecek miydi b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
16. Bölüm: "Yanarken donmak."
"Unutmak mı, unutmamak mı hangisi daha acı bilmiyorum..."
♥ ♥ ♥
🍁GEÇMİŞ🍁
( 1 Kasım- 2014 )
Cumartesi 19.30
İnsanlar acımasızken, hayat neden acımasız olmasın? Hayatı acımasız kılan yine, acımasız insanoğludur....
''Daha sert vur! Daha sert!'' Önce sol eli kalktı, ona komut veren sesi dinlemeden hırsla yumruğunu geçirdi kum torbasına. Kum torbası geriye doğru sallandığında genç adam iri elleriyle sertçe tuttu ve karşısında hırsından dolayı gözü dönmüş kıza sırıtarak baktı.
''Eğer o dişlerini söküp eline vermemi istemiyorsan, sırıtmayı kes!'' Buz gibi mavi gözlerini bir an bile kum torbasından ayırmadan sertçe konuştu. Fakat bu tepkiye alışkın olduğunu belli eden genç adam sırıtmaktan vazgeçmedi. Hatta sırıtışı daha büyük bir hal aldı ve bu durum karşısındaki mavi gözlerin sertçe kahvelerine değinmesine sebep oldu. Kin dolu mavi gözlere karşı cesurca baktı. Hiçbir korku olmadan, kaybedecek hiçbir şeyi olmayan bir adamın, korkusuz bakışları. Dudaklarını yavaşça birbirinden ayırdı ve beklenmeyecek kelimelerin dudaklarından dökülmesine izin verdi.
''Öfken, kinin, nefretin ve acımasızlığın bir gün seni yok edecek buna izin verecek misin Fulya? Yok olmaktan korkmuyor musun? Söylesene?''
Gerçekten durdu, soğuk bakışları genç adamın yüzünün her bir yanını taradı.
Korkmuyor muydu sahiden?
Yok olmaktan, onu mahveden duyguların içinde boğulmaktan korkmuyor muydu?
Sertçe başını iki yana salladı. Bunu düşünmek istemiyordu. Karşısında olan kahve gözlere son bir bakış atıp elinde olan eldivenleri çıkardı ve yere atıp arkasını döndü. ''Ben eve gidiyorum.''
''Yine kaçıyorsun yani!'' Adım atmak üzere olan ayakları bu cümleyle beraber yere çivilendi. Sinirden dolayı titreyen elini, avcuna hapsetti ve sinirle tırnaklarını geçirdi. Ama bu canını acıtmadı.
Çünkü içinde öyle bir ateş vardı ki, bu onun daha fazla yanmasına sebep oluyordu. İçindeki kor ateşi azaltacak bir şey yoktu. Kalbindeki nefret ve intikam duygusu gün geçtikçe onu yakıyordu ama elinden bir şey gelmiyordu.
