Bir Kadın; Yandı, düştü, yaktı...
Duvarları vardı Kadının aşılamayacak, kırılamayacak duvarlar...
Ayakta kalmaya zorlanan bir beden fakat yaralıydı kadın. Yüreği perişan, vücudu cayır cayır yanan bir kadın...
Yanmış bir beden güvenebilecek miydi b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
22. Bölüm: ''Karanlık ve Gökkuşağı.''
"Fırtına dindiği an gökkuşağı tekrar kavuşacak gökyüzüne..."
♥️ ♥️ ♥️
Pişmanlık; yaptığımız hataların ardından pişmanlık duymak öyle kötü bir duyguydu ki...
Ve ardından gelen endişe duygusu insanı yiyip bitiyordu.
Yaşamak için her şeyi gözden çıkarıyorduk. Bir şeyler yapıyorduk, deniyorduk ve yahut çabalıyorduk yaşamak için...
Ne olursa olsun umudumuzu kaybetmemek için çabalıyorduk. Ne yaşarsak yaşayalım gülümsemekten, umudumuzu kaybetmemekten vazgeçmemeliydik.
Bazen seçtiğimiz yollar canımızı acıtacaktı. Kim bilir karanlık izbe bir yola sokacaktı. Ama yolun sonunda gün ışığına çıkacağımızı asla unutmamalıydık.
Şuan benim kaybolduğum yol gibi...
3... 2... 1...
Ve tekrar.
O acı verici ses kulaklarımı esir almıştı. Babamın duran kalp atışlarının monitördeki sesi, kalbime ıstıraptı.
Küçük bir çocuktum oysaki, mutlu olmaya çabalayan yanı başında ailesi olan mutlu bir kız çocuğu...
Sonra,
Bir baktım büyümüşüm. Elimde ne bir ailem kaldı, ne mutluluğum... Tutunacak dalım yerle bir olmuştu.
Geriye kalan sadece,
Harabe bir kadın. Acılarıyla yoğrulmuş bir kadın kaldı sadece...
Gökkuşağın kaybolduğu karanlığın hükmüne başladığı an renklerim elimden alındığı andı.
Şimdi sıra bendeydi.
Fırtınaların dindiği an bulutların arasında saklanmış güneşin doğuşundaydı sıra.
Ve karanlık kaybolduğu an gökkuşağı tekrar yerini alacak...
(Yazar'ın Anlatımıyla)
Yıldızların gökyüzüne küstüğü o karanlık gece de bir ses duyuldu hastane koridorlarında.
