Bir Kadın; Yandı, düştü, yaktı...
Duvarları vardı Kadının aşılamayacak, kırılamayacak duvarlar...
Ayakta kalmaya zorlanan bir beden fakat yaralıydı kadın. Yüreği perişan, vücudu cayır cayır yanan bir kadın...
Yanmış bir beden güvenebilecek miydi b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
31. Bölüm: "Ölüm Gibi.''
"Senden vazgeçmiyorum, bizden vazgeçmiyorum. Her kim olursa olsun, karşıma kim çıkarsa çıksın vazgeçmeyeceğim..."
🖤 🖤 🖤
Küçük bir kızım, Yaralarım yüreğimden büyük, Yaralı bir kadınım ben, Ben geceyim...
Karanlık bir gece, Yapayalnız terk edilmiş ıssız bir karanlık.
Ama ben hala bir kız çocuğuyum, Mutluluğu gözleyen, Yaşamayı dileyen, Küçük bir kız çocuğu.
Sevilmeyi isteyen, Yaraları kalbinden büyük, Kız çocuğu...
Ben geceyim, ışığımı söndürdüler...
Karanlıkta kaldım.
Canım acıyor, kalbim göğsüme sığmıyor. Mutlu olmak istediğim her an, başka bir acı çekiyorum. Nasıl bir sınavdı bu? Hayat beni nasıl bir imtihan ile sınıyordu...Ben, ben kime ne yaptım ki? Kimin vebalini aldım, kimin ahını çekiyordum. Ben bunların hiçbirini hak etmedim. Acı çekmeyi, göz yaşı dökmeyi hak etmedim.
Mutlu olmak istedim. Annem olmasa bile sevdiğim adam ile tekrar yaşamak istedim. Ben ölürken, o bana tekrar nefes almanın ne demek olduğunu fark etmemi sağladı, yaşamın ne olduğunu gösterdi, sevilmeyi, mutlu olmayı gösterdi. Bunlardan daha önemlisi o beni koşulsuz şartsız, karşılıksız bir aşkla sevdi. Sevmekten korkan bana sevgiyi öğretti ve ben onu kaybetmek istemiyordum.
''Hayır, hayır gitmesine izin vermeyeceğim.'' Önümü görmeme engel olan göz yaşlarımı silip ayağa kalkmaya çalıştım ama ayaklarım bile bana ihanet etti. ''Allah aşkına Fulya dur bacakların haline bak! Kalkmana yardım ed-''
''Dokunma!'' Kimsenin bana dokunmasını istemiyordum. Ben Kaan'ı istiyordum, sadece onu. Ayakta durmuş bana endişe ile bakan gözleri umursamadan sertçe konuştum. ''Kimsenin yardımına ihtiyacım yok! Ben kendim ayağa kalkabilirim.'' Ayağımdaki topukluları çıkarıp sertçe yere attım ve kahve gözlerine baka baka dimdik bir şekilde ayağa kalktım. ''Şimdi bana her şeyi anlat! Polisler neden Kaan'ı götürdü, Kaan'a ne oldu hepsini anlat, hemen şimdi burada!'' Denizhan, kısa bir an bakışlarını kaçırdığında elimi yumruk yapıp göğsüne vurdum. ''Bana bak ve doğruları söyle! Kaan'a ne oldu, onu neden götürdüler!''
''Kaan, birkaç saat önce beni aradı. Yoldaydı ve Nazelin'i hastaneye yetiştirmeye çalışıyordu. Sonra, sonra...'' Durduğunda anlamayarak yüzüne baktım. Nazelin mi? Kaan ile ne alakası vardı?
