Bir Kadın; Yandı, düştü, yaktı...
Duvarları vardı Kadının aşılamayacak, kırılamayacak duvarlar...
Ayakta kalmaya zorlanan bir beden fakat yaralıydı kadın. Yüreği perişan, vücudu cayır cayır yanan bir kadın...
Yanmış bir beden güvenebilecek miydi b...
Bu bölümü çok bekleyen biri var ve ben bu bölümü ona ithaf ediyorum. N_Deniz🙈😍
Keyifli okumalar! :*)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
27. Bölüm: "Karanlık Mucize."
"Sen benim bu karanlık dünyamda tutunduğum ışığımsın..."
♥ ♥ ♥
Yıllar boyunca tek başıma karanlık gecelere sığındım. Yıldızların bile beni terk ettiği karanlık geceler... Karanlık gecelerin bana verdiği sadece nefret ve acımasızlıktan ibaretti. İçimde yarım kalan bir sevgi, dudaklarımda yarım bırakılan bir tebessüm vardı. Gün geçtikçe sevgiye olan duygularım köreldi ve duygusuz bir insana dönüştüm.
Düşünmeden kırdım, sadece kırdım. Göğsümde atan kalbin acısını bunu yaparak dindirmeye çalıştım.
Ama...
Çok büyük bir hata yaptım. Beni seven adamı kendi elimle ittim. Bana sevgiyi veren adamın kalbini kırdım. Kalbini kırdığım cam kırıkları sanki canımı acıtıyordu. Kalbim acıyor, bütün vücudum sızlıyormuş gibi hissediyordum.
''Benim gitmem gerek...'' dedim fısıltı halinde. Daha çok sanki kendimle konuşuyordum, sesim o kadar cılız ve sessizdi ki. Kaan'ın şuan nerede olduğunu, ne yaptığını çok merak ediyordum. Babamın neden böyle sinirli olduğunu düşünecek durumda değildim. Elimdeki tableti yere atıp babamın yanından geçmek üzereyken kolumdan sertçe tutulmam ile olduğum yerde öylece kalakaldım. ''Hiçbir yere gidemezsin küçük hanım!'' Bakışlarım şaşkınlıkla bana bağıran babamın kahvelerine döndü. Onu ilk defa bu kadar sinirli görüyordum. Oysa bana hiçbir zaman bağırmazdı bile.
"Ben sizi yalnız bırakayım en iyisi," diyen Ayşegül'e cevap dahi veremedim. Ayşegül, odadan çıkıp gözden kaybolduğunda babam sertçe gözlerime baktı.
"Arslanoğlu ailesinden uzak duracaksın! Onlar sandığın kadar düzgün bir aile değil. Denizhan mıdır, Kaan mıdır her neyse asla gitmeyeceksin onların yanına. Özellikle Kaan Arslanoğlu'ndan uzak dur!" Babamın yüzüme bağırarak tek nefeste söylediği cümle kaşlarımın çatılmasına neden oldu.
Babam Arslanoğlu ailesini nereden nasıl tanıyordu anlamıyordum. Özellikle neden Kaan'dan bahsetmişti anlamıyordum. Bu öfkesi, siniri kime ve sebebi neydi.
Kolumu bırakıp yatağımın yanında olan komodinin üzerinden araba anahtarımı ve telefonumu alıp odadan çıktı ve sertçe kapıyı yüzüme kapattı. Kapının kilit sesini duyunca kendime gelip koşarak kapıya ulaştım ve kolunu kendime doğru çektim ama kapı açılmadı.
