Bir Kadın; Yandı, düştü, yaktı...
Duvarları vardı Kadının aşılamayacak, kırılamayacak duvarlar...
Ayakta kalmaya zorlanan bir beden fakat yaralıydı kadın. Yüreği perişan, vücudu cayır cayır yanan bir kadın...
Yanmış bir beden güvenebilecek miydi b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
6. Bölüm: "İlk Sarılma."
"Ve adam, kadın için kendini tehlikeye attı. Omzunu ıslatan gözyaşları, yüreğinde bir düğüm oluştu..."
♥️ ♥️ ♥️
Bir zamanlar küçük bir kız çocuğu vardı. Bir gülüşüyle yakmıştı ışıkları, bütün şehir karanlıktan kurtulmuştu. Karanlık yeryüzünden ebediyen silinmişti ama sonra şeytan geldi, küçük kızın elinden bütün ışıkları aldı. Yıldızlarını öldürdü ve küçük kızı karanlıkta bıraktı. Küçük kızın elinde tek bir ışığı bile kalmamıştı. Hepsi yok olmuş, karanlık yeryüzüne tekrar inmişti. Bir ışık dahi olmadan karanlık her yeri esir almıştı. Uzun zaman oldu, aradan yıllar geçti. Fakat küçük kız bir kere bile ışığı görmemişim, onu tekrar bulamamış. Karanlığım içinde yapayalnız terk edilmişti. Umudu gün geçtikçe, daha çok köreliyordu. Artık umut etmekten sıkılmış, kendini bütün kötülüklerinden korumak istercesine karanlık bir duvara sinmişti. Korumak için karanlığa sığınmak... Işığın gelmesini karanlıkta beklemek... O kadar çaresizdi ki, karanlığa sığınmıştı. Fakat yılların verdiği o bitmiş, tükenmiş ruhu bir anda canlanmaya başladı. Küçük kız başını dizinden çekip, yukarıya çevirdi. "Geldin..."
Karanlığın içinde ona ışık tutan bir çift yeşil göz. Ve evet gelmişti, onun için, karanlığını aydınlatmak için gelmişti. "Geldim. Senin için geldim." Elini kaldırdı, parmağını şıklattı. Ve bir anda karanlığın kasvetine boğulmuş yeryüzü, aydınlanmıştı. Işık tekrar yeryüzüne inmişti. Eskisinden bile aydınlık bir halde hemde. Küçük kızın, dudaklarına kocaman bir tebessüm belirmişti. Ve sonra karanlık dünyasına bir ışık gibi gelen bu, bir çift yeşil göz, Onun ışığı olmuştu.
Karanlık dünyanın içindeki ışığı...
♥️♥️♥️
"Yardım edin!"
"Kimse yok mu ya?!"
"Hey kime diyorum ya?!" Dakikalar boyunca durmadan bağırıyordum. Elim kolum bağlı, bir sandalyeye bağlanmıştım. Nasıl oldu, ne oldu hiçbir fikrim yoktu. Tek hatırladığım restauranta telefonum çalmıştı ve bende açmak için dışarıya çıkmıştım. Sonra bir duvar boşluğuna çekilip, birisinin ağzıma bir bez koyduğumu hatırlıyordum. Sonra benim bayılmadan önce duyduğum, Kaan'ın sesi ve ondan sonrası yoktu. Uyanalı muhtemelen yarım saat olmuştu. Ama hiç kimse gözlerini karanlık bir depoda bir sandalyede eli kolu bağlı beklemezdi. Bende beklemiyordum! Ne kadar bağırsam da sesim boş depoda yankılanmaktan başka bir halta yaramıyordu. Ama buna rağmen durmadan tekrar ve tekrar bağırıyordum. Başka çarem yoktu.
