Bir Kadın; Yandı, düştü, yaktı...
Duvarları vardı Kadının aşılamayacak, kırılamayacak duvarlar...
Ayakta kalmaya zorlanan bir beden fakat yaralıydı kadın. Yüreği perişan, vücudu cayır cayır yanan bir kadın...
Yanmış bir beden güvenebilecek miydi b...
Sevgiyi unutmuş bedenim sevebilir miydi ki tekrar? Her şeyi göze alıp bu adamı sevebilir miydi yüreğim?
Yüreğim de bir yangın öylece yanıyor bedenim. Nefes almak bile zor geliyordu artık. Nefes alsam her şey bitecekmiş gibi, yanıyorum. Yapabilir miydim? Bile bile tekrar yangına atlayabilir miydim kendimi?
Oysaki yaptığım her şey elimde patlak vermişti. Evet dediklerim beni bir yangına atıp terk etmişti.
Evet dedim...
Yapacağım,
Seveceğim,
Ama olmadı...
Korkuyorum. Tekrar her şeye güvenen kız olmaktan, benden alınların hesabını soramadan düşmekten, pişman olmaktan korkuyorum...
Gözlerim bir çift yeşile döndü. Kendi mavilerimde boğulan ben, bu eşsiz ormana adım atabilir miydim ki?
Gözlerimi yumdum. Defalarca ağzımı aralayıp geri kapattım. Ne diyebilirdim ki? İçimde yaralı bir kız var ve acı çekmekten korkuyor mu? Ya da her şeyi kaybettiğine rağmen elinde olmayan şeyleri de mi kaybetmekten korkuyor mu?
Duvarlarının yıkılmasından, tekrar başa sarmaktan mı?
''Yapamam...'' Oysaki dilimin altında söylenecek binlerce kelime yatıyordu. Geriye doğru bir adım attım ve bir tane daha...Arkamı dönmüş bir adım daha atacaktım ki, sesi buna engel oldu.
''Kaçıyorsun yani?'' Kendimden kaçıyorum demedim, diyemedim. ''Sadece gitmek istiyorum.'' Söylenecek başka bir şey yoktu. Oysaki yüreğim dolup taşıyordu söyleneceklerle.
''İçinde ufacık da olsa bir sevgi yoksa buyur git. Eğer benim sevgimden şüphe ediyorsan, durma git çünkü sana hak veriyorum. Bu olanları sorguluyorsun. Bende yüreğimi sorguluyorum. Bu ben değilim diyorum. Ben sevgi nedir bilmeyen kalpsiz bir herifin önde gideniyim. Kimseyi hayatıma almam, sevemem dedim ama kalbim de bana ihanet etti. Hayatım boyunca yapmayacağım bir şeyle imtihan ediliyorum!''
