𝐉𝐔𝐍𝐆𝐊𝐎𝐎𝐊 İ𝐋𝐄 𝐇𝐀𝐘𝐀𝐋 𝐄𝐓 𝟐

BÖLÜM~33 "JUNGKOOK NEREDE?"

"Bu bir bunalım, bu bir intihar. Bu bir kaçış, bu bir korku."

Jungkook bayılmıştı.

Kendini parçalıyordu. Çünkü sana sahip çıkamamıştı.

Gözlerini araladı. Etrafına sersemce bakındı. İlk kelimesi şu oldu kuru dudaklarından dökülen, "Y/N?"

Ama etrafında sen yoktun. Üyeler vardı. Hepsi koltuklara dağılmış uyuyordu. Sadece biri ayaktaydı.

Yoongi.

"Hyung?"dedi Jungkook yüzüne kırgınca bakan Yoongi'ye.

"Efendim?"

"Y/N nerede? Ne oldu ona? İyi mi, ayakta mı, uyandı mı?"dedi peş peşe.

"Hayır. Asıl ben sana soruyorum. İki gündür neden uyanmadın? Çok korkuttun bizi Jungkookie."dedi Yoongi yorgun bir sesle.

Jungkook kaşlarını kaldırdı.

"Gerçekten iki gündür uyuyor muyum?"dedi.

"Hemde deliksiz."

"Peki o?"dedi Jungkook ürkekçe.

"Y/N... Ah o hala uyuyor. Ama doktorlar birazdan uyanacağını tahmin ettiklerini söylediler. Kullandıkları ilacı ilk defa Y/N'ye uygulamışlar. Eğer verdikleri ilaç başarılı ise tıp tarihine geçeceklermiş. Neredeyse bütün hastane orada."dedi Yoongi.

"Ve siz buradasınız?"dedi Jungkook.

"Senin iç..."

"Ben yanına gidiyorum."dedi Jungkook acımasızca kolundaki serumu sökerek. Hızla ayakkabılarını giydi ve odadan çıktı. Yoongi birşey demedi. Arkasından geldi hatta.

Jungkook senin kapının önüne gelmişti. İnsan doluydu. Kalabalık arasından sıyrıldı ve içeri girdi. Normal odaya almışlardı. Başında tam beş tane doktor vardı ve bekliyordu. Jungkook'u fark ettiler.

"Kocasıyım. Bana ihtiyacı var. Emin olun."dedi Jungkook.

"Peki."dedi içlerinden biri.

Jungkook ruhsuzca yatan sana doğru ilerledi. Gözünden bir damla yaş aktı. Yatağın ucunda durdu. Sana yaklaşmaya cesareti yoktu. Bütün olanların suçu ona aitmiş gibi düşünüyor, kendini suçlu hissediyordu.

Sen hala aynen duruyordun. Jungkook acıyarak bakıyordu sana.

Ve gözlerin kıpırdadı.

Kirpiklerin birbirinden ayrıldı. Gözlerin aralandı. Kısık bir şekilde yavaş yavaş gözlerini açtın.

Jungkook gülümsüyordu. Hemde dişlerini göstererek. Senin boynuna atlamak istiyordu. Ama ona engel olan suçluluk hissi ruhunu yiyip bitiriyordu.

Geriye doğru bir adım atıp oradan izlemeye başladı.

"Merhaba."dedi doktorların biri üzerine eğilerek.

Yavaşça gözlerini kırptın. Sonra, "Adınız ne?"dedi bir doktor.

Yavaşça ona çevirdin bakışlarını. Boş boş yüzüne baktın. Etrafını inceledin. Yoktu.

O yoktu. Görememiştin.

Kurumuş dudaklarını dilinle yavaşça ıslattın. Sonra yorgun ve kısık bir sesle ilk kelimeni söyledin günler sonra. "Jungkook nerede?"dedin.

Bütün doktorlar şaşırmıştı. Emin olamıyorlardı hafızanın geri geldiğine.

"Hanımefendi ne diyorsunuz?"dedi doktorlar bilmezden gelerek.

Doktora sinir bozucu bir bakış attın. "Kocamı soruyorum. Jeon Jungkook. Nerede?"dediğinde Jungkook ağlayarak şükrediyordu.