Manolya Kokulu Hikâyeler

Hayat Değiştiren Çiçek

Parkta bir şeyler okumak için bir banka oturdum,
Uzun salkım saçak dalları olan söğüt ağacının altında,
Kaşlarımı çattıracak kadar hayal kırıklığıyla doluydu,
Beni oradan oraya vuran bu hayat.

Günümü mahvedecek kadar kötü olmasa da,
Oynamaktan yorulmuş bir çocuk soluk soluğa yaklaştı yanıma,
Başı önünde durdu önümde,
"Bak ne buldum?" dedi heyecan içinde.

Elinde bir çiçek vardı,
Yaprakları yıpranmış, ya yağmur almamış ya da yeteri kadar ışık,
Ölmüş çiçeğini alıp oyununa dönmesini dileyerek,
Sahte bir gülüş fırlattı ve dikkatimi başka yöne kaydırdım.

Ama o gitmektense yanıma oturmayı seçti,
Çiçeği burnuna yaklaştırdı ve şaşkınlık içinde,
"Kokusu da güzel, kendisi de güzel
"Onun için kopardım bunu, sizin için," dedi,
Bu çiçek ya ölüyordu ya da ölüydü.

Portakal rengi, sarı ya da kırmızı bir renk ışıltısı yoktu,
Ama almam gerektiğini biliyordum, yoksa gitmeyecekti çocuk,
Çiçeğe uzandım ve "Tam ihtiyaç duyduğum şey," dedim.

Çocuk çiçeği elime vermek yerine,
Nedeni olmadan havada tuttu öylece,
İşte o zaman ilk defa farkına vardım,
Çiçeği tutan çocuğun gözlerinin görmediğini.

Sesimin titrediğini, gözyaşlarımın aktığını hissettim,
Ona en güzel çiçeği kopardığı için teşekkür ettim,

"Önemli değil," dedi gülümseyerek ve sonra koşarak gitti oynamaya,
Günümü gün ettiğinin farkında olmadan.

Orada oturup düşündüm, öylece görmeyi nasıl başardığını,
Eski bir söğüt ağacının altında kendine acıyarak oturan kadını,
Benim acı çektiğimi nasıl hissetmişti?
Belki de o yüreğiyle görüyordu dünyayı.

Kör bir çocuğun gözleriyle görmeyi başarmıştım sonunda,
Sorun dünyada değil, benim kendimdeydi,
Kör olduğum zamanlar reddetmiştim görmeyi,
Etrafımdaki güzellikleri ve takdir etmeyi hayatımın her saniyesini.

Sonra o solmuş çiçeği burnuma yaklaştırdım,
Bütün kokusunu içime çektim,
Gülümsedim elinde başka bir çiçekle yaklaşırken minik çocuk,
Hayatını değiştirmek üzere yaşlı bir adama.