Stupid Mistake (WILL BE EDITED SOON)

Kabanata 40

This is what I'm waiting for, kyaa!

Kent's POV

After what happened last week, Raniella acted the same. Wala siyang ganang kumain, matamlay, laging umiiyak at laging sinisisi sa nangyari sa gagong Dylan na yun.

Ghad! I can't even understand why Ran act that way after all what happen.

Pero dahil mahal na mahal ko siya, pinilit ko ang sarili ko na kumalma every time na pumapasok ako dun sa kwarto ni Dylan kung saan siya naka confine.

Buti nalang talaga okay na si Dad or else, sinakal ko na si Dylan nang matuluyan na.

Nang sinabi ng doktor na tanging machine nalang ang bumubuhay kay Dylan, I admit medyo kumirot ng kaunti ang gagong puso ko.

Nag flashback lahat ng memories naming mag tropa noon. Yung kaguluhan sa bar nung birthday ni Florens, yung street basketball na kasama pa namin ang tanginang si Andrew at marami pang iba.

I felt a little bit pain for him.

Nang tiningnan ko si Ran, mas lalong nadurog ang puso ko. She's crying loudly. She look like a girl na inagawan ng laruan dahil sa ginawa niyang pag iyak at ito ang side niya na pinakaayaw ko.

When she cries, I seems like my heart broke into pieces. Parang unti unti akong pinapatay dahil nakikita ko.

She's so damn tired of crying. Gusto kong magselos dahil hawak hawak niya ang kamay ni Dylan. Kung may malay lang talaga ang gagong yun, binubog ko na yun eh. But since, unconscious siya di bale nalang. Di niya naman alam yan.

I never expected that Jane will show herself to Dylan's room. Lahat kami nagulat nang dumating siya dun kasama ang mga pulis.

I closed my fist. Susubukan ko sana siyang lapitan pero pinigilan ako ni Edward kaya nagpapigil nalang din ako.

Nandun din kasi ang parents ni Ran.

Habang humahakbang palapit si  Jane sa kama ng kako kapatid niya, tumutulo na ang mga luha niya.

Damn that freaking tears!

Ran looked at her seriously. Bigla nalang siyang tumayo at sinampal si Jane ng puno ng lakas.

Agad siyang nilapitan ni Tita Isabel.

Habang kami, nanatiling nakatayo sa tinatayuan namin.

I was surprised when she did that. Hindi kasi siya yung tipong mananakit ng iba.

"Raniella, please calm down." her mother was about to cry

Parang gusto rin siyang ilayo nung mga pulis kay Ran pero hindi nila ginawa.

Nakita ko na kusang tinanggap ni Jane ang sampal na yun. Hindi siya umatras. She never fought back. She has no emotions in her eyes yet she's crying silently.

Matapos siyang sampalin ni Raniella ay niyakap lang siya ni Tita. Nilabas lang niya ng isang beses ang galit niya kay Jane. At pagkatapos, she continue crying.

We only watched how Jane looked at her unconscious brother. Malungkot niya iyong tinitigan from head to toe while her tears continually falling. Umiling iling siya na parang ayaw niya na mangyari ang ganung bagay sa kapatid niya.

"I never thought that things would end like this..." she started

"He never want to take revenge, honestly. Pero pinilit ko siya. Sinulsulan ko siya na paghigantihan lahat ng taong nanakit sa kanya."