Art of Pretending

43

Kristel's POV

"Kristel Faime Herrano... will you be my girlfriend? For real? Without contracts? Without rules? Without conditions? And without limits?"

Napanganga ako at tumigil ang walang humpay kong pag iyak. Bumilis ang tibok ng aking puso at pakiramdam ko wala akong ibang nakikita kundi ang mga mata ni Heet... mga matang nakatitig sa akin na naglalaman ng punung punong emosyon.

Umawang ang labi ko sa gulat, t-tama ba ang narinig ko? O nabibingi lang ako? Am I hallucinating? Baka dala lang 'to ng sobrang sensasyon na aking naramdaman... Sinubukan kong magsalita pero ang nanginginig kong mga labi ay hindi nakisama.

I don't know what to say... I'm damn speechless. What did he just said? Did he ask me to be her real girlfriend? Without contracts? Without rules? Without conditions? And without limits?

OH MY GOD!

Bumuhos muli ang luha ko, pero sa pagkakataong ito, hindi na lungkot ang bumalot sa akin kundi hindi maipaliwanag na saya..

He's asking me.. he's asking me.. He's asking me to be his official girlfriend while my freaking legs are widely spread for him!

FUCK! THIS IS EMBARRASSING!

"Faime?" humugot ako ng malalim na hininga at imbis na sagutin siya ay isang mainit na halik ang ibinigay ko. I wrapped my legs around his waist and kissed him gently, I wanted to wash away all his bad memories with my kisses... though it's impossible.

"Yes Heet... Yes.. I will be your girlfriend, for real.. without contracts.. without rules.. without conditions.. and without limits..."

Hindi siya nagsalita at tanging yakap lang ang isinagot niya. He hugged me as if this is my last day on earth... hanggang sa may naramdaman akong mainit na likido sa aking balikat.

FUCK!

He's crying?! Heet is damn crying! I made him cry!

"I love you..." he sobbed.

Avila's POV

Hindi ko na mabilang kung ilang beses ko nang nasapo ang noo. God! Napakasutil ng mag-ama ko!

Halos mapuno na ang camera nang makalabas kami sa art in island. Punung puno iyon ng litrato ng anak ko na wala yatang kapaguran sa pagtawa.

"Anyeong haseo Nemo!"

(Translation: Hello Nemo!)

Gulantang kong nilingon ang aking anak na halos ipasok na ang katawan sa malaking salamin ng ocean park. Pagkaalis sa art in island ay dito naman kami dinala ni Theon. Tulad kanina ay talamak ang enerhiya ng anak ko na kinakausap pa ang mga lamang dagat, pero ang ikinagulat ko talaga ay ang pagsasalita nito ng korean. Paano niya nalaman 'yon? Oo may lahi ngang korean ang anak ko pero kailanman ay hindi ko siya naturuan gumamit ng salitang iyon.

Bumaling ako kay Theon, "Did you teach him?" mukhang nakuha naman niya ang ibig kong sabihin at tumango ito.

"Am I not allowed?" kumurap kurap ako at umiling. Sinsero ang pagkakatanong niya at walang bahid ng sarkasmo.

"Mommy! I saw Nemo!" lumapit sa akin ang anak ko at hinila hila ako sa pwesto niya.

"Really? Where? Where is Nemo?" kunwari naman akong naghahanap habang natatawa. Hinawak ko pa ang kamay ko sa salamin at nagtuturo ng mga isda.

"Hi, are you Nemo?" Hinaplos haplos ko ang salamin na animong nararamdaman ito ng isda. "No mommy! That's not Nemo!" muli akong natawa dahil iritado na ang mukha ni Zeon. Ang ikli naman pala ng pasensya ng makulit kong anak.