Art of Pretending

Epilogue

I looked at my self in the mirror. I smiled. You changed.. for good.

"You done lil sis?" nanlaki ang mata ko at inis na humarap sa kanya.

"Damn it! You ruined my hair!" anas ko. Binigyan ko siya ng matalim na tingin pero tumawa lang ito tsaka patakbong lumabas sa kwarto ko. I frowned in annoyance. Argh! Nakakainis talaga! He never skipped a day pissing the hell out of me!

Muli kong inayos ang pagkakahigh ponytail ko. Geez, I spent half an hour doing this tapos sisirain lang niya?! I'm not a kid anymore for him to ruffle it like that!

Matapos ilagay ang aking red lipstick, I sprayed my favorite face mist. Pinagmasdan ko ang sarili. With my smokey than the usual eyeshadow, red full lips, and high cheek bones that was more defined because of my contour... I looked different. I kept my chin high. This is the last day that I'll see her and I want to be fiercer then ever. I want her to know that she messed with the wrong person. I want her to realized that what she did is merely digging her own grave. I want her to see that no one, except him, could make me crazy.

Hawak ko sa kanang kamay ang aking briefcase samantalang ang itim kong coat naman ang nagpapahinga sa kaliwang bisig. Mamaya ko na ito isusuot dahil mainit. We're in the Philippines for pete's sake.

I could literally hear my stilettos being noisy while I walk towards the end of the hallway. This is it, Kris.

This is it.

Pagkababa ko sa malawak na hagdan ay dumeretso ako sa dining room para humalik sa aking mga magulang.

"My daughter.." ngumiti ako nang madatnan ang nakangiting mukha ni dad.

"Abeoji.." niyakap ko siya tsaka humalik. "Eomeoni.." kay mom naman ako bumaling.

"What about me?" inismiran ko siya. Ngumiwi ito.

"Theon!" saway ng aming ina. "What? She's unfair!" I mocked at him. Kumuha ako ng bread at basta na lang iyon isinalampak sa bibig. "You're not going to eat rice?" puna sa akin ni dad. Umiling ako. I don't want to eat a heavy breakfast today.

"Are you sure you wouldn't want us to come?" tinignan ko ang pamilya ko.. ang totoong pamilya ko. Not that my mama and papa were fake, I have two families actually. And I love them both. Yes, you read it right. I was adopted by mama and papa, and that shocked me. Kailanman hindi pumasok sa isip ko na ampon ako, dahil hindi naman nila iyon pinaramdam sakin. They treated me like their own child. Pero wala nga naman talangang sikretong hindi nabubunyag, ano?

I was mad, at first. Patong patong na ang iniisip ko tapos madadagdan pa ng katotohanang ampon lang ako. Dahil don lumala ang stress ko, halos hindi na ako nakakatulog o nakakakain man lang. Umabot sa puntong muli akong maospital, natawa ako sa isip. Kamuntikan ko na ngang maging tirahan ang ospital dahil pabalik balik ako.

I remembered the day they told us the truth, walang intro intro, kaya syempre, gulat na gulat ako. They showed me and Theon the result of a DNA paternity test and it was 99 fucking percent.

"What's the meaning of this?!" napatayo ako sa gulat at pati na rin sa galit. 99%... and with Theon?!

"Kris.. anak.." lumuluhang lumapit sa akin si mama pero hindi ako pumayag na mahawakan niya ako ni dulo ng daliri nito. I'm mad! Hindi ko alam ang dapat maging reaksyon! Naghahalo halo ang iba't ibang emosyon sa utak ko. Oh my god! Am I adopted?! Am I fucking adopted?!

"Why didn't you tell me?!" histerya ko. Yumuko lang si mama habang hindi ako matignan ni papa sa mata.

I didn't expected it, ang daming nagsasabi na talagang mag-ama kami ni papa dahil sinusundan ko ang yapak niya... yun pala ay abogado rin ang tunay kong ama.