Fouad, voor altijd in mijn hart (Waargebeurd). (Voltooid)

Hoofdstuk 10

"Jamila, Jamila. Word wakker." Hoor ik vaagjes. "Nee Fouad, niet jij!" Roep ik schreeuwend uit. Wanneer ik mijn ogen open doe kijk ik recht in Fouad's gezicht. Hij kijkt me geschrokken aan en ik vlieg in zijn armen. "Oh ik dacht dat ik je echt kwijt was." Zeg ik huilend. "Sst, wat is er aan de hand lieverd? Je trilt helemaal." "Sorry, ik had gewoon een slechte droom." Zeg ik snikkend. "Ach, ik had je ook niet zolang moeten laten wachten. Sorry lieverd, maar ik werd opgehouden door me moeder. Ze vroeg me nog om snel iets voor haar te gaan halen. En je nam je telefoon maar niet op" zegt hij terwijl hij me tranen droogt. "Het is al goed. Je bent er nu. Dat is het enige wat telt." "Je trilt nog steeds. Je hebt wel een erge droom gehad dan." Zegt hij. Ik kijk hem aan. Pff hij moest eens weten hoe erg het was. Het leek zo echt. Hij houd me stevig vast en we blijven een tijdje zo zitten. Ik kijk hem aan en voel weer die kriebels in me buik. Hij buigt naar me toe zoent me op me wang. Van mijn wang gaat hij langzaam naar me nek en uit het niets haalt hij de verlovingsring tevoorschijn. Ik kijk geschrokken op en zie hoe hij het langzaam weer in mijn vinger schuift. "Precies waar het hoort te zijn." Zegt hij trots. Ik kijk tevreden naar mijn ring en heb het gevoel dat alles weer goed loopt. Hij staat ineens op en trekt me naar zich toe. Hij stopt vlak voor mijn gezicht en kijkt me lachend aan. Daarna plaatst hij zijn heerlijke lippen op de mijne. Oh wat heb ik dit gevoel zo gemist. Wat heb ik hem gemist! Ik trek me terug en kijk hem uitdagend aan en zet het op lopen. Hij komt me achterna rennen en pakt me bij me middel. Even later liggen we door het gras te rollen van't lachen. Dan staat hij ineens op en rent weg. Ik kijk verward op, maar schiet alweer in de lach als ik zie dat hij terug komt met allerlei bloemen die hij vers uit de tuinen van't parkje heeft geplukt. "Wat doe je joh? Dat mag je helemaal niet doen." zeg ik lachend. "Schijt, sinds wanneer geven wij om de regels hier?"

Met zijn vinger legt hij een plukje van me haar achter me oor en plaats er een bloem in. "Mijn zina, wat zie je er toch prachtig uit." Ik kijk blozend weg, maar hij pakt me bij me kin en dwingt me hem aan te kijken. "Lieverd, je maakt me zo blij. Hier voel me hart." Hij pakt me hand en plaats die op zijn borst. "Voel je hoe het razend tekeer gaat? Dat gebeurd elke keer als je bij me in de buurt bent." Ik voel zijn hartslag snel kloppen en de ritme gaat langs mijn armen naar mijn hart en voor even lijkt het alsof onze harten tegelijk kloppen. Hij kijkt me lachend aan en trekt me naar zich toe. Onze gezichten staan nu een paar centimeters van elkaar af en ik voel zijn warme adem in mijn gezicht. Ik kijk hem serieus aan. "Ik wil praten." "Waarover?" "Over Yasmina, ik wil dit voor eens en altijd achter ons laten." Hij kijkt van me weg en zucht diep. "Je hebt gelijk, vroeg of laat zou dit onderwerp wel naar boven komen." Ik kijk hem knikkend aan en hij begint te vertellen. "Tussen mij en Yasmina was het een spelletje. Ze zat mij steeds te versieren en ik ging er niet op in. En daar was ze blijkbaar niet van gediend." Ik voel woede in me opkomen. Het lef dat ze heeft verbaasd mij. En dat ze dan ook nog eens zichzelf een vriendin durft te noemen. Fouad kijkt me zielig aan. "Jamila, ik gaf haar het idee dat ik het niet erg vond dat ze met me aan het sjansen was. Daardoor had ze ook het idee dat ik verliefd op haar was. Ik heb het haar zo vaak duidelijk gemaakt dat er niks tussen ons is, maar je weet zelf hoe koppig Yasmina is." Ik knik. "Ja ik weet dat al te goed. Wanneer ze haar zinnen op iets of iemand zet, dan kun je haar er niet uit praten." Ik zwijg even. "En wie waren die meiden met wie ik je zag? "Welke bedoel je?" "Die twee verschillende meisjes met wie je in de stad was." "Oh hun." zegt hij zachtjes. Hij wrijft met z'n handen door zijn gezicht een haalt een diepe zucht. "Eerlijk gezegd ken ik ze niet goed. Ik heb ze via me vrienden leren kennen. Ze bleven maar aan me plakken en ik deed daar ook niks tegen. Het kon me allemaal niks meer schelen Jamila. Ik leek jou kwijt te raken. Niks kon me meer iets schelen!" Hij zwijgt even en staart naar de grond. "Jamila, hoe eentonig dit ook mag klinken. Ik heb altijd van je gehouden. Waarschijnlijk ben je het zat om dat steeds van me te horen, maar het is de waarheid." Ik kijk hem liefdevol aan en streel zijn wang. Hij kust me op de palm van mijn hand. "Nooit, maar ook nooit zal ik het zat zijn om die woorden uit jouw mond te horen." Zeg ik. Ik laat een traan vallen en hij veegt het met z'n vinger weg. Daarna trekt hij mij naar zich toe en begroet me met een hartstochtelijke zoen.

Na een tijdje laat hij me los. "Kom laten we ergens gaan eten." Ik kijk hem uitdrukkeloos aan. "Ik heb geen honger." "Hoezo? Heb je al gegeten?" vraagt hij verbaasd. "Nee, maar ik heb gewoon geen trek." Hij kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Jamila, je bent de laatste tijd ontzettend veel afgevallen. Ik ben bezorgt om jou." Zegt hij streng. Ik staar naar de grond. Hij weet niet hoe moeilijk ik de laatste paar maanden heb gehad. Mijn eetlust is gewoon verdwenen. Hoe hard ik ook probeer om iets te eten, ik krijg gewoon geen hap door mijn keel. Me moeder is daardoor ook erg ongerust geweest meskina. Ik heb het haar maar moeilijk gemaakt. Een tijd lang dacht ze zelfs dat ik leed aan anorexia. Zelf dacht ik ook dat die kans mogelijk was, maar nu weet ik het niet meer. Ik voel me niet ziek. Integendeel zelfs. Nu het weer beter gaat tussen mij en Fouad voel ik me beter dan ooit! "Kom, ik hoor je maag vanaf hier al knorren. Ik weet een leuke tentje waar we kunnen eten." Voordat ik kan tegenspreken, trekt hij me al mee in z'n auto. Daar aangekomen stappen we uit en ik wacht tot hij de auto heeft geparkeerd. Als ik hem zie aanlopen, pakt hij me hand vast en lopen we naar binnen. We nemen plaats tegenover elkaar en ik kijk wat er op de menu staat. Mijn ogen gaan het lijstje af en ik voel misselijkheid opkomen. Ik leg de menukaart neer en kijk Fouad aan. Die heeft al z'n keuze gemaakt. "En weet je al wat je wilt lieverd?" "Uhm Fou ik heb echt geen honger." En trek een zuur gezicht. "Lieverd, je moet iets eten. Ook al is het maar een beetje." Ik zucht. "Okee, wat jij wilt." We nemen onze bestelling en ik kijk naar het bord met eten. Ik pak een vork en probeer met moeite iets in me mond te stoppen. Daarna speel ik met me vork tussen het eten en ben zo in gedachten verzinkt dat ik niet in de gaten heb dat Fouad de hele tijd tegen me praat. "Jamila?" Ik schrik wakker. "Uh ja sorry wat zei je?" Vraag ik duf. Hij kijkt me vreemd aan. "Ik zei dat ik zo snel mogelijk wil trouwen. Het liefst dit jaar nog." "Ja ik wil dat ook. Ik kan niet wachten tot je mijn echtgenoot wordt." Hij pakt me hand vast en geeft er vele kusjes op.