Fouad, voor altijd in mijn hart (Waargebeurd). (Voltooid)

Hoofdstuk 40

Gehaast pak ik mijn koffer in. Het is alweer een paar uur geleden dat ik heb besloten om naar Marokko te gaan. Mijn ouders heb ik al gebeld. Die zijn gelukkig blij met mijn keuze. Me tante is ook al op de hoogte. Zelfs me nichtjes en Fadoua. De enige die ik het nog moet vertellen is Fouad. Ik neem pauze van het inpakken en staar naar me mobiel wat naast me ligt. Zou hij nog hetzelfde nummer hebben? Ik twijfel eerst, maar besluit het uiteindelijk toch maar de gok te wagen.

Tuut Tuut.

Ik voel mijn hartslag weer stijgen. "Hallo?" hoor ik hem zeggen. Ik twijfel om nog te antwoorden. "Hallo?" zegt hij weer. "Hey Fouad, met mij." Oh nee, ik hoop maar dat hij de angst in me stem niet kan horen. "Hey lieverd, wat ben ik blij om je stem te horen zeg." Ik zet een glimlach op. "Ik ook, uhm ik bel met een reden." "Oke, en dat is?" "Uhm, ik heb besloten om naar Marokko te gaan." Hij zwijgt even. "Fouad, ben je er nog?" "Ja, ik ga met je mee." Zegt hij vastbesloten. "Wat? Nee ben je gek? Ik ga alleen." "Best, ik kom je toch achterna." Ik weet niet wat ik hoor en blijf verbijsterd luisteren. "Je kunt me toch niet tegenhouden." Zegt hij grinikkend. Ik zucht diep. "Doe wat je niet laten kan." "Oke, dat is dan geregeld." Hij zwijgt weer even. "Jamila, kom op doe niet zo koppig. Laat me met je meegaan." "Wat zullen mijn ouders dan niet denken joh? Nee dit kan ik niet maken Fouad." "Hmm, ik neem wel een hotel ofzo. Ik zal ervoor zorgen dat ze me niet zullen zien." "Oh je geeft ook niet op he?" "Nee, ik blijf doorzeuren tot je me mee laat gaan." Ik zucht weer. "Oke, oke. Aah! Je maakt mij echt gek weet je dat?" "Haha, hopelijk is dat positief bedoeld." "Reken daar maar niet op." "Nou ja zeg, haha. Oke, wanneer ga je?" "Morgen." "Wooh zo snel al? Ik moet even wat dingen regelen op werk dan." "Oke, dat kun je dan in de ochtend doen, want ik vertrek pas laat in de middag." "Oh dat is mooi." Er breekt weer een stilte aan. "Jamila?" "Ja?" "Ik houd van je." Die vier woorden zorgen er weer voor dat ik helemaal begin te gloeien. "En wat zeg jij dan?" Vraagt hij. "Uhm, bedankt?" "Haha, oke clown. Ik weet toch dat je ook van me houdt." "Pff, wat een arrogantie." "Zeg het dan gewoon." "Ik houd ook van jou. Zo goed?" "Ja, je hebt me dag weer helemaal goed gemaakt. En Jamila?" "Ja?" "Vandaag was heerlijk en ik heb geen seconde spijt van wat er is gebeurd. Ik zou het zo weer overdoen." Ik voel me hoofd rood worden als ik weer terug denk. "Fouad, ik moet verder met inpakken. Ik zou maar hetzelfde doen." Ik hoor hem zuchten. "Is goed. Ik zie je morgen oke?" "Wacht, waar verblijf je op dit moment?" "Ik ben nooit verhuisd lieverd. Ik ben nu in me appartement." "Oh, oke. Tot morgen In sha Allah." "Beslama."

Zuchtend hang ik op en maak af waar ik mee bezig was. Wat is hij zo koppig zeg. Stiekem ben ik wel blij dat hij met me mee wil, maar ben zo bang dat me ouders hem zullen zien. Wat zullen ze wel niet denken? Het is steeds weer aan en uit aan en uit, verloofd, niet verloofd. Pff ik neem ze het ook niet kwalijk. Zelf word ik er ook helemaal gek van. Eindelijk ben ik klaar met alles. Ik heb besloten om niet veel kleren mee te nemen. Ben niet van plan om daar lang te blijven. Marokko is sowieso niet leuk als je komt voor een begravenis. Iedereen is dan zo gespannen en verdrietig. Nee, ik blijf er zeker niet lang. Ik verricht mijn gebed en kruip lekker me dekens in. Met Marokko in mijn gedachten val ik in slaap. Maar als ik had geweten wat daar allemaal op me te wachten stond, zou ik nooit zijn gegaan!