Fouad, voor altijd in mijn hart (Waargebeurd). (Voltooid)

Hoofdstuk 17

You should let me love you..
Let me be the one to give you everything
you want and need. Baby good love and protection,
make me your selection..

Klinkt door me speakers. Ik begin mee te zingen, terwijl ik mezelf in de spiegel bekijk. Voor de verandering ben ik eens tevreden met wat ik zie. Mijnj7gbx  vormen zijn weer terug en ik begin langzaam op het nummer mee te dansen, terwijl ik mezelf nog altijd in de spiegel bekijk. Na een tijdje begin ik me haar in verschillende modellen te doen, maar wanneer me armen moe beginnen te worden, geef ik het snel op. Ik kijk links naast me en zie de koran op de bureau liggen. Gelijk beginnen de tranen te komen als ik denk aan hoeveel geluk ik heb dat ik hier nog sta. Ik zet de radio uit en veeg me tranen snel weg. Daarna pak ik de koran en geef er een kus op en begin langzaam te lezen. De laatste tijd ben ik gestopt met bidden of ik stelde het altijd uit, waardoor ik zeer teleurgesteld over mezelf was en nog steeds ben. Na een half uurtje besluit ik om het bidden weer op te pikken en ik begin de woedoe te doen. Op mijn gemakje loop ik naar de badkamer. Ik doe de deur open en in een flits komt alles weer terug. Het bloed dat zich overal verspreidde. Toen ik bewusteloos neerviel. De rillingen gaan over mijn rug en ik stap met moeite naar binnen. Mijn blote voeten raken de koude vloer. Ik draai de kraan open en begin langzaam de wassing.

Na het bidden voel ik me kiplekker en laat een paar tranen vallen uit dank dat ik nog leef. Ik sta op en loop weer naar de spiegel. Zonder na te denken loop ik automatisch naar me kast en haal er een zijde doek uit. Ik loop weer terug naar de spiegel en plaats de doek op me hoofd. Na wat geworsteld te hebben, bekijk ik mezelf uiteindelijk als een andere persoon. Me moeder komt op dat moment met thee binnen en kijkt me met grote ogen aan. "Jamila! Mijn kind wat zie je er prachtig uit met een hijaab." Roept ze blij. Ik kijk haar glimlachend aan en ze begroet me met een kus op me voorhoofd en kijkt me met vochtige ogen aan. "Ik ben zo trots op je." Fluisterd ze. Nu voel ik ook dat me ogen vochtig beginnen te worden. Ik kijk haar knikkend aan. Me vingers gaan langs het zachte stof van de hoofddoek. "Weet je mama, voortaan ga ik zo door het leven." Zeg ik zelfverzekerd. Ik kijk nog een keer naar me spiegelbeeld en zie een nieuwe Jamila die me met een stralende glimlach aankijkt. Vanaf dit moment is het afgelopen met de Jamila die haarzelf verwaarloosde en elke dag in slaap huilde. Het stopt nu!

Om een beetje aan me hooddoek te wennen laat ik het opstaan en geniet gezellig met mijn moeder van het thee dat voor ons ligt. Daarna lopen we met z'n tweeën naar beneden. Ik ga de woonkamer binnen en kijk of me vader al terug is, maar hij is nergens te bekennen. Teleurgesteld pak ik mijn telefoon en start het op. Als ik zie dat het erg saai is op snapchat, zet ik mijn telefoon alweer uit en besluit om even van de heerlijke zon te genieten en loop naar buiten. Ik ben nog geen minuut buiten of ik hoor me telefoon afgaan. 'Fouad' staat op me scherm en me hartslag gaat zoals altijd weer razend tekeer. Zal ik opnemen? Ik begin vreselijk te twijfelen en net wanneer ik besluit om het op te nemen legt hij alweer op. Zuchtend kijk ik naar me scherm in de hoop dat hij terug belt. En ja hoor, na een paar seconden gaat het weer over. Zonder nog te aarzelen neem ik op. "Wat zie je er prachtig uit." zegt hij meteen. Ik kijk verbaasd op. "Hoezo kan je me zien?" "Ja." zegt hij lachend. Ik begin overal rond me heen te kijken, maar geen spoor van Fouad. "Waar ben je dan?" Opeens voel ik twee sterke handen me vasthouden. Ik draai me om en kijk hem diep in de ogen aan. Allerlei gevoelens gaan door me heen. Liefde, haat, woede, blijdschap. Een grote warboel. Ik haal z'n handen van me af en weet eigenlijk niet waarom ik dat doe. Het voelt niet goed. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen. Ik houd zielsveel van hem, maar ik wil hem niet het idee geven dat ik alles ben vergeten ofzo. Hij heeft me hart té vaak vertrapt, waardoor ik nog steeds een beetje onzeker ben. Ik kijk hem weer aan. Hij plaatst zijn handen op mijn hoofddoek en kijkt me met zijn mooie glimlach aan. "Het staat je echt mooi." zegt hij bijna fluisterend. Ik kijk met een rode hoofd naar de grond. "Heb je dit vandaag besloten?" Ik zeg niks en knik alleen. Langzaam keer ik me om en begin rustig te lopen. Ik hoor dat hij achter me aankomt en zie dat hij al naast me is gaan lopen. Het blijft even stil. Het enige wat je hoort is het gefluit van de vogels en voorbij rijdende auto's. Ik probeer hem niet aan te kijken en vraag me af waar hij nu aan denkt. Opeens voel ik hoe zijn hand in mijn hand glijd en hij knijpt er zachtjes in. Ik kijk hem aan en samen lopen we zwijgend hand in hand langs de straten.