Fouad, voor altijd in mijn hart (Waargebeurd). (Voltooid)

Hoofdstuk 11

Na een tijdje gezellig zitten komt de ober langs. Hij kijkt naar mijn gevulde bord. "Is alles naar wens mevrouw?" Vraagt hij. "Ja hoor, ik ben klaar met dit." Fouad kijkt me raar aan. "Je hebt nog niks op." Ik kijk beschaamt naar de ober en zeg dat hij het mag meenemen. Hij knikt en pakt me bord. Ik kijk Fouad aan. "Ik zei toch dat ik geen honger had." Hij zucht en mompelt iets in zichzelf. "Kom laten we gaan." Zegt hij iets later. We staan op en lopen hand in hand het restaurant uit. Hij haalt z'n auto uit de parkeergarage en we rijden terug naar het parkje. Genietend van de zon lopen we hand in hand door het parkje. Opeens begint me hart razendsnel te kloppen.

Ik zie Yasmina lopen met 1 van die meiden waar ik Fouad mee zag. Ik heb haar zolang niet gezien en ze ziet er verdomd goed uit, vergeleken met mij. Ik blijf verschrikt staan. Ze hebben ons nog niet in de gaten. Fouad kijkt me verward aan. "Wat is er lieverd?" "Kijk wie we daar hebben." Zeg ik met een brok in me keel. Hij kijkt op en ziet hun lopen. Ik kijk hem aan om zijn reactie te zien, maar hij trekt geen spier. "Ze zijn je blik niet waard." Zegt hij en geeft me een knipoog. Ik kijk hem tevreden aan. Ze komen steeds dichterbij en uiteindelijk zien ze ons. Fouad trekt me op dat moment dichter tegen zich aan en slaat zijn arm om me nek. Die ene meisje kijkt me zo vies aan dat als blikken konden doden, lag ik nu allang in me graf. Ik probeer oogcontact te zoeken met Yasmina, maar die kijkt beschaamt weg. We lopen door. "Dat viel toch wel mee?" Zegt Fouad. "Ja, het was wel vreemd om Yasmina na al die maanden weer te zien." "Ja ik heb haar ook lang niet gezien. Het is ook maar beter om bepaalde mensen in het verleden te laten."

Ik ben het helemaal met hem eens en we besluiten nadat ik me zwakjes begin te voelen, om ieder terug naar huis te gaan. Hij zet me voor me huis af. "Ik wil je morgen weer zien." Zegt hij. "Kom me dan rond 13.00 uur ophalen." "Okee en bereid je voor op een grote verassing." Zegt hij met een knipoog. Ik zet mijn ogen groot op en kijkt hem met een big smile aan. "Wat ben je van plan?" "Jaa anders is het geen verassing toch? Maak je niet druk. Zorg jij er maar voor dat je er morgen bent. Ik zorg voor de rest." Ik begin te stralen en kus hem op z'n wang. Hij trekt me weer terug en drukt z'n lippen weer op de mijne. Dit keer voelt het speciaal aan. Alsof hij me wilt vertellen dat we een nieuwe start maken. Ik kijk hem intens aan en plaats mijn duim op zijn lippen. "Tot morgen mijn schat." "Hmm ik mis je nu al." Zegt hij met een ondeugende blik. Ik kijk hem lachend aan en stap uit. Hij geeft me nog een knipoog en ik zwaai hem uit. Daarna ga ik naar binnen en groet mijn moeder. "Wat ben jij vrolijk zeg. Hoe is het gegaan?" Vraagt ze. "Het was beter dan ik had gedacht. Kijk eens mama." Ik laat haar de ring zien en ze joelt het uit van blijdschap. Ik kijk haar lachend aan terwijl ze door de kamer danst. Na een tijdje met mijn moeder gepraat te hebben komt mijn vader ineens binnen. Hij groet ons en doet de tv aan. Zo gaat het dagelijks. Hij vraagt me niet hoe het met me gaat of iets in die richting. Ik volg zijn bewegingen in de hoop dat hij mij opmerkt of tegen me praat, maar hij staart alleen naar het beeldscherm. Ik zucht en sta op en loop richting de keuken. "Mam, ik ga even liggen als je het niet erg vind. Ben een beetje moe." "Ja natuurlijk schat." "Shokran." en ik loop met moeite naar boven. Opeens voel ik me lichtjes in me hoofd en heb het gevoel dat ik elk moment ga flauwvallen. Net op tijd pak ik de trapleuning vast en trek mezelf naar boven. Wanneer ik in mijn kamer ben ga ik zonder van kleren te verwisselen, gelijk mijn bed in en negeer me knorrende maag.