Fouad, voor altijd in mijn hart (Waargebeurd). (Voltooid)

Hoofdstuk 23

De volgende ochtend word ik depressief wakker. Zoals altijd is Fouad de eerste waar ik aan denk. Zuchtend trek ik de deken van me af. Vandaag hebben Maissa en ik afgesproken om met Achraf weer wat te gaan drinken. Ik heb er echt geen zin in. Hij lijkt me wel een lieve jongen, maar ik wil liever niks met hem of met welke andere jongen te maken hebben. Na wat er allemaal is gebeurd tussen Fouad en ik, zal het een hele tijd duren voordat ik iemand uberhaubt in me hart zal laten. Ik hoor me telefoon afgaan en automatisch spring ik op. Ik ren er vlug naartoe, hopend dat het Fouad is, maar kijk teleurgesteld op als het Maissa blijkt te zijn. Ze belt om te zeggen dat ik me alvast moet klaarmaken. We praten even wat verder en na een tijdje hang ik op. Die gekke meid is al uren wakker, omdat ze niet kon slapen. Meskiena, ze vindt hem echt leuk. Ik hoop maar dat hij haar hart niet zal breken. Nadat ik me heb klaargemaakt, loop ik op me gemakje naar beneden en tref me moeder en me vader ergens. Hmm 1 van hun zal toch wel een briefje hebben achter gelaten? En ja hoor, ik zie een kleine briefje liggen op de eettafel. Me moeder schrijft dat ze samen met vader naar haar zus is gegaan en ze komen vanavond weer terug. Naast het briefje ligt ook €10. Hmm, dat is mooi meegenomen. Ik stop het in me broekzak en loop de deur uit. Ik zou Maissa wat eerder in de stad treffen, zodat ze nog even kan shoppen.

Daar aangekomen, parkeer ik me auto. Ik moet ineens denken aan die ene dag dat Fouad me hierheen achterna kwam rennen, nadat ik hem zolang niet had gezien. Het gevoel dat ik had is niet te omschrijven. Toen smeekte hij me om vergeving. En uiteindelijk vergaf ik het hem. Waarom kan hij niet hetzelfde voor mij doen? En dat terwijl het niet eens mijn schuld was. Maar dat is iets wat ik waarschijnlijk nooit zal bewijzen. Ik voel weer zelfmedelijden opkomen. Kom op Jamila, verman jezelf eens meid. Ik haal diep adem en loop naar ons afgesproken plek. Ik zie Maissa al zwaaien en ik zwaai terug. "Je bent mooi op tijd." zegt ze. We geven elkaar de vier gebruikelijke kusjes en lopen arm in arm allerlei winkels binnen. Na een half uurtje word het tijd om naar het ene tentje te gaan waar Achraf op ons zal wachten. Ik kijk Maissa nog eenmaal aan. "Heb ik je al verteld dat je er vandaag overdreven opgetut uitziet?" "Ja al duizend keer." Zegt ze lachend. Ik geef haar een knipoog en we zie Achraf al staan. "Salaam dames." We groeten hem terug en nemen plaats. Na tien minuten doe ik net alsof ik word gebeld. "Hey jongens, ik moet er helaas vandoor. Me moeder belt of ik nu wil thuis komen. Ik moet haar ergens mee helpen." probeer ik zo menend mogelijk te klinken. Ik geef Maissa een snelle knipoog en ze kijkt me lachend aan. Achraf aan de andere kant lijkt teleurgesteld. Of verbeeld ik me dat alleen maar? "Jammer joh, andere keer dan maar." Zegt hij. "Ja In sha Allah." "In sha Allah. Ik hoop je gauw weer te zien meid. Beslama." "Beslama" En ik laat hun twee achter. Ik draai me nog eenmaal naar ze om en zwaai Maissa uit. Weer thuis aangekomen besluit ik om vandaag lekker te gaan niksen. Maar het niksen verveelt na een paar uurtjes. Ik besluit om een leuke film te kijken. Als afleiding en loop al richting het dichtsbijzijnde bioscoop videotheek.

Eenmaal binnen merk ik dat het best rustig is en ik kan op me dooie gemakje rond zoeken. Ik loop naar de nieuwe films afdeling en bekijk wat er zoal te huren valt. Opeens hoor ik twee meisjes lachen. Ik kijk om me heen waar het gelach vandaan komt, maar ze zijn nergens te bekennen. "Heb je het gehoord van Fouad?" hoor ik 1 meisje zeggen. Ik spits me oren en zie uiteindelijk een gezicht tussen de videorekken. Gelukkig kunnen ze me niet zien, maar ik hun wel. Hun gezichten komen me bekend voor, maar kan niet op namen komen. "Ja, hij is weer singel toch?" zegt de andere. Ik voel woede opkomen. Ik had ook kunnen weten dat nieuws onder Marokkanen snel verspreid. "Ja dat betekend dat ik mijn jacht kan beginnen." zegt ze giegelend. Oef wat heb ik zin om die lach van haar smoeltje af te slaan. "Ik snap trouwens niet wat hij ooit in die meid zag. Jij ziet er tien keer beter uit Kenza." zegt de ene slijmend tegen de andere. "Ja ik weet het. Zo een mooie jongen bij zo een scheinheilige kehba. Pff hij verdiend veel beter. Iemand zoals ik." En ze lopen lachend weg. Noemde ze me net een kehba? Me vuisten beginnen te jeuken en ik heb zo'n zin om ze achterna te rennen en ze bij hun kroesharen vast te pakken. Tfoe wat een heksen zeg. Maar ik laat hun niet mijn dag verpesten en ik kies twee video's uit en loop terug naar huis. Me gedachten zijn nog altijd bij die twee meiden. Hoe durfen ze zoiets over mij te zeggen? Ze kennen me niet eens. Oeff, Allah zal ze wel straffen denk ik en loop me huis in. De rest van de avond gaat snel voorbij en ik loop vermoeid naar me bed. Ik kijk naar me mobiel of ik nog gebeld ben en zie twee gemiste oproepen van Maissa. Oh ja, ik ben helemaal vergeten om te vragen hoe het is afgelopen met Achraf. Ach ja, nu ben ik té moe om terug te bellen. Ze zal tot morgen moeten wachten. Ik kijk in mijn lijst me contactpersonen en zie Fouad er tussen staan. Zal ik het doen? Zal ik hem bellen? Ik wil zo graag zijn stem horen. Al is het maar voor een seconde. Ik schakel de nummerherkenning uit om zo privé te kunnen bellen. Het laatste wat ik wil is dat hij weet dat ik degene ben die hem zo laat belt. Het gaat over. Me hartslag begint weer op hol te slaan. "Hallo?" hoor ik hem vermoeid zeggen. Mijn hart klopt nu in me keel. "Hallo, wie is daar?" Ik hou me adem in. "Jamila, ben jij dat?" Ik schrik op en zet gelijk me telefoon uit. Oh mijn God! Hij weet dat ik het ben. Verdomme, waarom heb je hem ook gebeld jij idioot. Waarom?! Ik staar naar me mobiel. Misschien belt hij terug, maar na vijf minuten in spanning zitten wachten en nog steeds geen antwoord, geef ik het weer op. Me hartslag slaat weer op z'n normale tempo en voordat ik het weet lig ik al weg te dromen.