Fouad, voor altijd in mijn hart (Waargebeurd). (Voltooid)

Hoofdstuk 21

Hij kijkt me zielig aan. "Gaat het meid?" vraagt hij voorzichtig. Ik veeg snel me tranen weg. "Ja het gaat." zeg ik terwijl ik naar beneden kijk. Ik voel dat hij naast me komt zitten. "Uhm ik moet gaan." zeg ik gehaast. "Sorry ik wou je niet storen, maar ik zag dat je voorover gebogen zat en dacht dat er iets mis was. Ik had dus gelijk." Ik kijk hem aan en bestudeer zijn gezicht. Beetje getinte huidskleur, mooie donkere ogen die een verhaal willen vertellen. Uitnodigende volle lippen en een mooie kaaklijn. Een zeer aantrekkelijke jongeman dus. "Wie zegt dat er iets mis is." zeg ik terwijl het overdreven duidelijk is, maar goed. Hij kijkt me lachend aan. En ook nog eens een stralende glimlach. Ik kijk verlegen weg. Hij steekt ineens zijn hand uit. "Ik heet Achraf." Ik kijk eerst naar hem en dan naar zijn hand. Ik steek mijn hand ook uit. "Jamila." Ik voel dat hij in me hand knijpt. "Aangenaam Jamila." Ik blijf hem aankijken. "Ben je hier nieuw ofzo. Ik heb je nog nooit ergens gezien." "Ja klopt, ben hier pas komen wonen." Zegt hij. "Oh okee, uhm was prettig kennismaken Achraf, maar ik moet er vandoor." "Okee, en nogmaals sorry dat ik je kwam storen." "Nee het geeft niet." Ik geef hem een neppe glimlach. "Beslama." "Beslama zina." Ik loop gehaast naar mijn auto en voordat ik instap leun ik er tegen aan. Ik denk weer aan Fouad en wat er vanmiddag had plaats gevonden. De tranen beginnen weer in me ogen te prikken. Ik moet hem bellen, ik wil hem niet kwijt.

Ik rij met volle vaart naar huis en wanneer ik binnen ben, ren ik gelijk naar boven. Ik pak me mobiel met trillende handen en toets zijn nummer in. Het gaat over, maar er word niet opgenomen. Na vier keer geprobeert te hebben geef ik het op. Het is duidelijk dat hij me negeert. Teleurgesteld laat ik mezelf op me bed vallen. Zoveel verschillende gedachtes gaan door me heen. Maar vooral de vraag waarom Youssef me zomaar begon te kussen. Was het de bedoeling dat Fouad het zou zien? Speelt hij een soort spelletje met me? Ik dacht ook gelijk aan de mogelijkheid dat hij misschien samen met Yasmina tegen mij aan het spannen waren om zo Fouad van me vandaan te halen. Allemaal vragen waar ik geen antwoord op heb en misschien ook nooit zal krijgen. Fouad betekend té veel voor me en ik laat dit niet alles verpesten. Ik besluit om langs zijn huis te gaan. Ik weet dat de kans groot is dat hij me buiten gaat sluiten, maar ik moet het proberen. Ik pak me auto en binnen een paar minuten sta ik voor zijn deur. Zenuwachtig en al druk ik op de bel. Na een tijdje hoor ik voetstappen en Fouad's jongere broertje Akram van 13 jaar doet open. "Hey Akram is Fouad thuis?" vraag ik. "Nee niet meer. Hij was hier net om zijn spullen op te halen. Hij zou naar zijn appartementje gaan voor een paar dagen." "Okee, bedankt kleintje." Ik aai over z'n hoofd en neem afscheid. Hij is dus in zijn appartement. Die had hij niet zolang geleden gekocht en meestal gaat hij daarheen om ergens van te vluchten. Van mij dus. Ik geef het niet op en rij gelijk naar zijn appartement. Wanneer ik voor zijn deur sta en net wil aankloppen, hoor ik een vrouwelijke stem lachen. Ik kijk verschrikt op. Nee dit kan toch niet waar zijn? Ik spits me oren en ja hoor. Er is daadwerkelijk een vrouw daarbinnen. Jaloezie vreet me van binnen op en ik heb de neiging om door mijn benen te zakken van verdriet. Net wanneer ik wil weglopen, vliegt ineens zijn deur open. Souhaila staat ineens voor me neus. Ze is Fouad's nichtje en tevens een ex-vriendin van me. Zij was het dus die ik hoorde. Ik voel een kleine opluchting, maar vraag me toch af wat ze hier doet. Ze geeft me een vieze blik. Waarschijnlijk heeft Fouad haar al alles verteld. Alles behalve de werkelijke waarheid, waar ik niet de kans voor kreeg om te vertellen. Nu komt Fouad er ook bijstaan en kijkt me nog altijd boos aan. "Uhm Fouad kan ik je even spreken?" "Ik ga er vandoor." zegt Souhaila vlug en laat mij alleen met Fouad achter. "Ik wil je niet spreken en ook niet zien Jamila." Ik kijk hem verdrietig aan. "Alsjeblieft Fouad, ik houd van jou. Betekend dat niks?" Hij zwijgt even en kijkt van me weg. "Houden van is niet genoeg." zegt hij koel. Ik loop op hem af en begin op zijn borst te slaan. "Verdomme, waarom doe je dit?" Roep ik huilend uit. Hij pakt me bij me polsen vast. "Ik heb niks gedaan. Jij hebt het verpest Jamila." Hij kijkt me intens aan. "En hoe moet het nu verder? Is het voorbij wil je zeggen?" vraag ik met een trillende onderlip. Hij zwijgt weer en blijft me alleen aankijken. Ik kijk naar mijn vinger en zie de ring fonkelen. Ik schuif het uit mijn vinger en hou het voor zijn neus. "Als je dit van me aanneemt, dan weet ik genoeg." zeg ik met tranen in me ogen. Ik blijf wachten op zijn reactie en hetgene waar ik zo voor vrees gebeurd. Hij neemt de ring aan en stopt het in zijn broekzak. Nu beginnen me tranen als watervallen naar beneden te stromen. Ik hou me handen voor me gezicht en loop verslagen weg. Weg van de man waar ik zielsveel van hou. Weg van mijn beste vriend. Weg van het enige waar ik elke dag voor wakker werd.