Fouad, voor altijd in mijn hart (Waargebeurd). (Voltooid)

Hoofdstuk 61 (Laatste deel, Einde)

3 Maanden Later

'Slaaaaaaat oe Slaaaaaaam!' Word er door de zaal gejoelt. Ik kijk door de grote zaal en iedereen die ik liefheb is aanwezig. Me ouders kijken me trots aan en ik zie me moeder in tranen van blijdschap. Ze blaast me een luchtzoen toe die ik met me hand opvang en op me hart plaats. "Ik houd van jou." Gebaar ik met me lippen, waarna ze me hetzelfde toe gebaard. Ik laat voorzichtig een traantje vallen die ik zo snel mogelijk weer weg probeer te vegen. Wil niet dat me make-up uitloopt, nadat de neggafa zo haar best heeft gedaan om me zo mooi te krijgen. Ik kijk verder de zaal in en zie iedereen dansen. Me drie gekke nichtjes beginnen wild te joelen en shaken er ook oplos. Ook gekke Laila is aanwezig, die speciaal voor mijn bruiloft naar Nederland is gekomen zoals ze had beloofd. Ze zwaait wild naar me en gooit twee duimen in de lucht. Ik moet erom lachen en knipoog naar haar. Naast haar staat Yasmina te dansen. Ja jullie lezen het goed. Tussen mij en Yasmina is het weer koek en ei.

Een week nadat we te horen kregen dat Fouad uit het ziekenhuis mocht, zijn we gelijk onze koffers gaan pakken een regelrecht een ticket gaan kopen naar Nederland. Hij zou hier verder worden behandeld. Ik weet nog de dag dat hij opnieuw om me hand kwam vragen en met Allah's wil zou deze keer niemand ons tegenhouden. Met zijn been nog in het gips die er bijna af mocht, kwam hij hinkelend onze woonkamer binnen, samen met zijn ouders. Hij smeekte mijn ouders om vergeving en zwoor dat hij mij nooit meer pijn zal doen. Mijn ouders stemden toe, nadat hij in tranen begon uit te barsten. "Een echte man is niet bang om tranen te laten vallen voor de vrouw van wie hij werkelijk houd. Je hebt het hiermee bewezen zoon." Riep mijn vader. En voordat ik het wist was alles al door onze ouders geregeld. Het ging echt zo snel, waar ik eigenlijk best blij om was. Want hoe sneller we dit achter de rug hebben, hoe eerder ik me offcieel zijn vrouw kan noemen. Iets waar ik al jarenlang van droomde en naar streefde en eindelijk is het nu zover.

Met Yasmina was het heel onverwachts. Ze kwam een paar dagen nadat Fouad me hand is gaan vragen, bij me langs. Niemand was thuis behalve ik. Ik deed de deur open en daar stond ze. Ik keek haar verbaasd aan want ze was ongeloofelijk veel veranderd. Ze droeg een jellaba met daarbij een hijaab dat haar prachtig stond. Ik kon niks anders doen dan haar verbijsterd aankijken. Ze begon te blozen en keek verlegen naar de grond. Dit is niet de Yasmina die ik ken. "Salaam Jamila, dat is lang geleden." Zegt ze verlegen. "Salaam." Zeg ik stotterend. Ik blijf haar nog steeds stomverbaasd aankijken. "Uhm kom binnen." Zeg ik gehaast. Ze loopt door naar de woonkamer en stopt bij de deur. "Ben je alleen thuis?" Vraagt ze. "Ja, me ouders zijn even wat dingen gaan regelen.." "Voor jouw bruiloft." Zegt ze me snel voor. "Uh ja dat klopt." Ze kijkt weer verlegen naar de grond. "Ik ben blij voor je Jamila, wollah. Ik meen het uit de grond van me hart." Ineens begint ze zachtjes te snikken. "Vergeef me Jamila. Vergeef me voor alles wat ik je heb aangedaan." Zegt ze nu met tranen die langs haar wangen stromen. "Onze vriendschap was zo mooi. Ik ken je al sinds kleins af aan en ik mis je zo." Zegt ze weer. Ik kijk haar verdrietig aan en omhels haar. "Ik vergeef het je." Fluister ik in haar oor. Ze kijkt me zielig aan en veegt haar tranen snel weer weg. "Kom verder, ga zitten." Ze neemt voorzichtig plaats en ik schenk haar wat thee in. "Je ziet er prachtig uit Yasmina, hoezo deze verandering?" Vraag ik haar nieuwsgierig. Ze legt haar thee op tafel en begint me te vertellen hoe ze het 'licht' heeft gezien. Ze zag in hoe stom ze bezig was al die jaren. Jongens waren haar eerste prioriteit en ze had de Islam helemaal achter haar gelaten. Nadat ze van me broer Hamza had gehoord, begon ze na te denken over het leven. Daarna is ze gelijk weer gaan verdiepen in onze mooie geloof en Mavsha Allah wat ben ik trots op haar. Nooit, maar ook echt nooit had ik kunnen zweren dat Yasmina en ik het weer goed zouden maken.

Wat zien ze er toch allemaal prachtig uit. Ik kijk ze lachend aan Ik kijk Fouad aan die naast me op de troon zit. Hij knijpt voorzichtig in me hand als teken of het nog gaat. Ik kijk hem aan en kan me ogen werkelijk niet van hem afhouden. En hetzelfde geld voor hem. Me nichtje Maissa probeert ons te vertellen dat we moeten poseren voor de camera, maar doordat we letterlijk in elkaars ogen zijn verdwaald duurt het een tijdje voordat Maissa's woorden in onze oren dringen. "Hallo tortelduifjes, bewaar die blik maar voor vanavond." Zegt ze lachend. Ik kijk haar beschaamt aan. "Yellah opstaan, Yasmina gaat foto's maken." Fouad pakt me hand vast en we poseren wat voor de camera. Daarna ga ik met me ouders en twee broers op de foto en na hun volgen me drie nichtjes, Laila en Yasmina. Daarna is het tijd om de taart te snijden. Overal word er van elke hoek foto's van ons gemaakt. Ik hoor allerlei mensen zuchten en roepen hoe prachtig we samen zijn. Ik kijk Fouad aan en geloof het ook echt. Hij pakt voorzichtig me hand vast en met z'n tweeen snijden we de taart. Hij pakt een stukje en begint me te voeren. Ik neem voorzichtig een hap en kijk hem de hele tijd aan. Daarna is het mijn beurt. Ik pak ook een klein stukje en begin hem ook te voeren. Ik kan het niet laten en druk een stuk taart op zijn neus, waarna zijn hele neus bedekt word door een grote laag slagroom. Iedereen begint te lachen en weer word er van alle kanten geflitst. Hij kijkt me ondeugend aan. "Wacht maar vanavond." Zegt hij met een grijns op zijn gezicht. Ik kijk hem met grote ogen aan en veeg het slagroom met een doekje van hem af. Daarna gaan we de dansvloer op en de ingehuurde band begint met trommels en fluiten een rustig romantische liedje te spelen. Ik voel alleen zijn aanwezigheid nog en samen dansen we de sterren van de hemel. Ik voel zijn sterke handen om mijn middel en hij drukt me nog dichter tegen zich aan en plaats een kus op me voorhoofd. "Ik heb zolang op deze dag gewacht." Fluisterd hij in me oor. Ik kijk hem aan. "Ik ook en nu we er daadwerkelijk in zitten, kan ik het nog steeds niet geloven." Hij geeft me weer een van zijn stralende glimlachen en ik rust me hoofd op zijn schouders.

Na het dansen, word het tijd om afscheid van iedereen te nemen. Na vanavond zal ik het meest dierbaarste bezit wat ik nog heb verliezen aan de man waar ik een eeuwigheid mee wil leven. Ik ben ontzettend bang, maar Fouad heeft me veel gerustgesteld. Ik begin in tranen uit te barsten als ik me moeder zie staan. "Mama!" Roep ik en vlieg in haar armen. "Oh mijn lieve dochter. Mijn laatste kind en nu gaat ze me ook verlaten." Zegt ze huilend. "Nee mama. Ik verlaat je nooit. Ik stap nu een nieuwe leven in, maar niet zonder jou." "Nee lieverd, ik kan niet altijd je hand vasthouden. Je zult inderdaad een nieuwe leven instappen en ik kan je alleen maar toejuichen." Ik laat weer de tranen gaan. "Ben je gelukkig?" Vraagt ze. "Meer dan gelukkig." Ze kijkt me met een glimlach aan. "Mooi zo mijn dochter. Weet je wat Hamza's laatste wens was?" Ik kijk haar verbaasd aan. "Wat?" "Dat zijn kleine zusje het geluk zou vinden. En die heb je nu gevonden." Ik kan me tranen nu niet meer inhouden en weer beginnen ze als watervallen naar beneden te stromen. Oh Hamza, wat mis ik je op deze bijzondere dag. Maar je zult altijd in mijn hart zijn en ik draag je overal mee naartoe. "Mama, ik zal jullie allemaal trots maken." "Oh lieverd, dat zijn we al. Meer dan dit kun je ons niet geven." Ik omhels haar nog eenmaal stevig en ga dan naar mijn vader die alleen maar kan glimlachen. "Dochter, dochter. Wat heb jij me trots gemaakt." Hij kust me op me voorhoofd. "Na vandaag zal je leven nooit meer hetzelfde zijn." Ik kijk hem knikkend aan. "Ik weet het papa. Ik ben bang." "Dat is helemaal niet nodig lieverd, maar ik begrijp je gevoelens. Toen ik met je moeder trouwde was ik zo zenuwachtig dat ik voor de bruiloft alleen maar zat over te geven." Ik kijk hem verbaasd aan, want dit had ik nog nooit gehoord. Hij omhelst me nog stevig en ik laat hem dan los. Nadat ik van me nichtjes en de rest afscheid heb genomen voel ik Fouad's warme ademhaling in me nek en hij legt zijn armen om mijn middel. "Ben je klaar om te gaan?" Ik draai me naar hem om. "Al een eeuwigheid." Zeg ik lachend. Hij tilt me op en met mij in zijn armen lopen we de deur uit, gevolgd door joelende mensen die ons uitzwaaien. Ik draai me nog 1 keer om en zie alle mensen van wie ik zielsveel hou in een rij staan. Ik voel hun liefde om me heen en het geeft me een veilig gevoel. Dan draai ik me om naar Fouad die zijn hand naar me uitstrekt en me uitnodigd in de grote limousine. Ik pak zijn hand en samen stappen we in, opweg naar onze nieuwe leven.

Einde