Fouad, voor altijd in mijn hart (Waargebeurd). (Voltooid)

Hoofdstuk 46

Ik voel het zweet op me voorhoofd uitbreken. "Waarom werd mij niks gevraagd?" Begin ik rustig. Me vader kijkt me zwijgend aan. Ik voel de tranen in me ogen, maar probeer het met alle macht tegen te houden door op me onderlip te bijten. Fouad springt gelijk in me gedachten. Hij is de man met wie ik wil trouwen, hij is degene waar ik elke dag naast wakker wil worden. En niet Redouane die ik niet ken en niet eens mag. Ik zie dat me vaders gezichtsuitdrukking veranderd en hij kijkt verdrietig voor zich uit, wat mijn hart doet breken. Ik pak zijn hand vast en knijp er voorzichtig in. "Het spijt me kind." Zegt hij fluisterend. Ik schud me hoofd. "Nee het spijt mij. Ik wil niemand de indruk geven dat ik eenzaam ben of niet gelukkig." "Maar je bent niet gelukkig, dat kan ik in je ogen zien." Ik kijk snel naar beneden, want ik voel me betrapt. Hij heeft gelijk, ik ben inderdaad niet gelukkig. Wat betreft in de liefde gaat het altijd mis tussen mij en Fouad. "Het is mijn laatste wens." Ik kijk hem geschrokken aan. "Mijn laatste wens is dat jij met Rashid trouwt en gelukkig zult leven.’ Hij kijkt me nu intens aan. ‘En ik weet zeker dat Redouane je gelukkig zal maken." Redouane begint nu ook zijn woordje te doen. "Jamila, ik weet dat dit je overvalt en het spijt ons ook. Maar geef je vader niet de schuld van dit. Hij wilt je alleen maar gelukkig zien en ik beloof je dat ik je vader tevreden zal houden." Zegt hij met een liefdevolle blik. Nu beginnen de tranen echt in me ogen te prikken.

Ik kijk me vader aan en zie dat zijn gezicht lijkbleek begint te worden. "Papa, wat is er? Je bent helemaal bleek." Hij kijkt me duf aan en valt flauw in mijn armen. Iedereen begint in paniek te raken. Ik voel alles trillen. Ya rabbi, laat ik hem ook niet kwijt raken. Alles lijkt zo snel te gebeuren en voordat ik het weet zitten we met z'n allen in het ziekenhuis. Iedereen zit gespannen en me moeder kan alleen maar huilen. Ik zit zenuwachtig op een stoel en zie dat Redouane de hele tijd loopt te ijsberen. 'Het is me laatste wens.' Zei hij als laatst. Ik krijg die zin maar niet uit me hoofd. Ik wil me vader niet teleurstellen en nu al helemaal niet. Ik zie dat de dokter aan komt lopen. Redouane houdt hem tegen en vraagt naar opheldering. Gelukkig is zijn toestand wel in orde en mogen we naar hem toe, maar niet tegelijk. "Hij vraagt naar een ene Jamila en Redouane." Hoor ik de dokter ineens zeggen. Redouane en ik kijken elkaar automatisch aan. Ik kijk de dokter knikkend aan en hoor dat Redouane achter me aan komt. Hij haalt me in. "Hey Jamila, wacht even." Ik stop en kijk hem verdrietig aan. "Jamila, ik wil je niks dwingen. Ik hoop dat je dat geloofd." Ik knik en voel een traan naar beneden vallen die hij op tijd wegveegt. Hij neemt me in z'n armen en ik begin voorzichtig te snikken. "Sst het komt goed oke? Hij is de sterkste man die ik ken en hij zal zeker weer helemaal gezond worden." Ik druk me van hem af en kijk hem glimlachend aan. Voor het eerst glimlach ik oprecht naar hem. "Kom, hij wacht op ons." Zegt hij terwijl hij me hand voorzichtig vastpakt. Het voelt niet goed aan dus ik haal gelijk me hand weer weg. Gelukkig begrijpt hij de hint. We gaan samen de kamer binnen en zie me vader naar boven kijken met zijn ogen open. Zijn gezicht is nog bleek en me hart breekt voor hem. Ik ren gelijk op hem af. "Papa, hoe voel je je?" Hij kijkt me met een moeilijke glimlach aan. Ik streel over zijn hoofd en voel dat zijn wangen koud aanvoelen. "Jamila." Zegt hij hees. Hij wijst met zijn vinger naar de glas water wat naast me staat. Ik pak het gelijk en help hem wat rechter op te zitten, terwijl ik het voorzichtig bij zijn mond breng. Hij sipt voorzichtig, alsof hij helemaal afhankelijk van mij is. Weer probeer ik me tranen in te houden. Hij lijkt zo hopeloos. Redouane is aan de andere kant gaan staan. Me vader haalt een diepe zucht en gaat weer in z'n oude positie liggen. Hij kijkt ons beide aan en ik zie dat hij iets wilt zeggen. "Jamila, ik weet wat de dokter heeft gezegd, maar dit is een teken van Allah dat ik niet meer de oude ben. Ik.." Hij slikt zijn brok weg en zie een traan langs de zijkant van zijn oog glijden. "Ik weet niet hoelang ik nog te leven heb. Jamila accepteer alsjeblieft Redouane’s hand." Hij zwijgt en kijkt nu Redouane aan die emotieloos mij weer aankijkt.

Er gaat van alles door me hoofd. Fouad, me vaders laatste wens. Ik weet het allemaal niet meer, maar nu ik me vader hier zo ziek zie liggen wil ik hem niet teleurstellen. "Beloof me dat je beter zult worden." Zeg ik. Hij knikt. "Beloof mij dat jij mijn laatste wens zult accepteren." Zegt hij op zijn beurt. Ik plaats voorzichtig een kusje op zijn wang. "Dat beloof ik je papa." Fluister ik in zijn oor. Ik zie zijn ogen weer wat gloeien en hij kust me op me voorhoofd. Hij pakt Redouane’s hand en brengt ons twee weer samen. Redouane kijkt me weer liefdevol aan en zie dat zijn ogen ook vochtig beginnen te worden. "Nu ik weet dat mijn dochter in goede handen is, kan ik sterven met een geruste hart." Ik kijk hem geschrokken aan. "Nee papa, je had beloofd beter te worden." Hij begint flauwtjes te lachen. "Maak je geen zorgen mijn kind. Met Allah's wil zal ik nog wel even blijven leven." "Ik zei je toch dat hij een sterke man is?" Zegt Redouane lachend. Ik schiet ook in de lach, maar het lachen vergaat me snel weer als ik aan Fouad denk. Oh mijn God, wat heb ik zojuist gedaan? Ik heb ja gestemd en daarmee ook me leven met Fouad afgesloten. Oh Fouad, het spijt me zo. Ik voel dat Redouane naast me is gaan staan en hij legt zijn handen op mijn schouders. Ik kijk hem aan en zie zijn gezicht in die van Fouad veranderen. Ik voel al het bloed van me gezicht wegtrekken. "Gaat het?" vraagt hij. "Ja, ja er is niks." "Je zult vast zenuwachtig zijn, maar we zullen het rustig aandoen." Ik knik en kijk naar me vader die nu alleen maar ligt te glimlachen. Hoe kan ik nee tegen hem zeggen? Kijk hoe blij hij is. Nee ik heb het juiste gedaan. Toch?